Capo dei capii
29-10-2019, 21:32
Begin december zat jaren lang vechtsport minnend Nederland op zaterdag ochtend vroeg te turen naar het beeldscherm van zijn pc of laptop. Traditie getrouw werd dan K1WGP beslecht. 8 van ‘s werelds beste zwaargewicht kickboksers namen het in de finale van het grootste kickboks evenement ter wereld tegen elkaar op om als winnaar gekroond te worden.
De K1 werd in 1993 opgericht door Kazuyoshi Ischii. Hij was geïnspireerd door de RINGS evenementen die al een aantal jaar in Japan werden georganiseerd. Hij wilde zien wie de beste staande martial arts vechter ter wereld was en samen met de hulp van RINGS oprichter Akira Meada organiseerde ze op 30 April 1993 de eerste K1 World Granprix. Acht vechters werden uitgenodigd om deel te nemen aan het toernooi. Het stadion in Tokio zat met 10.000 man tot de nok toe vol om getuige te zijn van de de kroning van de eerste K1 kampioen. Toekomstige K1 sterren Peter Aerts en Ernesto Hoost waren 2 van de 8 deelnemers. Helaas kwamen beide door de loting al in de eerste ronde tegen elkaar uit. In een partij die de boeken in ging als 1 van de klassiekers uit de begin jaren van de K1 legde beide weinig op elkaar toe. Hoost zou uiteindelijk de partij op een nipte beslissing winnen en mocht zich opmaken voor de halve finale.
In de halve finale zou Hoost het opnemen tegen de Amerikaan Maurice Smith. Hoost trapte de Amerikaan in derde ronde KO met een linker highkick en stoomde zo door naar de finale. Aan de andere kant van het schema had de Kroaat Branko Cikatic indruk gemaakt door alle 2 de partijen op KO te winnen. Eerst won hij in de eerste ronde van de Thai Kiatsongrit alvorens hij korte metten maakte met de Japanse thuis favoriet Satake. Cikatic trainde in Amsterdam bij Thom Harinck en had in 1989 al een keer een partij tegen Hoost gevochten die hij verloor door diskwalificatie. In de finale ging het Kroatische sloopbedrijf door waarmee hij de hele avond mee bezig was. Een aantal seconden voor het gaan van de bel voor het einde van de eerste ronde sloeg Cikatic de favoriet Hoost met een rechtse hoek KO. Cikatic was op zijn 38 jarige leeftijd de eerste K1WGP winnaar.
In de jaren erna zouden de Nederlanders de macht grijpen in de K1. Hierna zou het nog maar slechts 2 keer gebeuren dat een vechter uit een ander land dan Nederland de titel zou pakken. Peter Aerts zou 2 jaar achter elkaar de K1 domineren en de eerste meervoudige Grandprix winnaar zijn. In 1996 ging hij dan ook opnieuw als favoriet het toernooi in. Zuid Afrikaan Mike Bernardo zorge echter voor een enorme upset door Aerts in de kwartfinale knock-out te slaan. De weg leek open te liggen voor Ernesto Hoost om zijn eerste K1 titel te pakken. Hij won in de kwartfinale overtuigend op KO van de jonge Mirko “Crocop” Filipović. In de halve finale moest Hoost het opnemen tegen karateka Andy Hug. Hug was door zijn deelnames aan karate toernooien een enorm grote ster in Japan en door zijn vechtstyle een echte publiekslieveling. De wedstrijd zou een ware thriller worden waarin beide weinig op elkaar toe gaven. Na drie rondes gaf de jury een draw en moest er een extra ronde aan te pas komen om een winnaar aan te wijzen. 2 jury leden hadden weer een draw en 1 jury lid gaf de ronde aan Hoost. Dit was helaas niet genoeg voor Hoost aangezien volgens de K1 regels je een meerderheid van 2 jury leden moest hebben en er dus nog een extra ronde gevochten moest worden. Hierin gaf 1 jury lid de ronde aan Hoost en 2 jury leden zagen in Hug de winnaar waardoor Hug door mocht naar de finale. Hierin zou hij korte metten maken met Mike Bernardo en gekroond worden als K1WGP winnaar 1996
In 1997 zou dan eindelijk het moment komen voor Ernesto Hoost om de K1 titel te gaan pakken. In een afgeladen Tokyo Dome stonden Hoost en Hug ditmaal in de finale tegen elkaar. Opnieuw lag het heel dicht bij elkaar maar trok mr. Perfect dit keer aan het langste eind. Na 3 rondes knokken gaven 2 jury leden de partij aan Hoost en hierdoor was hij na Aerts de tweede Nederlandse K1WGP winnaar. In 1998 waren er 3 grote favorieten voor de eindzege: Hoost, Aerts en Hug. Hoost werd helaas door snee uitgeschakeld in de kwartfinale door Sam Greco. Hug wist voor de derde keer op rij de finale te bereiken door achtereenvolgens Ray Sefo en Sam Greco te verslaan. Aerts moest het in zijn eerste partij opnemen tegen Satake die hij versloeg op TKO. In de halve finale kwam hij tegenover Mike Bernardo te staan. Dit maal liet Aerts zich niet verrassen door de Zuid Afrikaan en stoomde door naar de finale. In de finale trapte The Lumberjack met zijn trademark linker highkick al na 1 minuut in de eerste ronde Andy Hug KO. Aerts was nu ook de eerste K1 vechter met 3 K1 titels achter zijn naam.
