PDA

View Full Version : De 20 beste UFC gevechten van de afgelopen 20 jaar



mmacentral
29-11-2013, 11:46
Zo nu en dan schrijf ik een stukje / fighter's profile hier voor Mixfight.nl, deze keer haalde ik mijn inspiratie uit het 20-jarig bestaan van de UFC.

Oh ja:
Liken kan geen kwaad: mmacentral (https://www.facebook.com/mmacentral.nl) FB page,
Net als een bezoekje aan de site (http://www.mmacentral.nl/),
Of volgen op Twitter (https://twitter.com/mmacentral_nl)

Wordt allemaal zeer gewaardeerd ;)

Enjoy!

De 20 grootste UFC gevechten
Op het moment bestaat de UFC officieel 20 jaar. Daarom heb ik deze lijst opgesteld van de, in mijn ogen, 20 grootste UFC gevechten. Dat hoeven niet altijd de meest spannende of beste te zijn; sommigen staan er ook tussen vanwege hun significantie in het MMA landschap. Er zullen er vast een (groot) aantal niet tussen staan waarvan je denkt: “staat die er niet tussen ?!”, maar een lijst als deze kan nooit sluitend en compleet zijn, daarvoor zijn er simpelweg teveel gevechten geweest.
Enjoy! De lijst is overigens op willekeurige wijze opgesteld op basis van wat in me opkwam.

Royce Gracie versus Ken Shamrock I
Eigenlijk hét gevecht tijdens UFC I, wat de finale had moeten zijn. Twee vechters die eigenlijk als enigen die avond bedreven waren in grappling. Royce in het BJJ en Shamrock in het catch wrestlen. Het gevecht zelf was wat anti-climactisch (Royce won vrij simpel met een choke), maar de eerste echte MMA rivalry was geboren en het grote publiek maakte kennis met dat “rare grondvechten”.
http://www.ufc-fans.org/images/royce-gracie.jpg

Forrest Griffin versus Stephan Bonnar
De finale van The Ultimate Fighter I, de realityshow die de UFC financieel en commercieel op de kaart heeft gezet en in de mainstream heeft gebracht. Het gevecht zelf stelde ook niet teleur; zowel Bonnar als Griffin gingen all-out in een weliswaar niet supertechnisch, maar wel zeer entertainend gevecht.
http://thecoalfist.files.wordpress.com/2012/10/griffinbonnar11.jpg

Ken Shamrock versus Tito Ortiz I
Vóór The Ultimate Figher het gevecht dat als eerste UFC gevecht een mainstream feel had. Er was grote belangstelling van de pers en het gevecht werd gehyped als geen ander. De terugkeer van Ken was al nieuws na zijn periode in de WWE en PRIDE. Dat gecombineerd met een (zeer echte) rivaliteit en haat tussen hem en Tito zorgde voor explosieve taferelen en record-breaking Pay per Views. Tito won van een oudere en minder wordende Ken maar het gevecht kende zeker enkele spectaculaire momenten.
Ring announcer Bruce Buffer noemde de vibe uit het publiek “The greatest energy I ever felt”.
http://www.mmasucka.com/wp-content/uploads/2012/07/ortiz_shamrock1.jpg

Dan Henderson versus Maurico Rua
Een geweldige knokpartij tussen twee oud-PRIDE vechters. Hendo en Shogun lieten alles achter in de octagon en gingen als bezetenen tekeer. Hendo controleerde de eerste drie rondes en finishte Shogun bijna in de tweede ronde met een uppercut. Shogun kwam sterk terug in ronde 4 en 5, zo sterk zelfs dat Hendo niet meer in staat was bij de post-fight presser aanwezig te zijn. Stand-up, takedowns, submission pogingen; dit gevecht heeft alles.
http://a.espncdn.com/photo/2011/1119/mma_ufc139_14_800.jpg

Pete Williams versus Mark Coleman
Mark Coleman, The Godfather of Ground & Pound, was heerser in een periode waarin worstelaars domineerden in de UFC. Pete Williams was een vechter uit de Lions Den. Verwacht werd dat de worstelaar wederom zou zegevieren, maar dit liep toch even anders. Williams trapte de gigantische en zichtbaar vermoeide Coleman keihard KO. Significant door zijn uitkomst en de implicaties die deze met zich meebracht; worstelaars waren niet langer onverslaanbaar.
http://cdn.bleacherreport.net/images_root/slides/photos/000/409/573/williamscoleman_display_image_display_image.jpg?12 85274014

