PDA

View Full Version : Opdat we nooit vergeten deel 3: K1



Capo dei capii
29-10-2019, 22:32
Begin december zat jaren lang vechtsport minnend Nederland op zaterdag ochtend vroeg te turen naar het beeldscherm van zijn pc of laptop. Traditie getrouw werd dan K1WGP beslecht. 8 van ‘s werelds beste zwaargewicht kickboksers namen het in de finale van het grootste kickboks evenement ter wereld tegen elkaar op om als winnaar gekroond te worden.

De K1 werd in 1993 opgericht door Kazuyoshi Ischii. Hij was geïnspireerd door de RINGS evenementen die al een aantal jaar in Japan werden georganiseerd. Hij wilde zien wie de beste staande martial arts vechter ter wereld was en samen met de hulp van RINGS oprichter Akira Meada organiseerde ze op 30 April 1993 de eerste K1 World Granprix. Acht vechters werden uitgenodigd om deel te nemen aan het toernooi. Het stadion in Tokio zat met 10.000 man tot de nok toe vol om getuige te zijn van de de kroning van de eerste K1 kampioen. Toekomstige K1 sterren Peter Aerts en Ernesto Hoost waren 2 van de 8 deelnemers. Helaas kwamen beide door de loting al in de eerste ronde tegen elkaar uit. In een partij die de boeken in ging als 1 van de klassiekers uit de begin jaren van de K1 legde beide weinig op elkaar toe. Hoost zou uiteindelijk de partij op een nipte beslissing winnen en mocht zich opmaken voor de halve finale.

In de halve finale zou Hoost het opnemen tegen de Amerikaan Maurice Smith. Hoost trapte de Amerikaan in derde ronde KO met een linker highkick en stoomde zo door naar de finale. Aan de andere kant van het schema had de Kroaat Branko Cikatic indruk gemaakt door alle 2 de partijen op KO te winnen. Eerst won hij in de eerste ronde van de Thai Kiatsongrit alvorens hij korte metten maakte met de Japanse thuis favoriet Satake. Cikatic trainde in Amsterdam bij Thom Harinck en had in 1989 al een keer een partij tegen Hoost gevochten die hij verloor door diskwalificatie. In de finale ging het Kroatische sloopbedrijf door waarmee hij de hele avond mee bezig was. Een aantal seconden voor het gaan van de bel voor het einde van de eerste ronde sloeg Cikatic de favoriet Hoost met een rechtse hoek KO. Cikatic was op zijn 38 jarige leeftijd de eerste K1WGP winnaar.

In de jaren erna zouden de Nederlanders de macht grijpen in de K1. Hierna zou het nog maar slechts 2 keer gebeuren dat een vechter uit een ander land dan Nederland de titel zou pakken. Peter Aerts zou 2 jaar achter elkaar de K1 domineren en de eerste meervoudige Grandprix winnaar zijn. In 1996 ging hij dan ook opnieuw als favoriet het toernooi in. Zuid Afrikaan Mike Bernardo zorge echter voor een enorme upset door Aerts in de kwartfinale knock-out te slaan. De weg leek open te liggen voor Ernesto Hoost om zijn eerste K1 titel te pakken. Hij won in de kwartfinale overtuigend op KO van de jonge Mirko “Crocop” Filipović. In de halve finale moest Hoost het opnemen tegen karateka Andy Hug. Hug was door zijn deelnames aan karate toernooien een enorm grote ster in Japan en door zijn vechtstyle een echte publiekslieveling. De wedstrijd zou een ware thriller worden waarin beide weinig op elkaar toe gaven. Na drie rondes gaf de jury een draw en moest er een extra ronde aan te pas komen om een winnaar aan te wijzen. 2 jury leden hadden weer een draw en 1 jury lid gaf de ronde aan Hoost. Dit was helaas niet genoeg voor Hoost aangezien volgens de K1 regels je een meerderheid van 2 jury leden moest hebben en er dus nog een extra ronde gevochten moest worden. Hierin gaf 1 jury lid de ronde aan Hoost en 2 jury leden zagen in Hug de winnaar waardoor Hug door mocht naar de finale. Hierin zou hij korte metten maken met Mike Bernardo en gekroond worden als K1WGP winnaar 1996

