Capo dei capii
24-06-2018, 08:03
Bellator heeft deze partij op het programma gezet en veel van de nieuwe MMA fans zullen hier niet warm van raken. De oudere liefhebbers zullen met echter met weemoed terug denken aan de Silva vs Rampage trilogie. Een van de meest brute serie partijen uit de nog jonge historie van het MMA.
Het begon allemaal in aanloop naar de Pride Middleweight grandprix. Silva had Sakuraba verslagen en om Sakuraba wat zelf vertrouwen te laten tanken werd hem een partij gegeven tegen de tot dan toe nog relatief onbekende Rampage Jackson. Hoewel Sakuraba de partij wist te winnen op submission was het Rampage die indruk maakte met zijn agressieve dwars naar voren vechtstijl.
Rampage maakt na de partij ook indruk met zijn mond, door uit het niets Silva verbaal af te maken. Niet alleen Silva moest eraan geloven. Ook het volledige Chute-Box team werd op Rampage zijn manier vakkundig afgemaakt.
De bom ontplofte na Rampage zijn overwinning tegen Kevin Randleman op Pride 25. Na afloop van zijn partij kreeg Rampage de microfoon en daagde Silva (die in het publiek zat) uit. Silva kwam de ring in en gaf Rampage een duw. Pride officials kwamen er tussen om een verdere escalatie te voorkomen. Uiteraard zat er een beetje acteer werk bij om de partij te hypen. Een ding was wel duidelijk deze jongens mochten elkaar echt niet.
Dat hun eerste partij een paar maanden later al zou gebeuren had echter niemand al verwacht. Pride ging een middleweight grandprix organiseren om eindelijk te bepalen welke organisatie beter was: Pride of de UFC. In die tijd was het voor de meeste fans wel duidelijk dat de beste en sterkste vechters bij Pride zaten. Chuck Liddell werd de afgevaardigde namens de UFC. Ondanks dat hij net een gevecht voor de titel tegen Couture had verloren was Dana White ervan overtuigd dat Liddell de titel ging pakken.
Silva en Liddell werden netjes bij de loting beide aan een andere kant van het schema geplaatst, zodat in de finale kon worden bepaald wie beste vechter in de wereld tot 93kg zou zijn.
Silva versloeg in zijn eerste ronde partij voor de derde keer Sakuraba en Liddell versloeg na een voor hem lastige openingsfase Alistair Overeem op KO. Beide vechters door naar de halve finale en niets leek de gedroomde finale in de weg te staan.
Op 9 november 2003 zat het Tokyo Dome afgeladen vol voor de ontknoping van de middleweight grandprix. Eindelijk zou duidelijk worden wie er beter zou zijn: Silva of Liddell. Dat was alleen gerekend buiten een man. In de tweede partij van de avond gebeurde wat bijna niemand voor mogelijk had gehouden. Rampage Jackson overpowerde Liddel en won op een indrukwekkende manier van Chuck Liddel op TKO.
Silva op zijn beurt vocht een voor zijn doen matte partij tegen Yoshida. Hij won uiteindelijk op unanieme beslissing. We kregen niet de finale waar we op rekende maar wel een waar de MMA fans over de hele wereld naar uit keken.
In de finale was het Rampage die gelijk druk zet op Silva en shoot voor een double leg takedown . Rampage slaagt uit eindelijk in zijn poging en krijgt Silva op de grond, die op zijn beurt een guillotine choke aan heeft gezet. Als Rampage zijn hoofd vrij krijgt begint het proberen te slopen van Silva. Na een side-mount waar Silva een aantal knieën op hoofd moet weg slikken weet hij Rampage in full-guard te krijgen. Rampage blijft actief, maar toch besluit de scheids om na vijf minuten de vechters te onderbreken en het gevecht weer staand te hervatten. Rampage is hier duidelijk niet mee eens en heeft erg veel energie moeten geven om Silva op de grond te houden. Bijna direct nadat het gevecht weer verder gaat pakt Silva een Muay-Thai clinch en laat een serie van meer dan 20 knieën los op het hoofd van Rampage gevolgd door een aantal soccerkicks en nog meer knieën waarna de scheids het genoeg vind en ingrijpt. Silva wint op TKO en is de 2003 Pride Middelweight grandprix winnaar.