Brock Lesnar versus Frank Mir II
UFC 100 was een memorabele UFC, al was het alleen maar omdat het de 100e editie was. Daar kwam ook nog eens bij dat dit het evenement was dat Brock Lesnar zich definitief als legitieme MMA vechter profileerde. Hij verloor eerder van Mir en won van Couture en Herring. Niet onverdienstelijk maar te weerleggen door Couture zijn leeftijd en Herring’s status als middle-tier vechter. Maar met het bruut verslaan van Mir liet hij zien “for real” te zijn. Zijn carrière duurde daarna niet lang meer, maar we hebben geweten dat Brock niet zomaar een UFC vechter was.
http://a.espncdn.com/photo/2008/1223/box_f_mirlesnar_300.jpg

Cain Velasquez versus Junior dos Santos III
Het eerste gevecht tussen deze twee heavyweight giganten eindigde spectaculair, maar enigszins anticlimactisch. Junior dos Santos sloeg Cain achter het oor en maakte de partij snel af. In partij 2 brak Cain JDS systematisch af, waarbij JDS weinig te vertellen had. 1-1 was de stand dus, en het kwam op deze rubber match aan om te bepalen wie nu de beste was van de twee.
Dat was Cain, overduidelijk. Hij domineerde wederom alle rondes en Junior incasseerde onwerkelijk veel strikes, hoewel hij de takedowns van Cain ditmaal veel beter verdedigde. Dit gevecht liet zien dat beide heren ver boven de heavyweight divisie uitsteken, en Cain net iets meer.
http://www.espn.co.uk/PICTURES/CMS/56500/56551.3.jpg

Frank Shamrock versus Tito Ortiz
Helaas door weinigen gezien, want deze partij vond plaats tijdens de UFC ‘dark ages’. Frank Shamrock was de regerend lightheavyweight kampioen en Tito Ortiz de gretige uitdager. Shamrock had tot dusver naam voor zichzelf gemaakt met onder andere overwinningen op Kevin Jackson en een spectaculaire slam op Igor Zinoviev. (die incidenteel deze laatste zijn carrière beëindigde)
Ortiz kwam eraan in de MMA wereld en was een fysiek sterke worstelaar. Shamrock’s plan als de kleinere vechter was duidelijk; gebruik maken van zijn cardio en extensieve cross-training en Ortiz eruit slaan als deze laatste vermoeid raakte. En dat is precies wat er gebeurde. Shamrock neutraliseerde Ortiz’ voordelen door goed te bewegen op de grond en goed voetenwerk staand en forceerde de tap-out ( door strikes!) nadat Ortiz niet meer verder kon. Hierna ging Frank (voor even weliswaar) met pensioen en zweerde Ortiz dat cardio nooit meer een issue voor hem zou zijn.
Fantastisch en goed technisch gevecht waarbij er veel op het spel stond en met name Frank op de toppen van zijn kunnen zat.
http://blog.betdsi.com/wp-content/uploads/2011/11/FShamrock.jpg

mmacentral
29-11-2013, 11:46
Matt Hughes versus Royce Gracie
Het gevecht zelf, dat plaatsvond in 2006, was niet heel spectaculair. Het was een eenzijdig gevecht waarbij Hughes domineerde met worstelen en ook de betere submission grappler bleek die avond. Hoewel niemand echt Royce een kans gaf, was het toch schrijnend om te zien hoe groot het verschil was tussen de man die de eerste UFC’s domineerde en de welterweight kampioen van toen, die hem met ground and pound stopte.
Een favoriet niet zozeer vanwege de actie in de ring, maar vanwege de implicaties en het “passing of the torch” idee dat de overwinning van Hughes uitstraalde.
http://cdn.bleacherreport.net/images_root/slides/photos/001/016/256/hughesvsgracie_display_image_display_image.jpg?130 8082320

Vitor Belfort versus Dan Henderson
Een recente geweldige partij tussen twee UFC- en PRIDE veteranen. Unstoppable force meets immovable object. Hendo met zijn ijzeren kin die nog nooit gestopt was en Vitor met zijn snelheid en explosiviteit. Belfort leek (en lijkt) met zijn tweede MMA jeugd te zijn begonnen terwijl Hendo zijn leeftijd eindelijk een beetje invloed begon te hebben, zo leek. Toch blijft Hendo gevaarlijk en als ie je raakt met die rechter is het slapies doen, zo was de consensus voor het gevecht.
Vitor lijkt en leek echter unstoppable en net als Luke Rockhold en Michael Bisping voor hem, ging Henderson knockout naar het canvas door een head kick. Niet alleen geweldig door de prachtige KO, maar ook een fantastische prestatie gezien het feit dat Henderson nooit eerder KO ging. En da’s knap als je tegen onder andere Anderson Silva en Fedor Emelianenko gestaan hebt.
http://www.cdn.sherdog.com/_images/pictures/20131109074832_cid_156856597AE14551A89E78299D577F6 3baezaeventos.JPG