Hoewel Hoost en Aerts enorme sterren waren in Japan wisten in Nederland weinig mensen wie de heren waren. In 1999 kwam daar verandering in toen Mylène de la Haye en Fred Royers het programma Mylène knokt door gingen maken. Hierin volgde Mylène drievoudig kampioen Aerts op weg naar zijn mogelijke vierde titel. Fred Royers gaf tussen de reportages door commentaar bij samenvattingen van de partijen. De grandprix finale van 1999 zou de boeken in gaan als 1 van de beste ooit. Aerts, Hoost en Hug zaten alle 3 aan dezelfde kant van het schema. Hug en Hoost namen het nu in de kwartfinale tegen elkaar op en Hoost won dit maal op een unanieme jury beslissing van de Zwitser die voor de eerste keer in 3 jaar niet de finale zou halen. Aerts nam het in zijn kwartfinale op tegen de fransman Jerome Le Banner. Waar de meest K1 vechters in die tijd rond de 100 kg wogen was Le Banner 1 grote kolossale spierbonk van 120 kg. Le Banner zorgde door zijn agressieve vechtstyle altijd voor spectaculaire partijen. Hij ging altijd voor de KO, maar zijn zwakke kin zorgde ervoor dat hij zelf regelmatig een zware KO moest slikken. Aerts begon scherp aan de wedstrijd en wist Le Banner met een rechter highkick 8 tellen te bezorgen. Iets te overmoedig liep hij daarna in een slagenwisseling op harde linker stoot waarvan hij niet op tijd meer van wist te herstellen. Nu Hug en Aerts waren uitgeschakeld lag de weg open voor Hoost om zijn tweede titel te pakken. Hoost wist in zijn halve finale wel te winnen van Le Banner en zou het in finale gaan uitmaken tegen CroCop wie de winnaar van de 1997 grandprix zou worden. In de eerste ronde kon de Kroaat nog goed meekomen met Hoost, maar vanaf de tweede ronde begon mr. Perfect de druk steeds meer op te voeren. In de derde ronde plaatste hij 2 perfecte lever stoten waarbij de laatste er teveel aan was voor CroCop.
De K1 werd in 1993 opgericht door Kazuyoshi Ischii. Hij was geïnspireerd door de RINGS evenementen die al een aantal jaar in Japan werden georganiseerd. Hij wilde zien wie de beste staande martial arts vechter ter wereld was en samen met de hulp van RINGS oprichter Akira Meada organiseerde ze op 30 April 1993 de eerste K1 World Granprix. Acht vechters werden uitgenodigd om deel te nemen aan het toernooi. Het stadion in Tokio zat met 10.000 man tot de nok toe vol om getuige te zijn van de de kroning van de eerste K1 kampioen. Toekomstige K1 sterren Peter Aerts en Ernesto Hoost waren 2 van de 8 deelnemers. Helaas kwamen beide door de loting al in de eerste ronde tegen elkaar uit. In een partij die de boeken in ging als 1 van de klassiekers uit de begin jaren van de K1 legde beide weinig op elkaar toe. Hoost zou uiteindelijk de partij op een nipte beslissing winnen en mocht zich opmaken voor de halve finale.
In de halve finale zou Hoost het opnemen tegen de Amerikaan Maurice Smith. Hoost trapte de Amerikaan in derde ronde KO met een linker highkick en stoomde zo door naar de finale. Aan de andere kant van het schema had de Kroaat Branko Cikatic indruk gemaakt door alle 2 de partijen op KO te winnen. Eerst won hij in de eerste ronde van de Thai Kiatsongrit alvorens hij korte metten maakte met de Japanse thuis favoriet Satake. Cikatic trainde in Amsterdam bij Thom Harinck en had in 1989 al een keer een partij tegen Hoost gevochten die hij verloor door diskwalificatie. In de finale ging het Kroatische sloopbedrijf door waarmee hij de hele avond mee bezig was. Een aantal seconden voor het gaan van de bel voor het einde van de eerste ronde sloeg Cikatic de favoriet Hoost met een rechtse hoek KO. Cikatic was op zijn 38 jarige leeftijd de eerste K1WGP winnaar.
