Hammerkick
14-09-2008, 16:46
De allereerste keer, dat ik naar een heel groot kickboksgala ging was op 12 oktober 1986 in de Jaap Edenhal in Amsterdam, Milo El Geubli vocht die avond een wereldtitelgevecht in het bantamgewicht tegen Joao Vierra, over 12 ronden van 2 minuten. Een titanenstrijd, die Milo won, ook al had hij al in de 2e ronde zijn hand gebroken. Die partij is voor mij, één van de allerbeste partijen, die ik ooit live heb mogen zien in Nederland. Milo El Geubli die de ,,De Afrikaanse Tornado,, werd genoemd is één van mijn favoriete vechters. Hij was een hele speciale vechter, een man met een ongelooflijke fighting spirit en voor mij is hij, nog steeds één van mijn helden. Lees het verhaal uit een oude zendokan van 1987, van een ware krijger, Milo El Geubli, de grootste publiekslieveling, die we ooit hebben gehad.
http://img181.imageshack.us/img181/2008/milo20mejiro20gymmi2.jpg (http://imageshack.us)
Fighters profile : Milo El Geubli
Lengte : 1.64 meter
Gewicht : 54 kg
Trainer : Jan Plas
Dojo : Mejiro gym
Record : 21-5-0 (9 Knockouts)
Beste wedstrijden : Wattana Soudareth (k.o)
Howard Brown (k.o)
Joao Vierra (w.o.p 12 ronden)
Beste resultaat : Wereldkampioen W.K.A bantamgewicht
Begin
Wanneer ben ik begonnen? Eh, oh ja, toen ik 16 was. En weet je wat? Ik ben begonnen bij Thom Harinck (schaterlachend). Ja, dat weten niet veel mensen. Ik heb daar toch nog een tijdje getraind. Via mijn broer kwam ik toen terecht bij Mejiro gym van Jan Plas, en daar ben ik gebleven. Ja, dat is alweer 8 jaar geleden. Goh, wat gaat de tijd snel. Ik ben nu inmiddels tot Nederlander genaturaliseerd. Ik voel me erg Nederlands, ik ben hier op school geweest (l.t.s elektrotechniek/automonteur), maar toch… Je blijft Marokkaan, al heb je nog zoveel papiertjes die zeggen dat je Nederlander bent. Natuurlijk, om je eerlijk de waarheid te zeggen, mis ik Marokko ook best wel een beetje, en wie weet, ga ik later wel weer terug. Iets beginnen daar in de sport? Ik denk dat er daar erg veel animo voor is. Het nivo is weliswaar niet erg hoog, maar het zijn stuk voor stuk erg taaie jongens en ze houden van knokken. Ze hebben daar wel een vaag idee wat kickboksen is, ze denken dat het zoiets is als savate, maar het precieze ontgaat ze nog.
Marokkaanse jongens zijn meestal wel vrij goed in het kickboksen. Dat komt ook vooral omdat ze fel zijn. Ze lijken misschien agressief, maar het zit nu eenmaal in hun karakter. Ze zijn vaak erg streng opgevoed en hebben dan een uitlaatklepnodig, waar ze opgekropte agressieve gevoelens moeten uiten. Bij kickboksen gaat dat prima.
Discriminatie? Och, een beetje wel denk ik…zeer zeker in de sport voel ik me weleens ondergewaardeerd en soms denk ik weleens dat, dat te maken heeft met het feit, dat ik van Marokkaanse afkomst ben. Dat is eigenlijk wel één van mijn grootste teleurstellingen in deze sport. Het feit dat ik, ondanks dat ik er net zo hard voor train als ieder ander, nooit die aandacht en publiciteit heb gekregen waar ik vind dat ik recht op heb. Iedereen zegt dan dat het komt door mijn gewicht (Milo is 54 kilo) en dat de zwaardere gewichtsklassen nu eenmaal veel meer aandacht krijgen als de lichte jongetjes, maar dat weet ik zo net nog niet.. Weet je, men belooft zoveel, grote wedstrijden in het buitenland, geld, publiciteit, maar er komt nooit wat van. Misschien komt dat ook wel, omdat ik geen blanke Nederlander ben, ik weet het niet…maar het doet wel pijn.
http://img141.imageshack.us/img141/5158/vs20vierra207dq0.jpg (http://imageshack.us)
Marathon
Welnee, ik heb nog nooit in mijn leven een marathon gelopen, hoe ze daar nu weer bijgekomen zijn. Natuurlijk, ik train wel veel conditioneel werk, dat moet ook wel als je iets wil bereiken in de sport. Wat ik wel doe voor grote wedstrijden is ’flatje rennen’. Wat dat is? Wel, dan gaan we met z’n allen de Bijlmer in, lopen eerst zo’n 2 á 3 kilometer om warm te worden en sprinten dan zo’n flat (9 hoog) op en weer naar beneden, lopen zo’n 500 meter naar de volgende flat en doen dus weer hetzelfde. En dat dan een keer of zes. Daar krijg je wel lucht van, dat kan ik je verzekeren!