Rampage aasde op wraak. In zijn ogen had de partij gewoon op de grond door moeten gaan. Feit is wel dat Silva niet echt in problemen is gekomen en weinig schade opliep nadat hij Rampage in full-guard kreeg.
Rampage vocht daarna tegen Minowa op oudejaarsavond die hij versloeg op TKO. In zijn volgende partij zou hij het opnemen tegen Ricardo Arona en de winnaar van dat gevecht zou tegen Silva vechten voor de titel. Rampage won die partij op een hele brute KO door een keiharde slam. Rampage had zich door deze overwinning weer boven aan de lijst met uitdagers gezet.
Op Pride 28 bijna een jaar na een hun eerste ontmoeting kwam de lang verwachte rematch. In een gevecht wat de boeken in zou gaan als het gevecht van het jaar 2004 en zeker bij de top 5 gevechten ooit in Pride hoort. Kregen de fans wat ze wilde. Een totale oorlog in de ring. Beide vechters hadden hun momenten in de eerste ronde, maar het was Rampage die de meeste schade toe bracht. Na een slagenwisseling kwam Rampage hard door met een rechtse directe en sloeg Silva naar het canvas. Rampage volgde en probeerde met ground and pound en knieën de wedstrijd naar zich toe te trekken. Silva heeft het lastig en geluk dat de 10 minuten van de eerste ronde voorbij zijn.
De tweede ronde gaat verder waar de eerste geëindigd is. Hoog tempo en veel slagenwisselingen die net niet helemaal zuiver doorkomen. Silva probeert een takedown en wordt gereversed door Rampage. Heel even komen ze op adem als Rampage in de guard bij Silva zit. Dan komen beide weer te staan en vuren ze opnieuw een slagenwisseling af. Dit keer is het Silva die doorkomt en Rampage lijkt aangeslagen. Rampage probeert te herstellen, maar Silva geeft hem die tijd niet. Silva pakt de Muay-Thai clinch en na serie van 5 harde knieën valt Rampage KO in de touwen en heeft Silva zijn titel behouden.
Hierna zou de rivaliteit tussen beide iets afnemen. Vooral omdat Rampage zijn hoge niveau op dat moment niet meer haalt. Er wordt de kans gegeven aan de Rua broers om ook nog namens Chute-Box ook nog wraak te nemen op Rampage. Tegen Ninja weet Rampage nog een zeer controversiële winst op punten te boeken om vervolgens tegen Shogun een zware KO te moeten incasseren.
Het zou duren tot 2008, voordat beide gladiatoren elkaar weer zouden treffen. Inmiddels bestaat Pride niet meer en is overgenomen door de UFC. Eindelijk kon de wereld het gevecht tussen Liddell & Silva zien. Wel was na al die jaren iets van hun status afgenomen, doordat beide vechters een aantal verlies partijen moesten nemen. Toch zat de hele wereld op het puntje van hun stoel, want dit wilde je niet missen. Uiteindelijk pakte Liddell de overwinning op beslissing na een oorlog van drie rondes.
Rampage zat ondertussen al een jaar eerder in de UFC en had behoorlijk huis gehouden. Hij won eindelijk de titel in een rematch tegen Liddell. Na ook een overwinning tegen Dan Henderson gebeurde wat niemand had verwacht, Rampage verloor zijn belt tegen Forrest Griffin.
Om opnieuw back on track voor de titel te komen kwam voor Rampage eindelijk de kans om zijn verliezen tegen Silva goed te maken. Vooral Silva zat nog met Rampage in zijn hoofd en verklaarde tegen de media dat hij Rampage nog steeds net zo haatte als voor hun eerdere partijen. Silva vocht niet voor het geld, maar puur voor het plezier om Rampage pijn te doen. Rampage was keeping it cool op zijn manier. Hij had voorafgaand aan het gevecht een paar lastige maanden gehad. Hij was onder andere gearresteerd geweest en had gebroken met zijn team.
Het gevecht op UFC 92 was niet de meeste spectaculaire van de drie. Toch voelde je de spanning door het beeldscherm heen. Na een wat afwachtend begin probeerde Silva om met wilde stoten door te komen en miste net met een harde rechter. In de counter kwam Rampage door met harde rechtse hoek en stuurde Silva naar het canvas. Rampage gaf nog drie harde stoten naar het hoofd om er zeker van te zijn dat Silva niet meer op zou staan. Dat twee van die stoten kwamen nadat de scheids de partij al had gestaakt namen de meeste hem niet kwalijk. Rampage had eindelijk zijn overwinning te pakken.