Anderson Silva versus Rich Franklin I
Hét gevecht dat de MMA wereld, of althans de middleweight divisie, voor lange tijd zou veranderen. Rich Franklin was de All-American, sympathieke en vooral erg capabele middleweight champ, Anderson was voor het grote publiek vrij onbekend en had eerder in onder andere PRIDE en Cage Rage gevochten. Hoewel beschouwd als een (erg) goede vechter werd hij niet gezien als world-beater. Hij had een aantal jaar hiervoor op een wat vreemde manier verloren van laagvlieger Daiju Takase en op flying scissor heel hook (!) van Ryo Chonan. Vóór zijn partij tegen Franklin had Anderson wel al Chris Leben compleet ontmanteld en een tipje van de sluier opgelicht van wat zou komen.
Wat er volgde in de partij tegen Franklin had niemand zich kunnen voorstellen. Rich had vooraf verwacht dat hij het in de clinch zou gaan redden tegen Silva maar het omgekeerde bleek waar. Anderson Silva was op alle vlakken beter. Met name in de clinch moest Franklin zijn meerdere erkennen en werd hij compleet gesloopt.
Na deze partij hadden we een nieuwe middleweight koning en begon er een nieuw tijdperk.
http://cdn.bleacherreport.net/images_root/slides/photos/001/490/712/silva-vs-franklin-3_display_image.jpg?1320154780

Jon Jones versus Mauricio Rua
Het gevecht waarin Jon Jones definitief zijn entree deed als top MMA vechter en zijn titel won. Oud PRIDE topper Mauricio “Shogun” Rua werd compleet overklast en had geen schijn van kans. Op de grond maar vooral staand was Jones veruit de betere. Jones won hiermee de titel en maakte duidelijk deze voorlopig nog niet uit handen te gaan geven.
http://media.onsugar.com/files/2011/03/11/0/342/3425287/fd9ed87492f7f810_1300607620.jpg

Gabriel Gonzaga versus Mirko CroCop
Cro Cop got Cro-copped. Daar zullen veel MMA fans aan denken bij deze partij. Cro Cop kwam net over van PRIDE waar hij de openweight grandprix op indrukwekkende wijze had gewonnen. Zijn eerste tune up fight in de UFC (tegen Eddie Sanchez) had hij weliswaar niet spectaculair maar wel op zijn dooie akkertje gewonnen. Verwacht werd dan ook dat Cro Cop de heavyweight division in de UFC makkelijk zou oprollen en lang heavyweight kampioen zou zijn.
Het liep anders.
Gonzaga was duidelijk de superieure grappler en gaf Cro Cop een paar flinke opdoffers op de grond. Nadat beide heren stonden gebeurde het ondenkbare: de overwegend als Jiu Jitsu-vechter beschouwde Gonzaga gaf een loei van een rechter head kick en onthoofdde Cro Cop zowat.
Cro Cop ging zwaar KO, zijn titelaspiraties vervlogen en hij zou nooit meer dezelfde zijn. Spectaculair zowel visueel als om de implicaties die dit gevecht destijds had met betrekking tot de heavyweight picture.
http://www4.pictures.gi.zimbio.com/Gabriel+Gonzaga+Mirko+Cro+Cop+UFC+70+Nations+320Ct U2MaMhl.jpg

Randy Couture versus Tim Sylvia
Nog iets geheel onverwachts. In 2006 had Couture voor de tweede keer op KO verloren van Chuck Liddell. Na al vele successen behaald te hebben in zowel de lightheavyweight- als heavyweight divisie vond Randy het wel welletjes. Hij was toen al 42 ook, dus niet zo verwonderlijk. Hij ging met pensioen.
Na een jaar begon het echter toch weer te kriebelen. Hij mocht van Dana het ineens opnemen tegen heavyweight champ Tim Sylvia. Velen dichtten hem weinig kans toe; hij was een stuk ouder, kleiner en lichter dan Sylvia.
Velen hadden het mis, zoals dat wel vaker gaat.
Randy was vanaf seconde één superieur en liet dit zien door Sylvia met een poeier van een overhand right direct te vloeren. De stoot was zo hard dat je hem kon horen en het publiek werd compleet gestoord. Randy domineerde Big Tim vervolgens met goede standup, clinchwerk, takedowns en dirty boxing en hij flikte het weer: Randy werd op zijn 43e weer kampioen.
http://l.yimg.com/bt/api/res/1.2/HmSl5rrlk8I_veXs7Vkksw--/YXBwaWQ9eW5ld3M7cT04NTt3PTMxMA--/http://media.zenfs.com/en/blogs/sptusmmaexperts/RANDY-RIGHT-310.jpg