Als ik een andere sport had moeten nemen was ik misschien wel aan atletiek gaan doen, vooral de loopnummers spreken me wel aan. Het zal je niet verbazen dat één van mijn grote voorbeelden in de sport Said Aquita is, de beroemde Marokkaanse hardloper. Maar ik denk dat ik nu te oud ben om nog daadwerkelijk iets in atletiek te bereiken, geloof je ook niet ?
http://img181.imageshack.us/img181/5881/vs20tekin201kg5.jpg (http://imageshack.us)
Wedstrijden
De wedstrijd waar ik met veel plezier aan terugdenk was die tegen Desjardin in Parijs, een paar jaar geleden. Ik werd toen Europees kampioen en ik moest zo hard knokken tegen die Fransman. In het totaal haalde ik hem vier keer neer, steeds kroop hij weer overeind, hij wilde maar niet opgeven. Ik heb hem helemaal gesloopt, ik ben net zo lang doorgegaan tot hij niet meer kon, ja dat was wat daar in Parijs.
Als Milo (hij heet eigenlijk Miloud, maar ja, we kennen hem nu eenmaal als Milo, dus dat moeten we maar zo laten, vindt hij) over kickboksen begint te praten lichten zijn ogen op en verandert zijn hele houding. Het lijkt dan net alsof hij groeit, een nieuwe dimensie krijgt. Het brengt ons meteen bij een onderwerp dat in de komende maanden zijn leven weer zal gaan beheersen, namelijk de start van het kickboksseizoen en zijn eerste wedstrijd tegen Tekin Donmez. Mede Amsterdammer en één van de topvechters van de grote concurrent Chakuriki.
Ja, 27 september gaat het dan eindelijk gebeuren, dan vechten voor het eerst sinds jaren vechters van de twee grote bonden weer tegen elkaar, het werd tijd.
Voorspellingen? Nee, daar doe ik niet aan. Ik krijg een hele sterke jongen en ik denk er niet aan om te gaan zeggen dat ik neerhaal of zoiets. Natuurlijk heb ik wel mijn eigen gedachten over die partij, maar die hou ik voor mezelf. Kom maar kijken 27 september, dan zie je wat er gebeurt. Ik heb het grootste respect voor Tekin en weet dat het een hele zware partij zal gaan worden, dat is alles wat ik erover kwijt wil. Ja, Thaiboksen, geen W.K.A kickboksen.
Nee, ik wilde wel om mijn wereldtitel vechten, maar achteraf bleek dat hij niet onder de 54,5 kilo kon komen, het gewicht waar ik kampioen in ben. Jammer, maar het maakt niet uit, ik denk dat het een knaller van een wedstrijd zal worden op thaiboksregels.
Mijn zwaarste partij? Laat eens kijken, ik denk tegen Vierra om de wereldtitel, 12 ronden knokken valt niet mee. En toen ik in Parijs vocht tegen Chart Kongtoranee, de broer van de beroemde Samart. Ik moest daar halsoverkop heen, want ik moest invallen voor Soudareth die eigenlijk tegen hem had moeten vechten. Ik had weinig tegen hem in te brengen, ik kreeg gewoon een ’pak’ zoals dat heet. Overigens zou ik nu nog weleens tegen hem willen vechten. Met een goede voorbereiding en zo en met de extra ervaring die ik in die jaren heb opgedaan, denk ik dat ik nu een stuk beter zou doen.
Ondanks dat Milo dan misschien wel enigszins ontevreden is over de houding van sommige mensen tegenover zijn sportieve prestatie, zal hij de eerste zijn om ook meteen te vertellen dat ertegenover al die negatieve evenveel, zo niet meer, positieve reacties staan. Mensen die hem door dik en dun steunen, zoals zijn trainer Jan plas, die hij soms als een echte vader ziet, of de mensen van de bekende horecaketen ’The Bulldog’, die hem sponsoren en aan wie hij naar eiegen zeggen veel te danken heeft. Erkenning, dat is ongetwijfeld Milo’s grootste streven, erkenning zoals hij die kreeg toen hij na het behalen van de W.K.A kickboxing wereldtitel in zijn vaderland als een held ontvangen werd, bij de burgemeester van zijn geboorteplaats Oujda, bij vele dorpen waar hele feesten voor hem werden gehouden, allemaal ter ere van de grote prestaties van deze kleine man. Veel vraagt Milo niet, waardering en applaus zijn dingen die veel goed maken.