Het begon allemaal in aanloop naar de Pride Middleweight grandprix. Silva had Sakuraba verslagen en om Sakuraba wat zelf vertrouwen te laten tanken werd hem een partij gegeven tegen de tot dan toe nog relatief onbekende Rampage Jackson. Hoewel Sakuraba de partij wist te winnen op submission was het Rampage die indruk maakte met zijn agressieve dwars naar voren vechtstijl.
Rampage maakt na de partij ook indruk met zijn mond, door uit het niets Silva verbaal af te maken. Niet alleen Silva moest eraan geloven. Ook het volledige Chute-Box team werd op Rampage zijn manier vakkundig afgemaakt.
De bom ontplofte na Rampage zijn overwinning tegen Kevin Randleman op Pride 25. Na afloop van zijn partij kreeg Rampage de microfoon en daagde Silva (die in het publiek zat) uit. Silva kwam de ring in en gaf Rampage een duw. Pride officials kwamen er tussen om een verdere escalatie te voorkomen. Uiteraard zat er een beetje acteer werk bij om de partij te hypen. Een ding was wel duidelijk deze jongens mochten elkaar echt niet.
Dat hun eerste partij een paar maanden later al zou gebeuren had echter niemand al verwacht. Pride ging een middleweight grandprix organiseren om eindelijk te bepalen welke organisatie beter was: Pride of de UFC. In die tijd was het voor de meeste fans wel duidelijk dat de beste en sterkste vechters bij Pride zaten. Chuck Liddell werd de afgevaardigde namens de UFC. Ondanks dat hij net een gevecht voor de titel tegen Couture had verloren was Dana White ervan overtuigd dat Liddell de titel ging pakken.
Silva en Liddell werden netjes bij de loting beide aan een andere kant van het schema geplaatst, zodat in de finale kon worden bepaald wie beste vechter in de wereld tot 93kg zou zijn.
Silva versloeg in zijn eerste ronde partij voor de derde keer Sakuraba en Liddell versloeg na een voor hem lastige openingsfase Alistair Overeem op KO. Beide vechters door naar de halve finale en niets leek de gedroomde finale in de weg te staan.
Op 9 november 2003 zat het Tokyo Dome afgeladen vol voor de ontknoping van de middleweight grandprix. Eindelijk zou duidelijk worden wie er beter zou zijn: Silva of Liddell. Dat was alleen gerekend buiten een man. In de tweede partij van de avond gebeurde wat bijna niemand voor mogelijk had gehouden. Rampage Jackson overpowerde Liddel en won op een indrukwekkende manier van Chuck Liddel op TKO.
Silva op zijn beurt vocht een voor zijn doen matte partij tegen Yoshida. Hij won uiteindelijk op unanieme beslissing. We kregen niet de finale waar we op rekende maar wel een waar de MMA fans over de hele wereld naar uit keken.
In de finale was het Rampage die gelijk druk zet op Silva en shoot voor een double leg takedown . Rampage slaagt uit eindelijk in zijn poging en krijgt Silva op de grond, die op zijn beurt een guillotine choke aan heeft gezet. Als Rampage zijn hoofd vrij krijgt begint het proberen te slopen van Silva. Na een side-mount waar Silva een aantal knieën op hoofd moet weg slikken weet hij Rampage in full-guard te krijgen. Rampage blijft actief, maar toch besluit de scheids om na vijf minuten de vechters te onderbreken en het gevecht weer staand te hervatten. Rampage is hier duidelijk niet mee eens en heeft erg veel energie moeten geven om Silva op de grond te houden. Bijna direct nadat het gevecht weer verder gaat pakt Silva een Muay-Thai clinch en laat een serie van meer dan 20 knieën los op het hoofd van Rampage gevolgd door een aantal soccerkicks en nog meer knieën waarna de scheids het genoeg vind en ingrijpt. Silva wint op TKO en is de 2003 Pride Middelweight grandprix winnaar.
Rampage aasde op wraak. In zijn ogen had de partij gewoon op de grond door moeten gaan. Feit is wel dat Silva niet echt in problemen is gekomen en weinig schade opliep nadat hij Rampage in full-guard kreeg.
