Capo dei capii
24-09-2019, 22:58
Het MMA heeft ondanks zijn redelijke jonge geschiedenis, toch al wat grote helden voort gebracht. Een van deze helden: Kazushi Sakuraba oftewel de Gracie Hunter
Sakuraba liet voor het eerst van zich spreken op UFC Japan eind jaren 90. Als vervanger van de geblesseerde Kanehara zou hij het toernooi uiteindelijk op zijn naam schrijven door Marcus Silveira in de finale op een armbar te verslaan. Silveira en Sakuraba hadden ook al in de eerste ronde tegen elkaar gevochten, maar door een foute beslissing van Big John McCarthy, hij dacht Sakuraba KO was gegaan, eindige die partij in een No contest. Omdat Tank Abbott na zijn overwinning in de eerste ronde, geblesseerd was geraakt. Mochten Sakuraba en Silveira een rematch vechten, die Sakuraba dus won.
Ondertussen was in Japan een nieuwe organisatie opgericht: Pride Fighting Championships. Na wat eigenlijk een eenmalig evenement zou zijn werd door het succes van Pride 1 een nieuw evenement georganiseerd: Pride 2. Voor Sakuraba zou het zijn eerste gevecht in Pride zijn. Zijn tegenstander zou de veel zwaardere en veel meer ervaring hebbende Vernon White zijn. White was een MMA vechter van het eerste uur die onder andere in Pancrase en World Vale Tudo had gevochten. Na een gevecht van ruim 30 minuten zou Sakuraba uiteindelijk White in een armklem krijgen waarop White moest afkloppen.
Na een fantastisch gevecht en winst tegen Carlos Newton op Pride 3 werd Sakuraba definitief de grote held van het Japanse volk. Hij zou vertrekken voor voor ongeslagen reeks van 7 gevechten. De bekendste namen die hij zou verslaan kwamen uit de op dat moment bekendste naam in het MMA: de Gracie’s. Op Pride 8 zou hij voor het eerst tegen een Gracie staan: Royler. Royler was op dat moment nog ongeslagen en op het moment van Pride 8 leek niemand 1 van de Gracie’s te kunnen verslaan. De uitvinders van het BJJ wisten ondanks hun vaak lagere gewicht bijna alle tegenstanders te laten kloppen.
Tijdens het gevecht werd tegen alle verwachtingen in een Gracie totaal overklast. Het lukte Royler niet om Sakuraba op de grond te houden en Royler moest telkens harde lowkicks nemen. Zij bovenbenen kleurde helemaal blauw van alle trappen op zijn dijbenen. In tweede ronde kwam er zelfs een nog grotere verrassing nadat Sakuraba een Kimura aanzette en Royler zich niet meer kon verdedigen. Royler weigerde af te kloppen, maar de scheids had genoeg gezien en stopte het gevecht nadat Royler zijn positie niet meer kon verbeteren. Het was de eerste partij in vele jaren die een Gracie had verloren en het bijzondere aan de overwinning was dat het op precies dezelfde manier gebeurde als dat zijn vader Helio verloor van de naamgever van de submission Masahiko Kimura.
In het jaar 2000 hield Pride het tot dan toe grootste MMA toernooi ooit. 16 MMA vechters zouden het in een open gewicht toernooi gaan uitmaken wie zich de sterkste vechter te wereld zou mogen noemen. Hans Nijman, Mark Coleman, Enson Inoue, Igor Vovchanchyn en Mark Kerr waren enkele van de grote namen die acte de présence gaven . Ook Royce Gracie en Kazushi Sakuraba durfden het ondanks hun lagere gewicht het tegen voor het hun doen reuzen op te nemen.
In de eerste ronde boekte Royce een eenvoudige overwinning op punten tegen de leermeester van Sakuraba: Nobihuko Takada. Sakuraba op zijn beurt won op een zeer controversiële manier van Guy Mezger. De partijen in het toernooi zouden eigenlijk 1 ronde van 15 minuten duren tenzij er een draw zou zijn. Bij een draw zou er een extra ronde van 5 minuten volgen. Eigenlijk iedereen gaf iedereen na de eerste ronde de partij aan Mezger behalve de Japanse jury. De hoek van Mezger en daarbij vooral Ken Shamrock gingen compleet uit hun dak en stuurde uiteindelijk Mezger zonder verder te vechten naar de kleedkamer. Hierop besloot de jury de partij aan Sakuraba te geven.