Alhoewel, een klein iets wil hij nog wel kwijt: Ik wil graag zeggen dat ik ontzettend dankbaar ben voor het vele publiek dat komt en me aanmoedigt, alleen….dat roken bij de ring, dat is echt verschrikkelijk! Vooral als je laat op de avond moet knokken is het net alsof je achter de uitlaat van een vrachtwagen moet vechten. Als men daar iets aan wil doen, dan ben ik al heel tevreden.
Door Dirk Stal 27 april 2008
http://img181.imageshack.us/img181/2008/milo20mejiro20gymmi2.jpg (http://imageshack.us)
Fighters profile : Milo El Geubli
Lengte : 1.64 meter
Gewicht : 54 kg
Trainer : Jan Plas
Dojo : Mejiro gym
Record : 21-5-0 (9 Knockouts)
Beste wedstrijden : Wattana Soudareth (k.o)
Howard Brown (k.o)
Joao Vierra (w.o.p 12 ronden)
Beste resultaat : Wereldkampioen W.K.A bantamgewicht
Begin
Wanneer ben ik begonnen? Eh, oh ja, toen ik 16 was. En weet je wat? Ik ben begonnen bij Thom Harinck (schaterlachend). Ja, dat weten niet veel mensen. Ik heb daar toch nog een tijdje getraind. Via mijn broer kwam ik toen terecht bij Mejiro gym van Jan Plas, en daar ben ik gebleven. Ja, dat is alweer 8 jaar geleden. Goh, wat gaat de tijd snel. Ik ben nu inmiddels tot Nederlander genaturaliseerd. Ik voel me erg Nederlands, ik ben hier op school geweest (l.t.s elektrotechniek/automonteur), maar toch… Je blijft Marokkaan, al heb je nog zoveel papiertjes die zeggen dat je Nederlander bent. Natuurlijk, om je eerlijk de waarheid te zeggen, mis ik Marokko ook best wel een beetje, en wie weet, ga ik later wel weer terug. Iets beginnen daar in de sport? Ik denk dat er daar erg veel animo voor is. Het nivo is weliswaar niet erg hoog, maar het zijn stuk voor stuk erg taaie jongens en ze houden van knokken. Ze hebben daar wel een vaag idee wat kickboksen is, ze denken dat het zoiets is als savate, maar het precieze ontgaat ze nog.
Marokkaanse jongens zijn meestal wel vrij goed in het kickboksen. Dat komt ook vooral omdat ze fel zijn. Ze lijken misschien agressief, maar het zit nu eenmaal in hun karakter. Ze zijn vaak erg streng opgevoed en hebben dan een uitlaatklepnodig, waar ze opgekropte agressieve gevoelens moeten uiten. Bij kickboksen gaat dat prima.
Discriminatie? Och, een beetje wel denk ik…zeer zeker in de sport voel ik me weleens ondergewaardeerd en soms denk ik weleens dat, dat te maken heeft met het feit, dat ik van Marokkaanse afkomst ben. Dat is eigenlijk wel één van mijn grootste teleurstellingen in deze sport. Het feit dat ik, ondanks dat ik er net zo hard voor train als ieder ander, nooit die aandacht en publiciteit heb gekregen waar ik vind dat ik recht op heb. Iedereen zegt dan dat het komt door mijn gewicht (Milo is 54 kilo) en dat de zwaardere gewichtsklassen nu eenmaal veel meer aandacht krijgen als de lichte jongetjes, maar dat weet ik zo net nog niet.. Weet je, men belooft zoveel, grote wedstrijden in het buitenland, geld, publiciteit, maar er komt nooit wat van. Misschien komt dat ook wel, omdat ik geen blanke Nederlander ben, ik weet het niet…maar het doet wel pijn.
http://img141.imageshack.us/img141/5158/vs20vierra207dq0.jpg (http://imageshack.us)
Marathon
Welnee, ik heb nog nooit in mijn leven een marathon gelopen, hoe ze daar nu weer bijgekomen zijn. Natuurlijk, ik train wel veel conditioneel werk, dat moet ook wel als je iets wil bereiken in de sport. Wat ik wel doe voor grote wedstrijden is ’flatje rennen’. Wat dat is? Wel, dan gaan we met z’n allen de Bijlmer in, lopen eerst zo’n 2 á 3 kilometer om warm te worden en sprinten dan zo’n flat (9 hoog) op en weer naar beneden, lopen zo’n 500 meter naar de volgende flat en doen dus weer hetzelfde. En dat dan een keer of zes. Daar krijg je wel lucht van, dat kan ik je verzekeren!
