Wheelie
29-07-2011, 12:36
Nederlandse mixed martial artsvechtster verdedigt wereldtitel in Chicago
MARLOES STAAT HAAR MANNETJE
• Marloes Coenen: „De weg naar een gevecht is een gevecht op zich." FOTO: ROB DE JONGhttp://telegraaf-i.telegraaf.nl/index.php/telegraaf/_main_/2011/07/29/005/article/article3_1.jpg door MASCHA DE JONG AMSTERDAM, vrijdag
Een wolkje sojamelk in de thee als ultieme beloning voor een dag hard werken in de sportschool. Het klinkt als iemand die is doorgeslagen in zijn dieet óf als een mixed martial artsvechtster, die morgenavond haar wereldtitel verdedigt voor 15.000 uitzinnige fans in de volgepakte Sears Center Arena van Chicago. Het mooie gezicht van de Nederlandse Marloes Coenen (30) licht op bij haar versnapering. Dat gelaat is morgenavond trouwens behoorlijk gehavend als de Amerikaanse Miesha Tate erop slaat. Coenen: „Na zo’n gevecht ben ik gedeukt. Als je wint, is dat niet zo erg.”
Waar zo’n bijzonder leven begint? Heel eenvoudig, een leuk gezin in de buurt van Deventer, twee grote broers doen aan vechtsporten en op een gegeven moment moet je door een eng bos fietsen op weg naar de middelbare school. Dan sta je vanzelf tegenover een vechtsportleraar. Coenen: „Ik heb van alles gedaan. Tennis, volleybal, noem maar op. Maar vechtsport fascineerde me. Ik ben in allerlei takken opgeleid: Braziliaanse jiu jitsu, Shooto, onderdelen die worden gebruikt bij MMA, mixed martial arts, wat ik tegenwoordig beoefen. Er is veel geoorloofd in deze sport. Op mijn achttiende werd ik voor het eerst gevraagd of ik wilde vechten op een gala. Bloednerveus was ik, niet normaal. Win ik die partij in veertien seconden. Ja, dat was heel lekker.”
Maar meisjes die vechten als prof, nee daar is onze maatschappij toch niet echt op ingesteld. Coenen, die met haar vlotte verschijning en lange haren op geen enkele wijze lijkt op een of andere Schwarzenegger: „In eerste instantie koos ik bewust voor een maatschappelijke opleiding, kunst en cultuur, aan de Erasmus Universiteit van Rotterdam. Op dat moment werd ik echter gevraagd in Japan te vechten. Het ging om twee partijen. De eerste won ik en daarmee maakte ik indruk. De tweede heb ik ook gewonnen hoewel het een rommellige wedstrijd was. De scheidsrechter maakte er een potje van. Het was desalniettemin een fantastische ervaring.”
Ze paste haar leven aan. Coenen: „Ik stopte met kunst en cultuur en heb de hbo-opleiding communicatie in Amsterdam gevolgd. Dat was veel dichter bij de Bijlmer, waar ik trainde.” Een lach bij de herinnering: „Dat was wel raar, zo’n blank meisje in een Surinaamse mannenwereld.”
Door haar ongewone keuzes is ze op ongewone plekken blijven komen. Na Japan volgde Amerika. Ze behaalde diverse titels, waaronder de belangrijke wereldtitel in de 135 pondklasse. Nu staat ze op het punt haar kampioensbelt te verdedigen. „De weg naar een gevecht is een gevecht op zich. Alles moet tot in detail kloppen. Je vecht, rust en let op je eten. Normaal weeg ik rond 67 kilo. Voor het duel moet er zes kilo af. Dat is trouwens gelukt. De laatste dagen zat ik op een koolhydraatvrij en zoutloos dieet. Ik kon met een gerust hart naar de publieke weging, wat ook bij de vrouwen een hele show is tegenwoordig.”