Chuck Liddell versus Wanderlei Silva
Een gevecht wat al jaren in the making was. Beide heren waren alleenheerser in hun divisie, Wanderlei in PRIDE en Chuck in de UFC. Chuck was zelfs al eerder naar Japan gestuurd met het idee aan een toernooi mee te doen en het uiteindelijk tegen Wanderlei op te nemen. Chuck kwam ver, maar moest uiteindelijk toegeven aan Quinton “Rampage” Jackson.
4 jaar later was het dan toch zover. Wanderlei werd gesigned door de UFC en verklaarde dat hij “want to fuck Chuck”. Wat hij bedoelde was “fight Chuck” (dat hoop ik voor Chuck althans) en “fight” is precies wat er gebeurde.
Het beste was er bij beide heren ondertussen wel af en het ging niet meer om de een titel, maar dat maakte het gevecht niet minder spectaculair. Chuck won de decision maar het ging alle kanten op en het was een ware stand-up oorlog. Chuck ging zelfs één keer voor de takedown om punten te scoren, dat hadden we hem lang niet meer zien doen.
Een classic!
http://cdn0.sbnation.com/imported_assets/899272/liddell_vs_silva.jpg

Georges St-Pierre versus Matt Hughes II
Misschien wel het belangrijkste gevecht in de welterweight divisie tot op heden. In 2004 had GSP nog verloren door een armbar door destijds regerend welterweight kampioen en all-time geweldenaar, Matt Hughes. GSP zwoer dat hij terug zou komen en wraak zou nemen, en dat deed hij ook.
Vóór deze partij aan het einde van 2006, had hij liefst 6 partijen op rij gewonnen van niet de eersten de besten; onder anderen B.J. Penn en Sean “The Muscle Shark” Sherk moesten eraan geloven.
GSP verklaarde nog na Hughes zijn overwinning op Penn dat hij “not impressed” was met zijn performance en na later bleek was dit terecht.
GSP was op alle fronten beter, zelfs of misschien wel met name in het worstelen, toch Hughes zijn bread-and-butter. GSP domineerde, maakte het in de tweede ronde prachtig af met een head kick en follow up stoten en was de nieuwe welterweight kampioen.
Vet gevecht met zeer ingrijpende gevolgen.
http://cdn.bleacherreport.net/images_root/slides/photos/002/869/865/gsphughesi_display_image_display_image.jpg?1356989 749

Alexander Gustafsson versus Jon Jones
Het eerste gevecht waarin Jon Jones liet zien niet onverslaanbaar te zijn. Het was mega close maar Jones won toch de decision, een beslissing waar velen het mee oneens waren en nog steeds zijn.
De uitkomst was echter niet het belangrijkste: de ongeveer even lange Gustafsson liet zien dat de reach van Jones zeker geen onoverkomelijk obstakel is. Met voetenwerk en goed bokswerk scoorde hij de nodige punten en won hij zelfs in de ogen van sommigen (helaas voor Gustafsson niet de judges) het gevecht.
Entertainend gevecht dat het onverslaanbare aura van Jones een aardige deuk deed oplopen.
http://i2.cdn.turner.com/si/dam/assets/130922005508-jon-jones-single-image-cut.jpg

Tank Abbott versus John Matua
Absoluut geen hoogstaand technisch MMA gevecht, maar in mijn ogen een classic wegens zijn shock value. John Matua deed aan de mystieke art van “Hawaiian Bone Crushing”, wat dat ook wezen mag.
David “Tank” Abbott werd in die tijd gehyped als power puncher en dat was dan ook het enige wat hij kon, hoewel zeer goed. En dat is ook precies wat hij deed in zijn eerste MMA gevecht: Matua heel hard op zijn gezicht slaan.
Die ging op ongelooflijke wijze hard KO, waarna Tank het nog even inwreef door zijn post-KO spasmes na te doen en belachelijk te maken. De originele “Huntington Beach Bad Boy” van de UFC was hiermee geboren.
http://cdn.bleacherreport.net/images_root/slides/photos/001/561/132/Untitled_display_image_display_image.jpg?132148147 1