In 1997 zou dan eindelijk het moment komen voor Ernesto Hoost om de K1 titel te gaan pakken. In een afgeladen Tokyo Dome stonden Hoost en Hug ditmaal in de finale tegen elkaar. Opnieuw lag het heel dicht bij elkaar maar trok mr. Perfect dit keer aan het langste eind. Na 3 rondes knokken gaven 2 jury leden de partij aan Hoost en hierdoor was hij na Aerts de tweede Nederlandse K1WGP winnaar. In 1998 waren er 3 grote favorieten voor de eindzege: Hoost, Aerts en Hug. Hoost werd helaas door snee uitgeschakeld in de kwartfinale door Sam Greco. Hug wist voor de derde keer op rij de finale te bereiken door achtereenvolgens Ray Sefo en Sam Greco te verslaan. Aerts moest het in zijn eerste partij opnemen tegen Satake die hij versloeg op TKO. In de halve finale kwam hij tegenover Mike Bernardo te staan. Dit maal liet Aerts zich niet verrassen door de Zuid Afrikaan en stoomde door naar de finale. In de finale trapte The Lumberjack met zijn trademark linker highkick al na 1 minuut in de eerste ronde Andy Hug KO. Aerts was nu ook de eerste K1 vechter met 3 K1 titels achter zijn naam.

Hoewel Hoost en Aerts enorme sterren waren in Japan wisten in Nederland weinig mensen wie de heren waren. In 1999 kwam daar verandering in toen Mylène de la Haye en Fred Royers het programma Mylène knokt door gingen maken. Hierin volgde Mylène drievoudig kampioen Aerts op weg naar zijn mogelijke vierde titel. Fred Royers gaf tussen de reportages door commentaar bij samenvattingen van de partijen. De grandprix finale van 1999 zou de boeken in gaan als 1 van de beste ooit. Aerts, Hoost en Hug zaten alle 3 aan dezelfde kant van het schema. Hug en Hoost namen het nu in de kwartfinale tegen elkaar op en Hoost won dit maal op een unanieme jury beslissing van de Zwitser die voor de eerste keer in 3 jaar niet de finale zou halen. Aerts nam het in zijn kwartfinale op tegen de fransman Jerome Le Banner. Waar de meest K1 vechters in die tijd rond de 100 kg wogen was Le Banner 1 grote kolossale spierbonk van 120 kg. Le Banner zorgde door zijn agressieve vechtstyle altijd voor spectaculaire partijen. Hij ging altijd voor de KO, maar zijn zwakke kin zorgde ervoor dat hij zelf regelmatig een zware KO moest slikken. Aerts begon scherp aan de wedstrijd en wist Le Banner met een rechter highkick 8 tellen te bezorgen. Iets te overmoedig liep hij daarna in een slagenwisseling op harde linker stoot waarvan hij niet op tijd meer van wist te herstellen. Nu Hug en Aerts waren uitgeschakeld lag de weg open voor Hoost om zijn tweede titel te pakken. Hoost wist in zijn halve finale wel te winnen van Le Banner en zou het in finale gaan uitmaken tegen CroCop wie de winnaar van de 1997 grandprix zou worden. In de eerste ronde kon de Kroaat nog goed meekomen met Hoost, maar vanaf de tweede ronde begon mr. Perfect de druk steeds meer op te voeren. In de derde ronde plaatste hij 2 perfecte lever stoten waarbij de laatste er teveel aan was voor CroCop.

