Remco
30-06-2005, 15:36
Dit artikel verscheen onlangs in Het Parool. Het is geschreven door Jop van Kempen, iemand die al langer goed bezig is en goede artikelen schrijft over de vechtsport (K-1, Showtime, boksen, Lucia Rijker).
Veel plezier (vooral Marco)
Het valse beeld van de bewonderde vechtjas
‘ na mijn laatste partij dacht ik: ik ga eindelijk leven. Maar waar ik toen mee bezig was, leek meer op doodgaan’
JOP VAN KEMPEN
Bij het vechtsportgala in de Arena stonden jonge mannen als kemphanen tegenover elkaar. Maar er komt een dag waarop ze met pensioen gaan. Wat dan? Rob Kaman kent de wereld van de vechtsport. Hij was als wereldkampioen kickboksen macho onder de macho’s. Na zijn carrière viel dat masker af. “Je wordt bewonderd omdat je mensen pijn kunt doen. Ik gedroeg me als Terminator, zo ben ik niet. �
Bijna dagelijks merkt Rob Kaman aan zijn 45 jaar oude lichaam dat hij ooit kickbokser was. De gewrichten in zijn handen voelen vaak stram. Ook van oude kwalen in zijn voeten (gebroken tenen), schenen (botscheurtjes, botvliesontstekingen, verklevingen) en nek (hernia) heeft hij nog wel eens last. Voor de rest heeft hij geen lichamelijke klachten.
Al met al is Kaman eigenlijk best goed uit de strijd gekomen. Hij vocht 111 partijen. De Amsterdammer won er honderd (79 knock-outs), verloor er tien en één wedstrijd eindigde onbeslist. Er zijn tal van (kick)boksers die na hun carrière zwaar hebben te lijden van de dreunen op hun hoofd. Kaman ging drie keer knock-out, maar hij heeft geen problemen met zijn geheugen of zijn spraakvermogen. Denken en praten kan hij helder.
Zoals elke topsporter wachtte Kaman na zijn carrière ‘ het zwarte gat’. Voor vechtsporters blijkt dat mentale gat vaak echter dieper en donkerder dan voor andere atleten. Kaman wist zich geen raad met zijn overtollige energie, voelde zich rusteloos en kwam vaker in contact met drank en drugs dan goed voor hem was. Tijdens zijn carrière had hij vanwege een gewapende overval al eens achter de tralies gezeten.
“Toen ik mijn laatste partij had gevochten, dacht ik: ik ga eindelijk leven. Maar waar ik in die periode mee bezig was, leek eigenlijk meer op doodgaan. �
Nadat Kaman was gestopt met kickboksen, ging hij ook op een andere manier aankijken tegen de wereld waarin hij lange tijd de scepter had gezwaaid. De professionele vechtsport had hem gemaakt tot iemand die hij eigenlijk niet is en ook niet wilde zijn. “Iedereen heeft een bepaalde boosheid en agressie in zich. Als professionele kickbokser moet je die boosheid en agressie voeden, want die heb je nodig om te presteren. De intentie van je stoten en trappen is om schade aan te richten bij de tegenstander. Zeuren of huilen mag niet. Je emotionele kant wordt verwaarloosd. Daar heb ik last van gehad toen ik stopte. �
“Ik heb geen normale jeugd gehad, met scheidingen, veel verhuizingen en agressie in de familie. Ik ben begonnen met kickboksen uit een combinatie van angst, onzekerheid en boosheid. Dat kwam weer naar boven toen ik stopte. �
“Je wordt door de buitenwereld bewonderd omdat je mensen pijn kunt doen. Dat geeft een vertekend beeld van wie je bent. Je wordt niet als mens gezien, maar als een soort Terminator; een robot die alles en iedereen zonder pardon uitschakelt. Ik liep in die tijd ook als Terminator door de stad. Ik heb een boevenkop die ook nog eens goed bij die rol paste. Maar toen ik was gestopt, kwam ik erachter dat ik dat type niet was. Ik ben mijn hele carrière eigenlijk niet mezelf geweest. Ik speelde iemand. Toen ik stopte, dacht ik, wie moet ik nu spelen? �
Kaman besloot dat hij niemand meer ging spelen, maar dat hij voortaan zichzelf zou zijn; een socialere en meer relaxte versie van zijn vorige verschijning. In zijn nieuwe levensfase hing hij zijn handschoenen echter niet definitief in de kast.