Als ik een andere sport had moeten nemen was ik misschien wel aan atletiek gaan doen, vooral de loopnummers spreken me wel aan. Het zal je niet verbazen dat één van mijn grote voorbeelden in de sport Said Aquita is, de beroemde Marokkaanse hardloper. Maar ik denk dat ik nu te oud ben om nog daadwerkelijk iets in atletiek te bereiken, geloof je ook niet ?
http://img181.imageshack.us/img181/5881/vs20tekin201kg5.jpg (http://imageshack.us)
Wedstrijden
De wedstrijd waar ik met veel plezier aan terugdenk was die tegen Desjardin in Parijs, een paar jaar geleden. Ik werd toen Europees kampioen en ik moest zo hard knokken tegen die Fransman. In het totaal haalde ik hem vier keer neer, steeds kroop hij weer overeind, hij wilde maar niet opgeven. Ik heb hem helemaal gesloopt, ik ben net zo lang doorgegaan tot hij niet meer kon, ja dat was wat daar in Parijs.
Als Milo (hij heet eigenlijk Miloud, maar ja, we kennen hem nu eenmaal als Milo, dus dat moeten we maar zo laten, vindt hij) over kickboksen begint te praten lichten zijn ogen op en verandert zijn hele houding. Het lijkt dan net alsof hij groeit, een nieuwe dimensie krijgt. Het brengt ons meteen bij een onderwerp dat in de komende maanden zijn leven weer zal gaan beheersen, namelijk de start van het kickboksseizoen en zijn eerste wedstrijd tegen Tekin Donmez. Mede Amsterdammer en één van de topvechters van de grote concurrent Chakuriki.
Ja, 27 september gaat het dan eindelijk gebeuren, dan vechten voor het eerst sinds jaren vechters van de twee grote bonden weer tegen elkaar, het werd tijd.
Voorspellingen? Nee, daar doe ik niet aan. Ik krijg een hele sterke jongen en ik denk er niet aan om te gaan zeggen dat ik neerhaal of zoiets. Natuurlijk heb ik wel mijn eigen gedachten over die partij, maar die hou ik voor mezelf. Kom maar kijken 27 september, dan zie je wat er gebeurt. Ik heb het grootste respect voor Tekin en weet dat het een hele zware partij zal gaan worden, dat is alles wat ik erover kwijt wil. Ja, Thaiboksen, geen W.K.A kickboksen.
Nee, ik wilde wel om mijn wereldtitel vechten, maar achteraf bleek dat hij niet onder de 54,5 kilo kon komen, het gewicht waar ik kampioen in ben. Jammer, maar het maakt niet uit, ik denk dat het een knaller van een wedstrijd zal worden op thaiboksregels.
Mijn zwaarste partij? Laat eens kijken, ik denk tegen Vierra om de wereldtitel, 12 ronden knokken valt niet mee. En toen ik in Parijs vocht tegen Chart Kongtoranee, de broer van de beroemde Samart. Ik moest daar halsoverkop heen, want ik moest invallen voor Soudareth die eigenlijk tegen hem had moeten vechten. Ik had weinig tegen hem in te brengen, ik kreeg gewoon een ’pak’ zoals dat heet. Overigens zou ik nu nog weleens tegen hem willen vechten. Met een goede voorbereiding en zo en met de extra ervaring die ik in die jaren heb opgedaan, denk ik dat ik nu een stuk beter zou doen.
Ondanks dat Milo dan misschien wel enigszins ontevreden is over de houding van sommige mensen tegenover zijn sportieve prestatie, zal hij de eerste zijn om ook meteen te vertellen dat ertegenover al die negatieve evenveel, zo niet meer, positieve reacties staan. Mensen die hem door dik en dun steunen, zoals zijn trainer Jan plas, die hij soms als een echte vader ziet, of de mensen van de bekende horecaketen ’The Bulldog’, die hem sponsoren en aan wie hij naar eiegen zeggen veel te danken heeft. Erkenning, dat is ongetwijfeld Milo’s grootste streven, erkenning zoals hij die kreeg toen hij na het behalen van de W.K.A kickboxing wereldtitel in zijn vaderland als een held ontvangen werd, bij de burgemeester van zijn geboorteplaats Oujda, bij vele dorpen waar hele feesten voor hem werden gehouden, allemaal ter ere van de grote prestaties van deze kleine man. Veel vraagt Milo niet, waardering en applaus zijn dingen die veel goed maken.
Alhoewel, een klein iets wil hij nog wel kwijt: Ik wil graag zeggen dat ik ontzettend dankbaar ben voor het vele publiek dat komt en me aanmoedigt, alleen….dat roken bij de ring, dat is echt verschrikkelijk! Vooral als je laat op de avond moet knokken is het net alsof je achter de uitlaat van een vrachtwagen moet vechten. Als men daar iets aan wil doen, dan ben ik al heel tevreden.
Door Dirk Stal 27 april 2008