Brock Lesnar verus Cain Velasquez
Significant in mijn ogen omdat dit gevecht twee zaken definitief duidelijk maakte: Lesnar was geen unstoppable worstelmonster en Cain zou de toekomst van de heavyweight divisie blijken.
Lesnar was door zijn size en worstelskills een gevreesde opponent geworden, hoewel één met weinig ervaring. Niemand dacht dat iemand zijn takedowns kon stoppen, zelfs Cain niet, een zeer verdienstelijk worstelaar en MMA vechter.
Wat bleek; Cain kon dat wel degelijk. Brock kreeg de takedown niet en raakte daarna in paniek. Hij struikelde half door de cage in de ondertussen beroemde “disco-dans” die over het hele internet belachelijk gemaakt werd en soms nog wordt. Cain volgde meedogenloos en liet zien veruit de betere stand-up vechter en eigenlijk ook overall vechter te zijn. Hij scoorde TKO en kon de belt om zijn middel doen.
Shane Carwin liet al zien dat Brock te verslaan was (hoewel Frank Mir dat eerder ook al deed), maar Cain deed daar veruit een schepje bovenop nog en kondigde zichzelf aan als nieuwe Heavyweight champ.
http://mma-manifesto.com/images/stories/brock-lesnar-vs-cain-velasquez.jpg

Junior dos Santos versus Mark Hunt
Junior dos Santos is, met uitzondering van Cain Velasquez, de beste MMA heavyweight die er op dit moment rondloopt. Dat is wel zo’n beetje de consensus in MMA-land. Desondanks dichtten velen Mark Hunt een goede kans toe om te winnen, want: beiden zijn standup vechters, Hunt is een ex K-1 champ die ook nog eens beschikt over een ijzeren kin. Voor iedereen een bedreiging dus.
Hoewel Hunt nooit kansloos was, liet Junior dos Santos toch wel zien van een compleet andere klasse te zijn en overklaste Hunt tijdens het gevecht. Hij maakte het af met een schitterende spinning hook kick waarop Hunt KO ging. Een fenomenale prestatie gezien dat niemand eerder gelukt was, met uitzondering van Melvin Manhoef en Sem Schilt (op het lichaam en in een K-1 pot, weliswaar)
Fantastisch gevecht met een (helaas voor Hunt dan) schitterende Knockout.
http://www.h4-entertainment.com/wp-content/uploads/2013/05/mark-hunt-junior-dos-santos.jpg

Kemal
29-11-2013, 12:00
Wederom een geweldig leuk stukje! thanks Danny!

reps!

Kalikula
29-11-2013, 12:29
:arrow: Props voor schrijver.

Leventdepevent
29-11-2013, 13:09
altijd leuk die stukjes,bedankt

Tony
29-11-2013, 13:41
Heel mooi lijstje dit.. en ja, ik ben het voor een groot deel ermee eens. (idd, niet allen waren zulke fantastische gevechten... maar de impact wel)

breahule
29-11-2013, 16:36
Classics!!! Bedankt + Reps

T15Boxing
30-11-2013, 03:58
Dan Henderson versus Maurico Rua
Een geweldige knokpartij tussen twee oud-PRIDE vechters. Hendo en Shogun lieten alles achter in de octagon en gingen als bezetenen tekeer. Hendo controleerde de eerste drie rondes en finishte Shogun bijna in de tweede ronde met een uppercut. Shogun kwam sterk terug in ronde 4 en 5, zo sterk zelfs dat Hendo niet meer in staat was bij de post-fight presser aanwezig te zijn. Stand-up, takedowns, submission pogingen; dit gevecht heeft alles.
http://a.espncdn.com/photo/2011/1119/mma_ufc139_14_800.jpg


Nog steeds mijn absolute favoriet.

Klassikl
30-11-2013, 05:07
Erg tof

mmacentral
30-11-2013, 14:19
Dank allen!


Nog steeds mijn absolute favoriet.
Die mag er zeker wezen ja. Tito versus Frank Shamrock kan ik ook blijven kijken. Wat een baas was Frank ook eigenlijk. Gewoon met zijn corner praten terwijl Tito top position had en zijn hoofd tot appelmoes probeerde te ellebogen.