Tegenwoordig geeft Kaman workshops waarmee hij mensen wil helpen ‘ zichzelf te vinden’ en wil ‘ helen’. Daarbij komen ook stoten en trappen kijken, maar ditmaal niet met intentie een ander pijn te doen.
“Je kunt ook stoten en schoppen en daarmee juist dingen loslaten. In plaats van jezelf voeden met boosheid en agressie, kun je ook op een zak slaan en zo juist bepaalde emoties loslaten. �
Ook leert Kaman zijn cursisten bepaalde lessen die hij in de ring leerde. “Ik leg uit dat de ring een micro-cosmos is. Het leven zelf is de macro-cosmos. Alles wat je in de ring meemaakt, kom je in het gewone leven ook tegen. Als je bijvoorbeeld in de ring staat en iemand komt op je af om je te slaan en te schoppen, dan kun je weglopen. Maar als je achteruit gaat, dan krijg je juist veel meer klappen dan wanneer je er tegen in gaat. �
“In het dagelijks is het ook zo: als je wegloopt voor confrontaties en mensen over je heen laten lopen, levert dat meer schade op voor jezelf dan wanneer je tegengas geeft. Je moet door een bepaalde weerstand bij jezelf heengaan, maar dat is uiteindelijk wel beter. Zo ga je je ook beter voelen. Lichamelijk en geestelijk. �
Fysieke problemen hebben sowieso een emotionele achtergrond, denkt Kaman. “Het zijn stagnaties in de energietoevoer die zorgen voor blokkades in het lichaam. Dat leidt weer tot minder bloedtoevoer en daardoor ontstaat lichamelijk ongemak. Dat probeer ik te verhelpen in de workshops. Samen met een compagnon, trouwens. �
Behalve weldoener is Kaman echter ook zakenman. Hoewel de halfzwaargewicht tijdens zijn carrière aardig verdiende (‘ een keertje honderdduizend dollar en ook een paar partijen waarvoor ik vijftigduizend of veertigduizend dollar kreeg’), heeft hij het geld van de workshops nodig om rond te komen.
Maar Kaman heeft grote plannen. Hij woont al jaren in Los Angeles en in de Verenigde Staten wil hij zijn workshops naar een hoger plan tillen. Er komen traingingsvideo’s aan en Kaman broedt op nieuwe concepten voor workshops. Ook verschijnt er een boek over Kamans leven.
Veel plezier (vooral Marco)
Het valse beeld van de bewonderde vechtjas
‘ na mijn laatste partij dacht ik: ik ga eindelijk leven. Maar waar ik toen mee bezig was, leek meer op doodgaan’
JOP VAN KEMPEN
Bij het vechtsportgala in de Arena stonden jonge mannen als kemphanen tegenover elkaar. Maar er komt een dag waarop ze met pensioen gaan. Wat dan? Rob Kaman kent de wereld van de vechtsport. Hij was als wereldkampioen kickboksen macho onder de macho’s. Na zijn carrière viel dat masker af. “Je wordt bewonderd omdat je mensen pijn kunt doen. Ik gedroeg me als Terminator, zo ben ik niet. �
Bijna dagelijks merkt Rob Kaman aan zijn 45 jaar oude lichaam dat hij ooit kickbokser was. De gewrichten in zijn handen voelen vaak stram. Ook van oude kwalen in zijn voeten (gebroken tenen), schenen (botscheurtjes, botvliesontstekingen, verklevingen) en nek (hernia) heeft hij nog wel eens last. Voor de rest heeft hij geen lichamelijke klachten.
Al met al is Kaman eigenlijk best goed uit de strijd gekomen. Hij vocht 111 partijen. De Amsterdammer won er honderd (79 knock-outs), verloor er tien en één wedstrijd eindigde onbeslist. Er zijn tal van (kick)boksers die na hun carrière zwaar hebben te lijden van de dreunen op hun hoofd. Kaman ging drie keer knock-out, maar hij heeft geen problemen met zijn geheugen of zijn spraakvermogen. Denken en praten kan hij helder.
Zoals elke topsporter wachtte Kaman na zijn carrière ‘ het zwarte gat’. Voor vechtsporters blijkt dat mentale gat vaak echter dieper en donkerder dan voor andere atleten. Kaman wist zich geen raad met zijn overtollige energie, voelde zich rusteloos en kwam vaker in contact met drank en drugs dan goed voor hem was. Tijdens zijn carrière had hij vanwege een gewapende overval al eens achter de tralies gezeten.