Door de loting zouden Royce en Sakuraba het nu tegen elkaar gaan opnemen in de kwart finales. Dat de partij zou gaan plaats vinden had alleen wel wat haken en ogen. De Gracies kwamen in de persoon van Rorion met allemaal extra eisen. Nog steeds boos van in hun ogen onterechte verlies partij van Royler wilde de Gracie’s onder andere dat de partij geen tijdslimiet had en de partij niet gestopt kon worden door de scheidsrechter. Alleen een KO, opgave tegenstander of handdoek in de ring zou de partij kunnen stoppen. Nadat meerdere vechters kritiek hadden geuit op de eisen van de Gracie’s ging Sakuraba uiteindelijk met veel morren toch akkoord en zouden we 1 van de meest legendarische gevechten ooit te zien krijgen.
Het Tokio Dome zat afgeladen vol om hun publiekslieveling het te zien opnemen tegen de UFC 1, 2 & 4 winnaar Royce Gracie. De heren maakten er waar spektakel van en vochten uiteindelijk 90 minuten lang. Ondanks dat het gevecht in begin redelijk op en neer ging had Sakuraba continu het overwicht in de partij. Vooral weer door de vele lowkicks werd uiteindelijk door Rorion de handdoek in de ring gegooid. Sakuraba was vanaf nu met recht de Gracie Hunter. Wat Sakuraba nog meer respect op leverde was dat hij de na partij van 90 minuten in de halve finale op dezelfde avond het ging opnemen tegen zwaargewicht Vovchanchyn en het nog eens 15 minuten vol hield. Na de eerste ronde was Sakuraba te uitgeput en zat er niets anders op dan de handdoek in de ring te gooien. Uiteindelijk zou Mark Coleman het toernooi op zijn naam schrijven, maar het was Sakuraba die de harten had gestolen van alle vechtsport fans over de hele wereld.
Sakuraba zette zijn bijnaam de Gracie Killer nog wat extra kracht bij door nog 2 keer te winnen van een Gracie. Eerst zou hij Renzo Gracie op submission verslaan en ook de badboy van de familie Ryan Gracie lukte het niet om Sakuraba te verschalken. Het zou uiteindelijk wel een Braziliaan zijn die Sakuraba op zijn knieën zou krijgen: Pride Middelweight kampioen Wanderlei Silva. Drie keer zouden Sakuraba en Silva tegen elkaar uitkomen en drie keer zou Sakuraba op KO verliezen. Hoewel hij daarna nooit meer echt zo zou excelleren als in zijn begin jaren bleef hij door zijn orthodoxe vechtstyle en humor voor altijd een fan favorite.
Sakuraba liet voor het eerst van zich spreken op UFC Japan eind jaren 90. Als vervanger van de geblesseerde Kanehara zou hij het toernooi uiteindelijk op zijn naam schrijven door Marcus Silveira in de finale op een armbar te verslaan. Silveira en Sakuraba hadden ook al in de eerste ronde tegen elkaar gevochten, maar door een foute beslissing van Big John McCarthy, hij dacht Sakuraba KO was gegaan, eindige die partij in een No contest. Omdat Tank Abbott na zijn overwinning in de eerste ronde, geblesseerd was geraakt. Mochten Sakuraba en Silveira een rematch vechten, die Sakuraba dus won.
Ondertussen was in Japan een nieuwe organisatie opgericht: Pride Fighting Championships. Na wat eigenlijk een eenmalig evenement zou zijn werd door het succes van Pride 1 een nieuw evenement georganiseerd: Pride 2. Voor Sakuraba zou het zijn eerste gevecht in Pride zijn. Zijn tegenstander zou de veel zwaardere en veel meer ervaring hebbende Vernon White zijn. White was een MMA vechter van het eerste uur die onder andere in Pancrase en World Vale Tudo had gevochten. Na een gevecht van ruim 30 minuten zou Sakuraba uiteindelijk White in een armklem krijgen waarop White moest afkloppen.
Na een fantastisch gevecht en winst tegen Carlos Newton op Pride 3 werd Sakuraba definitief de grote held van het Japanse volk. Hij zou vertrekken voor voor ongeslagen reeks van 7 gevechten. De bekendste namen die hij zou verslaan kwamen uit de op dat moment bekendste naam in het MMA: de Gracie’s. Op Pride 8 zou hij voor het eerst tegen een Gracie staan: Royler. Royler was op dat moment nog ongeslagen en op het moment van Pride 8 leek niemand 1 van de Gracie’s te kunnen verslaan. De uitvinders van het BJJ wisten ondanks hun vaak lagere gewicht bijna alle tegenstanders te laten kloppen.