In de jaren erna zouden de Nederlanders de macht grijpen in de K1. Hierna zou het nog maar slechts 2 keer gebeuren dat een vechter uit een ander land dan Nederland de titel zou pakken. Peter Aerts zou 2 jaar achter elkaar de K1 domineren en de eerste meervoudige Grandprix winnaar zijn. In 1996 ging hij dan ook opnieuw als favoriet het toernooi in. Zuid Afrikaan Mike Bernardo zorge echter voor een enorme upset door Aerts in de kwartfinale knock-out te slaan. De weg leek open te liggen voor Ernesto Hoost om zijn eerste K1 titel te pakken. Hij won in de kwartfinale overtuigend op KO van de jonge Mirko “Crocop” Filipović. In de halve finale moest Hoost het opnemen tegen karateka Andy Hug. Hug was door zijn deelnames aan karate toernooien een enorm grote ster in Japan en door zijn vechtstyle een echte publiekslieveling. De wedstrijd zou een ware thriller worden waarin beide weinig op elkaar toe gaven. Na drie rondes gaf de jury een draw en moest er een extra ronde aan te pas komen om een winnaar aan te wijzen. 2 jury leden hadden weer een draw en 1 jury lid gaf de ronde aan Hoost. Dit was helaas niet genoeg voor Hoost aangezien volgens de K1 regels je een meerderheid van 2 jury leden moest hebben en er dus nog een extra ronde gevochten moest worden. Hierin gaf 1 jury lid de ronde aan Hoost en 2 jury leden zagen in Hug de winnaar waardoor Hug door mocht naar de finale. Hierin zou hij korte metten maken met Mike Bernardo en gekroond worden als K1WGP winnaar 1996
In 1997 zou dan eindelijk het moment komen voor Ernesto Hoost om de K1 titel te gaan pakken. In een afgeladen Tokyo Dome stonden Hoost en Hug ditmaal in de finale tegen elkaar. Opnieuw lag het heel dicht bij elkaar maar trok mr. Perfect dit keer aan het langste eind. Na 3 rondes knokken gaven 2 jury leden de partij aan Hoost en hierdoor was hij na Aerts de tweede Nederlandse K1WGP winnaar. In 1998 waren er 3 grote favorieten voor de eindzege: Hoost, Aerts en Hug. Hoost werd helaas door snee uitgeschakeld in de kwartfinale door Sam Greco. Hug wist voor de derde keer op rij de finale te bereiken door achtereenvolgens Ray Sefo en Sam Greco te verslaan. Aerts moest het in zijn eerste partij opnemen tegen Satake die hij versloeg op TKO. In de halve finale kwam hij tegenover Mike Bernardo te staan. Dit maal liet Aerts zich niet verrassen door de Zuid Afrikaan en stoomde door naar de finale. In de finale trapte The Lumberjack met zijn trademark linker highkick al na 1 minuut in de eerste ronde Andy Hug KO. Aerts was nu ook de eerste K1 vechter met 3 K1 titels achter zijn naam.
Hoewel Hoost en Aerts enorme sterren waren in Japan wisten in Nederland weinig mensen wie de heren waren. In 1999 kwam daar verandering in toen Mylène de la Haye en Fred Royers het programma Mylène knokt door gingen maken. Hierin volgde Mylène drievoudig kampioen Aerts op weg naar zijn mogelijke vierde titel. Fred Royers gaf tussen de reportages door commentaar bij samenvattingen van de partijen. De grandprix finale van 1999 zou de boeken in gaan als 1 van de beste ooit. Aerts, Hoost en Hug zaten alle 3 aan dezelfde kant van het schema. Hug en Hoost namen het nu in de kwartfinale tegen elkaar op en Hoost won dit maal op een unanieme jury beslissing van de Zwitser die voor de eerste keer in 3 jaar niet de finale zou halen. Aerts nam het in zijn kwartfinale op tegen de fransman Jerome Le Banner. Waar de meest K1 vechters in die tijd rond de 100 kg wogen was Le Banner 1 grote kolossale spierbonk van 120 kg. Le Banner zorgde door zijn agressieve vechtstyle altijd voor spectaculaire partijen. Hij ging altijd voor de KO, maar zijn zwakke kin zorgde ervoor dat hij zelf regelmatig een zware KO moest slikken. Aerts begon scherp aan de wedstrijd en wist Le Banner met een rechter highkick 8 tellen te bezorgen. Iets te overmoedig liep hij daarna in een slagenwisseling op harde linker stoot waarvan hij niet op tijd meer van wist te herstellen. Nu Hug en Aerts waren uitgeschakeld lag de weg open voor Hoost om zijn tweede titel te pakken. Hoost wist in zijn halve finale wel te winnen van Le Banner en zou het in finale gaan uitmaken tegen CroCop wie de winnaar van de 1997 grandprix zou worden. In de eerste ronde kon de Kroaat nog goed meekomen met Hoost, maar vanaf de tweede ronde begon mr. Perfect de druk steeds meer op te voeren. In de derde ronde plaatste hij 2 perfecte lever stoten waarbij de laatste er teveel aan was voor CroCop.