Richelieu
30-12-2008, 19:34
Het is bijna een jaar geleden dat Ginty Vrede ons ontvallen is. Het Noorhollands Dagblad (geschreven voor Joost Pepping - sportredactie) heeft in hun kerstspecial een groot atikel over Ginty geplaatst. Tijdens mijn afwezgheid ben ik benaderd door de redactie voor informatie. Het artikel is gistern gepubliceerd en daarom vandaag pas @ Mixfight.nl (in overleg met de redactie)
http://94.100.113.64/177400001-177450000/177433001-177433100/177433097_6_nxr3.jpeg
Hij werd tweeëntwintig jaar en de boksring was zijn domein. Vechtsporter Ginty Vrede veroverde op 12 januari 2008 de wereldtitel muay thai in Las Vegas. Het was de jonge Heilooër echter niet gegund lang van zijn succes te genieten. Aanvallen van tegenstanders wist hij vaak te pareren, maar een hartaanval werd hem te veel. Zestien dagen na zijn grootse triomf overleed hij na een training in Amsterdam. De partij in Las Vegas was met afstand de belangrijkste die Vrede heeft gevochten. De thaibokser heeft een indrukwekkend fight record achtergelaten. Van de tweeëntwintig keer dat hij de boksring in is gestapt wist hij de partij 21 maal met een technisch knock-out te winnen. Één partij, gevochten in Beverwijk, bleef onbeslist.
In de trip naar het land van de onbegrensde mogelijkheden werd Vrede vergezeld door een team met daarin onder anderen zijn coach Harry Beerepoot, zijn manager Maikel Polanen en vechtsportfotograaf Harmen Bakker, die tevens het contact met de lokale media regelde. Bakker was overtuigd van de grote toekomst die Ginty voor zich had: ,,Die vijf à zes dagen dat ik hem meemaakte in Amerika, maakte mij duidelijk dat Ginty ontzettend gedreven was. Hij was heel erg gemotiveerd om die partij te winnen. Vrede moest het in Las Vegas opnemen tegen Shane ’Rocky’ del Rosario en kwam daar aan in de underdogpositie.
Bakker: ,,Rosario kreeg alle aandacht en iedereen was ervan overtuigd dat hij zou winnen. Ginty was daar echter helemaal niet mee bezig, en liet zich nergens door afleiden. Het enige dat hij tegen ons zei, was ’dat hij die gozer zijn neus zou breken in de ring’ en die focus kenmerkte hem. Het was dan ook een complete verrassing voor die Amerikanen dat hij daar de wereldtitel muay thai wist te pakken.’’
De in Paramaribo geboren Heilooër werd door velen zelfs gezien als de opvolger van Remy Bonjasky, succesvol bokser in het K1-circuit. ,,Ik durf op dit moment zelfs te beweren dat Ginty tussen nu en vijf jaar de K1-titel binnen zou hebben gehaald. Als hij ergens zijn zinnen op had gezet was hij daar niet vanaf te brengen, en dat kon hem ver brengen. Hij was gewoon heel erg met het boksen bezig. En dat kunnen ze niet allemaal zeggen in deze sport.’’
Harry Beerepoot, oprichter van boksschool Bearpaw Gym in Heiloo, was van het begin tot het eind de trainer van Vrede. Hij weet nog steeds hoe zijn eerste ontmoeting van ongeveer zes jaar geleden ging, met een destijds jonge tiener die niet helemaal wist wat hij wilde: ,,Ik zie hem nog steeds binnenkomen met zijn vriendje. Hij trainde een keertje mee en vond het wel leuk. Toch kwam hij niet meteen elke dag terug om mee te doen, zijn moeder was bijvoorbeeld in het begin nog een beetje huiverig. Nadat zij eenmaal ook zag hoe leuk en goed het voor haar zoon kon zijn werd hij fanatieker en kwam hij vaker. Toentertijd was er geen sprake van dat ik kon zien of het een talent was. Dat was namelijk pas echt iets van de laatste jaren.Beerepoot en zijn pupil begonnen elkaar vooral de laatste jaren goed te kennen: ,,We waren geen echte vrienden of zoiets, want er zat toch 25 jaar verschil tussen. Maar hij werd ouder en dan wordt communiceren een stuk gemakkelijker. Als hij advies nodig had kwam hij zeker wel naar me toe. Al had Ginty daar niet zo vaak behoefte aan hoor want hij was erg verstandig van zichzelf. Zijn ouders waren gescheiden en thuis was hij als een soort vaderfiguur voor zijn twee broertjes. Hij wist zichzelf met bijna alles prima te redden.