“Toen ik mijn laatste partij had gevochten, dacht ik: ik ga eindelijk leven. Maar waar ik in die periode mee bezig was, leek eigenlijk meer op doodgaan. �
Nadat Kaman was gestopt met kickboksen, ging hij ook op een andere manier aankijken tegen de wereld waarin hij lange tijd de scepter had gezwaaid. De professionele vechtsport had hem gemaakt tot iemand die hij eigenlijk niet is en ook niet wilde zijn. “Iedereen heeft een bepaalde boosheid en agressie in zich. Als professionele kickbokser moet je die boosheid en agressie voeden, want die heb je nodig om te presteren. De intentie van je stoten en trappen is om schade aan te richten bij de tegenstander. Zeuren of huilen mag niet. Je emotionele kant wordt verwaarloosd. Daar heb ik last van gehad toen ik stopte. �
“Ik heb geen normale jeugd gehad, met scheidingen, veel verhuizingen en agressie in de familie. Ik ben begonnen met kickboksen uit een combinatie van angst, onzekerheid en boosheid. Dat kwam weer naar boven toen ik stopte. �
“Je wordt door de buitenwereld bewonderd omdat je mensen pijn kunt doen. Dat geeft een vertekend beeld van wie je bent. Je wordt niet als mens gezien, maar als een soort Terminator; een robot die alles en iedereen zonder pardon uitschakelt. Ik liep in die tijd ook als Terminator door de stad. Ik heb een boevenkop die ook nog eens goed bij die rol paste. Maar toen ik was gestopt, kwam ik erachter dat ik dat type niet was. Ik ben mijn hele carrière eigenlijk niet mezelf geweest. Ik speelde iemand. Toen ik stopte, dacht ik, wie moet ik nu spelen? �
Kaman besloot dat hij niemand meer ging spelen, maar dat hij voortaan zichzelf zou zijn; een socialere en meer relaxte versie van zijn vorige verschijning. In zijn nieuwe levensfase hing hij zijn handschoenen echter niet definitief in de kast.
Tegenwoordig geeft Kaman workshops waarmee hij mensen wil helpen ‘ zichzelf te vinden’ en wil ‘ helen’. Daarbij komen ook stoten en trappen kijken, maar ditmaal niet met intentie een ander pijn te doen.
“Je kunt ook stoten en schoppen en daarmee juist dingen loslaten. In plaats van jezelf voeden met boosheid en agressie, kun je ook op een zak slaan en zo juist bepaalde emoties loslaten. �
Ook leert Kaman zijn cursisten bepaalde lessen die hij in de ring leerde. “Ik leg uit dat de ring een micro-cosmos is. Het leven zelf is de macro-cosmos. Alles wat je in de ring meemaakt, kom je in het gewone leven ook tegen. Als je bijvoorbeeld in de ring staat en iemand komt op je af om je te slaan en te schoppen, dan kun je weglopen. Maar als je achteruit gaat, dan krijg je juist veel meer klappen dan wanneer je er tegen in gaat. �
“In het dagelijks is het ook zo: als je wegloopt voor confrontaties en mensen over je heen laten lopen, levert dat meer schade op voor jezelf dan wanneer je tegengas geeft. Je moet door een bepaalde weerstand bij jezelf heengaan, maar dat is uiteindelijk wel beter. Zo ga je je ook beter voelen. Lichamelijk en geestelijk. �
Fysieke problemen hebben sowieso een emotionele achtergrond, denkt Kaman. “Het zijn stagnaties in de energietoevoer die zorgen voor blokkades in het lichaam. Dat leidt weer tot minder bloedtoevoer en daardoor ontstaat lichamelijk ongemak. Dat probeer ik te verhelpen in de workshops. Samen met een compagnon, trouwens. �
Behalve weldoener is Kaman echter ook zakenman. Hoewel de halfzwaargewicht tijdens zijn carrière aardig verdiende (‘ een keertje honderdduizend dollar en ook een paar partijen waarvoor ik vijftigduizend of veertigduizend dollar kreeg’), heeft hij het geld van de workshops nodig om rond te komen.
Maar Kaman heeft grote plannen. Hij woont al jaren in Los Angeles en in de Verenigde Staten wil hij zijn workshops naar een hoger plan tillen. Er komen traingingsvideo’s aan en Kaman broedt op nieuwe concepten voor workshops. Ook verschijnt er een boek over Kamans leven.