Terwijl ze met haar tegenstandster klappen en worstelingen uitwisselt morgenavond, ligt Nederland een oceaan verder rustig te slapen. Coenen: „In Japan en Amerika is het een gekkenhuis. Het komende gevecht wordt ook weer live uitgezonden op televisie en internet, ik geef tientallen interviews en deel honderden handtekeningen uit. Als ik terugben, rij ik weer op mijn fiets naar de sportschool op het Leidseplein, waar ik lesgeef. Iets totaal anders. Vrouwen en vechtsport is hier in Nederland gewoon een redelijk unieke combi. Ik probeer er zelf toe bij te dragen dat het in de toekomst verandert. Daarom geef ik les. Zodat meiden leren vechten. Voor de lol of uit pure noodzaak. Want het heeft mij in mijn leven heel veel goeds gebracht. ”
(http://telegraaf-i.telegraaf.nl/index.php/telegraaf/_main_/2011/07/29/005/article/19.html)
MARLOES STAAT HAAR MANNETJE
• Marloes Coenen: „De weg naar een gevecht is een gevecht op zich." FOTO: ROB DE JONGhttp://telegraaf-i.telegraaf.nl/index.php/telegraaf/_main_/2011/07/29/005/article/article3_1.jpg door MASCHA DE JONG AMSTERDAM, vrijdag
Een wolkje sojamelk in de thee als ultieme beloning voor een dag hard werken in de sportschool. Het klinkt als iemand die is doorgeslagen in zijn dieet óf als een mixed martial artsvechtster, die morgenavond haar wereldtitel verdedigt voor 15.000 uitzinnige fans in de volgepakte Sears Center Arena van Chicago. Het mooie gezicht van de Nederlandse Marloes Coenen (30) licht op bij haar versnapering. Dat gelaat is morgenavond trouwens behoorlijk gehavend als de Amerikaanse Miesha Tate erop slaat. Coenen: „Na zo’n gevecht ben ik gedeukt. Als je wint, is dat niet zo erg.”
Waar zo’n bijzonder leven begint? Heel eenvoudig, een leuk gezin in de buurt van Deventer, twee grote broers doen aan vechtsporten en op een gegeven moment moet je door een eng bos fietsen op weg naar de middelbare school. Dan sta je vanzelf tegenover een vechtsportleraar. Coenen: „Ik heb van alles gedaan. Tennis, volleybal, noem maar op. Maar vechtsport fascineerde me. Ik ben in allerlei takken opgeleid: Braziliaanse jiu jitsu, Shooto, onderdelen die worden gebruikt bij MMA, mixed martial arts, wat ik tegenwoordig beoefen. Er is veel geoorloofd in deze sport. Op mijn achttiende werd ik voor het eerst gevraagd of ik wilde vechten op een gala. Bloednerveus was ik, niet normaal. Win ik die partij in veertien seconden. Ja, dat was heel lekker.”
Maar meisjes die vechten als prof, nee daar is onze maatschappij toch niet echt op ingesteld. Coenen, die met haar vlotte verschijning en lange haren op geen enkele wijze lijkt op een of andere Schwarzenegger: „In eerste instantie koos ik bewust voor een maatschappelijke opleiding, kunst en cultuur, aan de Erasmus Universiteit van Rotterdam. Op dat moment werd ik echter gevraagd in Japan te vechten. Het ging om twee partijen. De eerste won ik en daarmee maakte ik indruk. De tweede heb ik ook gewonnen hoewel het een rommellige wedstrijd was. De scheidsrechter maakte er een potje van. Het was desalniettemin een fantastische ervaring.”
Ze paste haar leven aan. Coenen: „Ik stopte met kunst en cultuur en heb de hbo-opleiding communicatie in Amsterdam gevolgd. Dat was veel dichter bij de Bijlmer, waar ik trainde.” Een lach bij de herinnering: „Dat was wel raar, zo’n blank meisje in een Surinaamse mannenwereld.”
Door haar ongewone keuzes is ze op ongewone plekken blijven komen. Na Japan volgde Amerika. Ze behaalde diverse titels, waaronder de belangrijke wereldtitel in de 135 pondklasse. Nu staat ze op het punt haar kampioensbelt te verdedigen. „De weg naar een gevecht is een gevecht op zich. Alles moet tot in detail kloppen. Je vecht, rust en let op je eten. Normaal weeg ik rond 67 kilo. Voor het duel moet er zes kilo af. Dat is trouwens gelukt. De laatste dagen zat ik op een koolhydraatvrij en zoutloos dieet. Ik kon met een gerust hart naar de publieke weging, wat ook bij de vrouwen een hele show is tegenwoordig.”
Terwijl ze met haar tegenstandster klappen en worstelingen uitwisselt morgenavond, ligt Nederland een oceaan verder rustig te slapen. Coenen: „In Japan en Amerika is het een gekkenhuis. Het komende gevecht wordt ook weer live uitgezonden op televisie en internet, ik geef tientallen interviews en deel honderden handtekeningen uit. Als ik terugben, rij ik weer op mijn fiets naar de sportschool op het Leidseplein, waar ik lesgeef. Iets totaal anders. Vrouwen en vechtsport is hier in Nederland gewoon een redelijk unieke combi. Ik probeer er zelf toe bij te dragen dat het in de toekomst verandert. Daarom geef ik les. Zodat meiden leren vechten. Voor de lol of uit pure noodzaak. Want het heeft mij in mijn leven heel veel goeds gebracht. ”
(http://telegraaf-i.telegraaf.nl/index.php/telegraaf/_main_/2011/07/29/005/article/19.html)