Direct na zijn gewonnen partij in Las Vegas tekende Ginty Vrede een contract bij Slamm Events, één van de grootste bokswedstrijdorganisaties van Nederland. Maikel Polanen, manager van het bedrijf en dus ook Ginty, was bij de eerste keer dat hij het bokstalent zag al onder de indruk. ,,Ginty was heel erg beleefd en karaktervol. Maar zoals hij zich buiten de ring gedraagde, zo anders was hij in een gevecht. Hij zocht constant de aanval en werd geliefd bij het publiek. Toen hij Rosario had verslagen in Las Vegas stonden die Amerikanen allemaal voor hem te klappen. Volgens de manager en talentscout was Vrede uniek: ,,In de voorbereiding naar de wedstrijd toe was Ginty alleen maar gefocust. Normaal moet ik goed op mijn jongens letten om ze bij de les te houden maar dat hoefde bij hem niet. Het enige wat hij deed was rusten op zijn kamer, en af en toe eruit om een glas melk te halen. Zo iemand kom je maar once in a while tegen.’’ In de stem van Polanen klinkt alleen maar bewondering voor de jongen die veel te vroeg is gestorven: ,,De eerste keer zag ik al dat er een ware kampioen stond. Ik heb zelfs mijn acht maanden oude zoontje naar hem vernoemd.
Dat vreugde en verdriet zo dicht bij elkaar konden liggen, kwam de oprichter van boksschool Bearpaw Gym uit Heiloo op dat moment wel achter. Wanneer hij aan die laatste twee bizarre weken denkt komt er één woord uit zijn mond: ,,Onbeschrijfelijk, de schok was enorm omdat niets wees op een oorzaak voor de hartstilstand. Door onderzoeken na zijn overlijden is gebleken dat Ginty hartproblemen had. Dit is daarvoor nooit aan het licht gekomen. Hij is vaak lichamelijk getest, en nooit is er wat boven komen drijven. In Las Vegas voor zijn wereldtitelwedstrijd is hij helemaal binnenstebuiten gekeerd. Dat moet voor zo’n wedstrijd namelijk altijd. Maar ja, alles bleek in orde. De herinneringen van Beerepoot aan Ginty Vrede gaan niet alleen terug naar de laatste twee weken van zijn leven, maar juist de hele periode dat ze elkaar hebben gekend staat in zijn geheugen gegrift. ,,Het was een hele lieve jongen en enorm speciaal dat hij zich zo goed bij onze boksschool heeft weten te ontwikkelen.’’
De toekomst van Ginty Vrede zag er volgens de bokstrainer geweldig uit. Beerepoot benadrukt dat Ginty de fase van talent voorbij was. ,,Hij had zich natuurlijk in de top genesteld. Dat bleek wel in Las Vegas.’’
http://94.100.113.64/177400001-177450000/177433001-177433100/177433097_6_nxr3.jpeg
Hij werd tweeëntwintig jaar en de boksring was zijn domein. Vechtsporter Ginty Vrede veroverde op 12 januari 2008 de wereldtitel muay thai in Las Vegas. Het was de jonge Heilooër echter niet gegund lang van zijn succes te genieten. Aanvallen van tegenstanders wist hij vaak te pareren, maar een hartaanval werd hem te veel. Zestien dagen na zijn grootse triomf overleed hij na een training in Amsterdam. De partij in Las Vegas was met afstand de belangrijkste die Vrede heeft gevochten. De thaibokser heeft een indrukwekkend fight record achtergelaten. Van de tweeëntwintig keer dat hij de boksring in is gestapt wist hij de partij 21 maal met een technisch knock-out te winnen. Één partij, gevochten in Beverwijk, bleef onbeslist.
In de trip naar het land van de onbegrensde mogelijkheden werd Vrede vergezeld door een team met daarin onder anderen zijn coach Harry Beerepoot, zijn manager Maikel Polanen en vechtsportfotograaf Harmen Bakker, die tevens het contact met de lokale media regelde. Bakker was overtuigd van de grote toekomst die Ginty voor zich had: ,,Die vijf à zes dagen dat ik hem meemaakte in Amerika, maakte mij duidelijk dat Ginty ontzettend gedreven was. Hij was heel erg gemotiveerd om die partij te winnen. Vrede moest het in Las Vegas opnemen tegen Shane ’Rocky’ del Rosario en kwam daar aan in de underdogpositie.
Bakker: ,,Rosario kreeg alle aandacht en iedereen was ervan overtuigd dat hij zou winnen. Ginty was daar echter helemaal niet mee bezig, en liet zich nergens door afleiden. Het enige dat hij tegen ons zei, was ’dat hij die gozer zijn neus zou breken in de ring’ en die focus kenmerkte hem. Het was dan ook een complete verrassing voor die Amerikanen dat hij daar de wereldtitel muay thai wist te pakken.’’