Capo dei capii
29-10-2019, 22:32
Zonder de veel te vroeg en plotseling aan leukemie overleden Andy Hug zou Ernesto Hoost in 2000 ook zijn derde K1WGP titel pakken. Door een blessure van Aerts na winst in zijn kwartfinale partij en het ontbreken van andere favorieten zoals Le Banner en Hug zou de 2000 grandprix niet de boeken in gaan als de meest spectaculaire ooit. Hetzelfde kan gezegd worden over de 2001 K1WGP. Top favorieten Aerts en Hoost moesten beide met een blessure opgeven in de kwartfinale, waardoor we finale kregen tussen outsiders Mark Hunt en Francisco Filho. Mark Hunt zou na een extra ronde de 2001 K1WGP op zijn naam schrijven.

Het was na deze 2 toch wat teleurstellend verlopen evenementen duidelijk dat de K1 nieuw bloed nodig had. Dat nieuwe bloed kwam er in de persoon van de Amerikaan Bob Sapp. Sapp was een voormalig american football speler en een ware freak of nature met zijn gewicht van ruim 140 kg aan spieren. Zijn bijnaam was dan ook: The Beast. Hoost en Sapp moesten het al in the final 16 tegen elkaar opnemen om te bepalen wie er door mocht gaan naar de grandprix finale. Sapp schokte de kickboks wereld door de drievoudige kampioen te verslaan. Hoost zou hierdoor als verdedigend kampioen niet kunnen deelnemen aan de finale ronde. De kijkcijfers waren echter tijdens de partij tussen Hoost en Sapp naar een record hoogte geschoten, zodat de K1 een list bedacht. Sem Schilt moest met een blessure afzeggen. Op deze manier kon Hoost toch nog kon meedoen aan de grandprix finale. In de kwartfinale vochten beide een rematch die opnieuw gewonnen werd door Sapp. Gelukkig voor Hoost hield Sapp een blessure over aan de partij, zodat Hoost alsnog door mocht naar de halve finale. Hierin liep tegenstander Sefo een scheen blessure op, waardoor Hoost zich opnieuw mocht gaan opmaken voor een finale. Tegenstander Jerome Le Banner zal geen mooie herinneringen hebben overgehouden aan die finale aangezien hij uiteindelijk door een gebroken arm zou verliezen. De arm was zelfs zo erg gebroken dat er werd gevreesd voor het einde van de carrière van Le Banner. Hoost was na zijn overwinning de enige met 4 K1 titels op zijn naam.

Hoost zou door ziekte zijn K1 titel in 2003 niet kunnen verdedigen. Als grote favoriet voor het eind toernooi werd de Duitser Stefan Leko gezien. Leko maakte deel uit van het Golden Glory team uit Breda en had voorafgaande aan K1WGP 5 partijen op rij gewonnen. Problemen met het contract zorgde er echter voor dat “Blitz” niet zou deelnemen aan de grandprix finale . Zodoende was oud gediende Peter Aerts de favoriet om het toernooi op zijn naam te schrijven. Aerts verloor echter in de halve finale van de Japanner Musashi zodat er een nieuwe K1 kampioen zou komen. Aan de andere kant van het schema maakte Rémy Bonjasky zijn debuut in de K1WGP. De pupil van André Mannaart won in zijn eerste partij eenvoudig van Peter Graham. Bonjasky viel vooral op door zijn gesprongen knieën en trappen en werd door zijn vriendelijke uitstraling “ the Flying Gentlemen” genoemd. In de halve finale moest hij opnemen tegen de Franse badboy Cyril Abidi. Hij zou de partij winnen door een rechter gesprongen knie en mocht zich zo in zijn debuut direct opmaken voor de finale. Hierin overlaste de Nederlander de Japanse thuis favoriet Musashi en won zo zijn eerste K1WGP.

