Wheelie
01-03-2018, 16:33
Hij versloeg Rico Verhoeven én Badr Hari, maar toch is de viervoudig wereldkampioen K-1 Sem Schilt bij het grote publiek minder bekend. Hoe kijkt hij naar de huidige generatie vechters?
https://cdn.indicium.nu/source/revu/2018/nr9/sem_schilt_nieuwe_revu.png?w=768&h=432&fit=crop-center
Sommige vechters van jouw generatie hebben zich weleens gefrustreerd getoond over het feit dat ze in Japan op handen werden gedragen, maar in Nederland nog steeds behoorlijk onbekend waren. Hoe heb jij dat ervaren?
‘Ik vond het minder frustrerend, ik ben daar nooit zo mee bezig geweest. Ik ben een paar keer geëerd hier op het gemeentehuis, en daar aan de muur hangt een foto van mijn met Willem-Alexander, nadat ik met dertig andere mensen was uitgenodigd voor een diner. Dat laatste vond ik dan wel een doorbraak voor de vechtsport. En de eerste huldiging hier in Zuidlaren vond ik natuurlijk ook leuk, maar daar is het me nooit om gegaan. Ik moest er ook om lachen. Ik zat er met een kopje koffie en een stukje taart, en de toenmalige burgemeester zei: dit is wel bijzonder, hè. Terwijl in Japan de rijkste man van Tokio ons liet ophalen met een Rolls-Royce, en echt niet voor één stukje taart. Maar ik vond het ook wat prettig dat ik hier gewoon anoniem over straat kon en mijn ding kon doen. Maar dat enorme respect voor K-1 in Japan wordt ook weleens overdreven. Natuurlijk, bij het grote publiek waren wij heel populair. Maar die Ishii heeft later een paar jaar vastgezeten voor belastingontduiking. Ik denk dat je in Japan nog beter iemand kunt vermoorden dan de belasting ontduiken. Dus of de elite nou zo dol was op die K-1-vechters, betwijfel ik ook.’
Wie was jouw lastigste tegenstander?
‘Peter Aerts. Ik had sowieso heel respect voor hem, ik keek in het begin zelfs tegen hem op. Onbewust speelde dat misschien wel mee. Hij was al groot in Japan toen ik begon. Peter maakte me nooit boos, hij kwam net als ik gewoon om lekker te knokken. Hij is een ouwe samoerai.’
De rest lees je hier: https://revu.nl/interviews/sem-schilt-over-badr-hari
https://cdn.indicium.nu/source/revu/2018/nr9/sem_schilt_nieuwe_revu.png?w=768&h=432&fit=crop-center
Sommige vechters van jouw generatie hebben zich weleens gefrustreerd getoond over het feit dat ze in Japan op handen werden gedragen, maar in Nederland nog steeds behoorlijk onbekend waren. Hoe heb jij dat ervaren?
‘Ik vond het minder frustrerend, ik ben daar nooit zo mee bezig geweest. Ik ben een paar keer geëerd hier op het gemeentehuis, en daar aan de muur hangt een foto van mijn met Willem-Alexander, nadat ik met dertig andere mensen was uitgenodigd voor een diner. Dat laatste vond ik dan wel een doorbraak voor de vechtsport. En de eerste huldiging hier in Zuidlaren vond ik natuurlijk ook leuk, maar daar is het me nooit om gegaan. Ik moest er ook om lachen. Ik zat er met een kopje koffie en een stukje taart, en de toenmalige burgemeester zei: dit is wel bijzonder, hè. Terwijl in Japan de rijkste man van Tokio ons liet ophalen met een Rolls-Royce, en echt niet voor één stukje taart. Maar ik vond het ook wat prettig dat ik hier gewoon anoniem over straat kon en mijn ding kon doen. Maar dat enorme respect voor K-1 in Japan wordt ook weleens overdreven. Natuurlijk, bij het grote publiek waren wij heel populair. Maar die Ishii heeft later een paar jaar vastgezeten voor belastingontduiking. Ik denk dat je in Japan nog beter iemand kunt vermoorden dan de belasting ontduiken. Dus of de elite nou zo dol was op die K-1-vechters, betwijfel ik ook.’
Wie was jouw lastigste tegenstander?
‘Peter Aerts. Ik had sowieso heel respect voor hem, ik keek in het begin zelfs tegen hem op. Onbewust speelde dat misschien wel mee. Hij was al groot in Japan toen ik begon. Peter maakte me nooit boos, hij kwam net als ik gewoon om lekker te knokken. Hij is een ouwe samoerai.’
De rest lees je hier: https://revu.nl/interviews/sem-schilt-over-badr-hari