De in Paramaribo geboren Heilooër werd door velen zelfs gezien als de opvolger van Remy Bonjasky, succesvol bokser in het K1-circuit. ,,Ik durf op dit moment zelfs te beweren dat Ginty tussen nu en vijf jaar de K1-titel binnen zou hebben gehaald. Als hij ergens zijn zinnen op had gezet was hij daar niet vanaf te brengen, en dat kon hem ver brengen. Hij was gewoon heel erg met het boksen bezig. En dat kunnen ze niet allemaal zeggen in deze sport.’’
Harry Beerepoot, oprichter van boksschool Bearpaw Gym in Heiloo, was van het begin tot het eind de trainer van Vrede. Hij weet nog steeds hoe zijn eerste ontmoeting van ongeveer zes jaar geleden ging, met een destijds jonge tiener die niet helemaal wist wat hij wilde: ,,Ik zie hem nog steeds binnenkomen met zijn vriendje. Hij trainde een keertje mee en vond het wel leuk. Toch kwam hij niet meteen elke dag terug om mee te doen, zijn moeder was bijvoorbeeld in het begin nog een beetje huiverig. Nadat zij eenmaal ook zag hoe leuk en goed het voor haar zoon kon zijn werd hij fanatieker en kwam hij vaker. Toentertijd was er geen sprake van dat ik kon zien of het een talent was. Dat was namelijk pas echt iets van de laatste jaren.Beerepoot en zijn pupil begonnen elkaar vooral de laatste jaren goed te kennen: ,,We waren geen echte vrienden of zoiets, want er zat toch 25 jaar verschil tussen. Maar hij werd ouder en dan wordt communiceren een stuk gemakkelijker. Als hij advies nodig had kwam hij zeker wel naar me toe. Al had Ginty daar niet zo vaak behoefte aan hoor want hij was erg verstandig van zichzelf. Zijn ouders waren gescheiden en thuis was hij als een soort vaderfiguur voor zijn twee broertjes. Hij wist zichzelf met bijna alles prima te redden.
Direct na zijn gewonnen partij in Las Vegas tekende Ginty Vrede een contract bij Slamm Events, één van de grootste bokswedstrijdorganisaties van Nederland. Maikel Polanen, manager van het bedrijf en dus ook Ginty, was bij de eerste keer dat hij het bokstalent zag al onder de indruk. ,,Ginty was heel erg beleefd en karaktervol. Maar zoals hij zich buiten de ring gedraagde, zo anders was hij in een gevecht. Hij zocht constant de aanval en werd geliefd bij het publiek. Toen hij Rosario had verslagen in Las Vegas stonden die Amerikanen allemaal voor hem te klappen. Volgens de manager en talentscout was Vrede uniek: ,,In de voorbereiding naar de wedstrijd toe was Ginty alleen maar gefocust. Normaal moet ik goed op mijn jongens letten om ze bij de les te houden maar dat hoefde bij hem niet. Het enige wat hij deed was rusten op zijn kamer, en af en toe eruit om een glas melk te halen. Zo iemand kom je maar once in a while tegen.’’ In de stem van Polanen klinkt alleen maar bewondering voor de jongen die veel te vroeg is gestorven: ,,De eerste keer zag ik al dat er een ware kampioen stond. Ik heb zelfs mijn acht maanden oude zoontje naar hem vernoemd.
Dat vreugde en verdriet zo dicht bij elkaar konden liggen, kwam de oprichter van boksschool Bearpaw Gym uit Heiloo op dat moment wel achter. Wanneer hij aan die laatste twee bizarre weken denkt komt er één woord uit zijn mond: ,,Onbeschrijfelijk, de schok was enorm omdat niets wees op een oorzaak voor de hartstilstand. Door onderzoeken na zijn overlijden is gebleken dat Ginty hartproblemen had. Dit is daarvoor nooit aan het licht gekomen. Hij is vaak lichamelijk getest, en nooit is er wat boven komen drijven. In Las Vegas voor zijn wereldtitelwedstrijd is hij helemaal binnenstebuiten gekeerd. Dat moet voor zo’n wedstrijd namelijk altijd. Maar ja, alles bleek in orde. De herinneringen van Beerepoot aan Ginty Vrede gaan niet alleen terug naar de laatste twee weken van zijn leven, maar juist de hele periode dat ze elkaar hebben gekend staat in zijn geheugen gegrift. ,,Het was een hele lieve jongen en enorm speciaal dat hij zich zo goed bij onze boksschool heeft weten te ontwikkelen.’’
De toekomst van Ginty Vrede zag er volgens de bokstrainer geweldig uit. Beerepoot benadrukt dat Ginty de fase van talent voorbij was. ,,Hij had zich natuurlijk in de top genesteld. Dat bleek wel in Las Vegas.’’