Bonjasky zou het jaar erop ook direct zijn tweede titel pakken. Opnieuw zou hij Musashi in de finale verslaan. In de kwartfinale vocht Bonjasky tegen Hoost in een partij die eigenlijk het meest finale waardig was. Technisch zou het 1 van de betere partijen ooit in de K1 zijn. Beide heren lieten hoge school kickboksen zien waarin het publiek de grote winnaar was. Zeker toen na 3 rondes de jury er niet uit kon komen en er een extra ronde gevochten moest worden. Na die extra ronde gaven de jury leden de partij nipt aan Bonjasky. De grootste verassing van de avond was echter de overwinning van de Thai Kaoklai op de Amerikaan Mighty Mo. Kaoklai had al verrast door bij de final 16 de Wit-Rus Ignashov te verslaan, maar hij liet in zijn kwartfinale partij nog iets veel bijzonderder zien. Kaoklai was met zijn 21 jaar de jongste deelnemer ooit. Nog meer verbazing wekte hij met het feit dat hij rond de 77 kg woog. Zijn tegenstander Mighty Mo zat met zijn gewicht rond de 130 kg. De bijna 2 keer lichtere Kaoklai verschalkte de Amerikaan met een gesprongen rechter trap die vol raakte en Mo naar het canvas stuurde. Mo probeerde met alle macht nog op te staan maar werd uitgeteld door de scheids.

2005 en 2006 zouden de laatste grote jaren van de K1 zijn. Na deze twee jaar zouden de toeschouwers aantallen en tv kijkers drastisch terug lopen. De reden was een 2.12 meter lange onverslaanbare reus uit Drenthe: Sem Schilt. Schilt was in vergelijking met figuren als Bob Sapp en Hong Man Choi wel iemand die goed kon vechten. Zo goed zelfs dat alle spanning verdween uit de K1WGP. Drie jaar lang zou hij achter elkaar de K1 winnen en daarmee een unieke prestatie leveren door dit als enige te presteren. Om ervoor te zorgen dat Schilt niet 4 keer op rij het toernooi op zijn zou schrijven moest ouwe rot Peter Aerts hem in 2008 via de final 16 uit de finale houden. Aerts was de enige vechter die in die jaren die een terechte overwinning had weten te boeken tegen Schilt en ook nu lukte het Aerts om Schilt te stoppen en zo uit de K1WGP finale te houden. Helaas stopte de weg naar de titel voor Aerts al in de kwartfinale toen hij verloor van Badr Hari op TKO. Hari zou door dringen tot de finale waarin hij het zou opnemen tegen Bonjasky. In de finale sloegen echter de stoppen door van Hari en trapte hij een op de grond liggende Bonjasky op het hoofd. Zo zouden we eindelijk weer iemand anders op het hoogste schavot hebben staan, maar gebeurde dit helaas niet op een manier wat er aan zou bijdrage dat de K1 weer meer populairder zou worden.

Schilt zou in 2009 weer zijn plek op de troon innemen door Hari in de finale te verslaan en nu samen met Hoost de enige viervoudige winnaar zijn. In 2010 zou de laatste echte K1WGP worden georganiseerd. Ook hier stond Peter Aerts weer aan de start en opnieuw zou hij het schoppen tot in de finale. Alistair Overeem had na het wegvallen van Pride een transformatie gemaakt van The Demolition Man naar Ubereem. Toen er in het MMA geen uitdagers meer waren besloot hij zijn kansen te wagen in de K1. In 2009 werd hij nog gestopt in de halve finale door Hari, maar in 2010 stoot hij door naar de finale door achtereenvolgens Tyrone Spong en Gokhan Saki te verslaan. Aerts wist in de finale te komen door in de halve finale opnieuw Schilt te verslaan. Aerts had zo diep moeten gaan dat hij in de finale geen partij meer was voor Overeem. Hierdoor zou Overeem na Aerts, Hoost, Bonjasky en Schilt de vijfde Nederlandse winnaar zijn. In 17 edities zou een Nederlander 14 keer!!! de titel mee naar huis brengen.