Rampage vocht daarna tegen Minowa op oudejaarsavond die hij versloeg op TKO. In zijn volgende partij zou hij het opnemen tegen Ricardo Arona en de winnaar van dat gevecht zou tegen Silva vechten voor de titel. Rampage won die partij op een hele brute KO door een keiharde slam. Rampage had zich door deze overwinning weer boven aan de lijst met uitdagers gezet.
Op Pride 28 bijna een jaar na een hun eerste ontmoeting kwam de lang verwachte rematch. In een gevecht wat de boeken in zou gaan als het gevecht van het jaar 2004 en zeker bij de top 5 gevechten ooit in Pride hoort. Kregen de fans wat ze wilde. Een totale oorlog in de ring. Beide vechters hadden hun momenten in de eerste ronde, maar het was Rampage die de meeste schade toe bracht. Na een slagenwisseling kwam Rampage hard door met een rechtse directe en sloeg Silva naar het canvas. Rampage volgde en probeerde met ground and pound en knieën de wedstrijd naar zich toe te trekken. Silva heeft het lastig en geluk dat de 10 minuten van de eerste ronde voorbij zijn.
De tweede ronde gaat verder waar de eerste geëindigd is. Hoog tempo en veel slagenwisselingen die net niet helemaal zuiver doorkomen. Silva probeert een takedown en wordt gereversed door Rampage. Heel even komen ze op adem als Rampage in de guard bij Silva zit. Dan komen beide weer te staan en vuren ze opnieuw een slagenwisseling af. Dit keer is het Silva die doorkomt en Rampage lijkt aangeslagen. Rampage probeert te herstellen, maar Silva geeft hem die tijd niet. Silva pakt de Muay-Thai clinch en na serie van 5 harde knieën valt Rampage KO in de touwen en heeft Silva zijn titel behouden.
Hierna zou de rivaliteit tussen beide iets afnemen. Vooral omdat Rampage zijn hoge niveau op dat moment niet meer haalt. Er wordt de kans gegeven aan de Rua broers om ook nog namens Chute-Box ook nog wraak te nemen op Rampage. Tegen Ninja weet Rampage nog een zeer controversiële winst op punten te boeken om vervolgens tegen Shogun een zware KO te moeten incasseren.
Het zou duren tot 2008, voordat beide gladiatoren elkaar weer zouden treffen. Inmiddels bestaat Pride niet meer en is overgenomen door de UFC. Eindelijk kon de wereld het gevecht tussen Liddell & Silva zien. Wel was na al die jaren iets van hun status afgenomen, doordat beide vechters een aantal verlies partijen moesten nemen. Toch zat de hele wereld op het puntje van hun stoel, want dit wilde je niet missen. Uiteindelijk pakte Liddell de overwinning op beslissing na een oorlog van drie rondes.
Rampage zat ondertussen al een jaar eerder in de UFC en had behoorlijk huis gehouden. Hij won eindelijk de titel in een rematch tegen Liddell. Na ook een overwinning tegen Dan Henderson gebeurde wat niemand had verwacht, Rampage verloor zijn belt tegen Forrest Griffin.
Om opnieuw back on track voor de titel te komen kwam voor Rampage eindelijk de kans om zijn verliezen tegen Silva goed te maken. Vooral Silva zat nog met Rampage in zijn hoofd en verklaarde tegen de media dat hij Rampage nog steeds net zo haatte als voor hun eerdere partijen. Silva vocht niet voor het geld, maar puur voor het plezier om Rampage pijn te doen. Rampage was keeping it cool op zijn manier. Hij had voorafgaand aan het gevecht een paar lastige maanden gehad. Hij was onder andere gearresteerd geweest en had gebroken met zijn team.
Het gevecht op UFC 92 was niet de meeste spectaculaire van de drie. Toch voelde je de spanning door het beeldscherm heen. Na een wat afwachtend begin probeerde Silva om met wilde stoten door te komen en miste net met een harde rechter. In de counter kwam Rampage door met harde rechtse hoek en stuurde Silva naar het canvas. Rampage gaf nog drie harde stoten naar het hoofd om er zeker van te zijn dat Silva niet meer op zou staan. Dat twee van die stoten kwamen nadat de scheids de partij al had gestaakt namen de meeste hem niet kwalijk. Rampage had eindelijk zijn overwinning te pakken.