Tijdens het gevecht werd tegen alle verwachtingen in een Gracie totaal overklast. Het lukte Royler niet om Sakuraba op de grond te houden en Royler moest telkens harde lowkicks nemen. Zij bovenbenen kleurde helemaal blauw van alle trappen op zijn dijbenen. In tweede ronde kwam er zelfs een nog grotere verrassing nadat Sakuraba een Kimura aanzette en Royler zich niet meer kon verdedigen. Royler weigerde af te kloppen, maar de scheids had genoeg gezien en stopte het gevecht nadat Royler zijn positie niet meer kon verbeteren. Het was de eerste partij in vele jaren die een Gracie had verloren en het bijzondere aan de overwinning was dat het op precies dezelfde manier gebeurde als dat zijn vader Helio verloor van de naamgever van de submission Masahiko Kimura.
In het jaar 2000 hield Pride het tot dan toe grootste MMA toernooi ooit. 16 MMA vechters zouden het in een open gewicht toernooi gaan uitmaken wie zich de sterkste vechter te wereld zou mogen noemen. Hans Nijman, Mark Coleman, Enson Inoue, Igor Vovchanchyn en Mark Kerr waren enkele van de grote namen die acte de présence gaven . Ook Royce Gracie en Kazushi Sakuraba durfden het ondanks hun lagere gewicht het tegen voor het hun doen reuzen op te nemen.
In de eerste ronde boekte Royce een eenvoudige overwinning op punten tegen de leermeester van Sakuraba: Nobihuko Takada. Sakuraba op zijn beurt won op een zeer controversiële manier van Guy Mezger. De partijen in het toernooi zouden eigenlijk 1 ronde van 15 minuten duren tenzij er een draw zou zijn. Bij een draw zou er een extra ronde van 5 minuten volgen. Eigenlijk iedereen gaf iedereen na de eerste ronde de partij aan Mezger behalve de Japanse jury. De hoek van Mezger en daarbij vooral Ken Shamrock gingen compleet uit hun dak en stuurde uiteindelijk Mezger zonder verder te vechten naar de kleedkamer. Hierop besloot de jury de partij aan Sakuraba te geven.
Door de loting zouden Royce en Sakuraba het nu tegen elkaar gaan opnemen in de kwart finales. Dat de partij zou gaan plaats vinden had alleen wel wat haken en ogen. De Gracies kwamen in de persoon van Rorion met allemaal extra eisen. Nog steeds boos van in hun ogen onterechte verlies partij van Royler wilde de Gracie’s onder andere dat de partij geen tijdslimiet had en de partij niet gestopt kon worden door de scheidsrechter. Alleen een KO, opgave tegenstander of handdoek in de ring zou de partij kunnen stoppen. Nadat meerdere vechters kritiek hadden geuit op de eisen van de Gracie’s ging Sakuraba uiteindelijk met veel morren toch akkoord en zouden we 1 van de meest legendarische gevechten ooit te zien krijgen.
Het Tokio Dome zat afgeladen vol om hun publiekslieveling het te zien opnemen tegen de UFC 1, 2 & 4 winnaar Royce Gracie. De heren maakten er waar spektakel van en vochten uiteindelijk 90 minuten lang. Ondanks dat het gevecht in begin redelijk op en neer ging had Sakuraba continu het overwicht in de partij. Vooral weer door de vele lowkicks werd uiteindelijk door Rorion de handdoek in de ring gegooid. Sakuraba was vanaf nu met recht de Gracie Hunter. Wat Sakuraba nog meer respect op leverde was dat hij de na partij van 90 minuten in de halve finale op dezelfde avond het ging opnemen tegen zwaargewicht Vovchanchyn en het nog eens 15 minuten vol hield. Na de eerste ronde was Sakuraba te uitgeput en zat er niets anders op dan de handdoek in de ring te gooien. Uiteindelijk zou Mark Coleman het toernooi op zijn naam schrijven, maar het was Sakuraba die de harten had gestolen van alle vechtsport fans over de hele wereld.
Sakuraba zette zijn bijnaam de Gracie Killer nog wat extra kracht bij door nog 2 keer te winnen van een Gracie. Eerst zou hij Renzo Gracie op submission verslaan en ook de badboy van de familie Ryan Gracie lukte het niet om Sakuraba te verschalken. Het zou uiteindelijk wel een Braziliaan zijn die Sakuraba op zijn knieën zou krijgen: Pride Middelweight kampioen Wanderlei Silva. Drie keer zouden Sakuraba en Silva tegen elkaar uitkomen en drie keer zou Sakuraba op KO verliezen. Hoewel hij daarna nooit meer echt zo zou excelleren als in zijn begin jaren bleef hij door zijn orthodoxe vechtstyle en humor voor altijd een fan favorite.