petjekick
09-05-2009, 22:07
Column Het leven van een vechter
vandaag, 17:50, 39 x bekeken (http://www.hyves.nl/premium/statistieken/)
Beste Hyver's
Soms sta ik ’s ochtends op en wil ik het
liefst, zoals volgens mij iedereen wel
eens heeft, gewoon weer in bed stappen.
Ik heb dan geen zin om weer een
lange autorit te maken om mijn lichaam
op de proef te stellen en mijn vuisten te
planten op de pads, op de zak of op het
gelaat en lichaam van mijn collega vechters.
Ik heb dan geen zin om mij aan te
kleden om weer een duurloop van één tot
anderhalf uur te maken, om het overtollige
vet weg te werken, om de basisconditie
op peil te houden. Ik heb dan geen
zin om net te doen of ik het allemaal leuk
vind. Geen zin om normaal te doen tegen
mensen die mij aanspreken omdat ik
in hun ogen een ster ben. Soms, en het
is opvallend dat het naarmate ik ouder
wordt en langer in de sport bezig ben
er meer last van krijg, heb ik gewoon
geen zin! Potverdomme, wat klink ik verwend.
Nu ik dit zo opschrijf hoor ik mijn
schoonvader en verzorger alweer klagen;
“Vuile lamzak, klaag jij maar. Als ik
kon wat jij kunt had ik het wel geweten
(vaak gebruikt hij andere woorden, maar
die kan ik hier niet herhalen). Je mag
blij zijn dat je dit kunt, er zijn mensen
in de wereld die één heel jaar om 6 uur
’s ochtends op moeten staan om keihard
voor een baas te moeten gaan werken
om vervolgens net zoveel te verdienen
als jij in één gevecht doet”. Dan zet hij
mij even aan het denken, dan twijfel ik
en dan denk ik; wat moet ik hier nou
weer mee?Simpel, hij heeft gelijk in het
ogen van iemand die daadwerkelijk dag
in dag uit, week in week uit, jaar in jaar
uit om 5 uur in de ochtend opstaat om
naar zijn werk te gaan, die vervolgens 8
uur op de steiger staat om te doen waar
hij goed in is en die na een dag werken
gewoon naar huis gaat, gaat slapen en
de dag erop weer hetzelfde gaat doen
als de dag ervoor.
Toen ik klein was wilde ik net als elk
jongetje, politieagent, brandweer, piloot,
dokter of advocaat worden. Toen ik een
jaar of 12 was, wilde ik profvoetballer
worden, net als Ronaldo, Zidane of de Boer
schitteren op een groot toernooi. Daar was
ik niet goed genoeg voor, dus werd ik kickbokser.
Net als bij voetbal een leven in de
spotlight, de constante druk voelen van het
moeten winnen en niet mogen verliezen,
de angst voelen van het goed zijn of het
niet zo goed zijn, maar ietsje, een heel veel
beetje ietsje, minder geld op de bankrekening
als bij het voetbal. Elke wedstrijd
een kleine blessure – hoe snel je ook klaar
bent – en altijd afgerekend worden naar de
waan van de dag.
Wat er bij het kickboksen, net als bij elke
andere individuele sport, nog bij komt is
dat je het alleen moet doen. Natuurlijk heb
je een trainer, en in mijn geval ook nog
een assistent trainer, een fysiektrainer, een
verzorger en een manager die je bijstaan,
maar jij bent diegene die het in de ring
moet opknappen. Jij bent diegene die al
zijn zintuigen in moet zetten om hetgeen hij
geoefend heeft op de training, hetgeen hij
bij zijn tegenstander waarneemt en zijn eigen
gevoelens en emoties om moet zetten
in instrumenten om de wedstrijd te winnen.
Als je vervolgens gewonnen hebt, zijn
alle inspanningen die je hebt gedaan snel
vergeten, dan heb je het als team gedaan,
dan heeft de trainer jou goed voorbereid,
dan heeft de manager een goede matchmaking
gedaan en dan heb je vrienden!
Vooral dat stukje over vrienden klinkt misschien clichématig,
maar het is echt zo. Er zijn dan echt mensen die
alles voor je willen doen.
Ik kan mij voorstellen dat er vechters zijn die zich anders,
als echte sterren, gaan gedragen nadat ze een paar keer
hebben gewonnen, want echt alles kan en alles mag (en
als ik zeg alles, bedoel ik ook alles) en je bent voor niemand
teveel. Geloof mij, ik heb jongens die een normaal
gezin hebben, gewone aardige jongens uit een normale
omgeving in korte tijd helemaal zien veranderen in arrogante
kwallen, zonder respect voor hun medemens; puur
door het succes.
De andere kant van de medaille is dat als je vervolgens
verliest, je ook echt het gevoel hebt dat je er niets meer
van kunt of dat je het kwijt bent. Die vrienden die bij jou
stonden bij succes, lopen je nu voorbij en zeggen met
heel veel moeite nog net gedag. Mensen schrijven je af na
een paar verliespartijen. Trainers (en meestal de slechte!)
roepen dat je in de ring niet luisterde, de manager roept
dat je harder had moeten trainen en op internet lees je dat
je eigenlijk nooit zo goed bent geweest. Je begint aan jezelf
te twijfelen en gaat alle rotzooi die gezegd en geschreven
wordt geloven. Ik heb jongens heel diep zien vallen
in een periode van een paar wedstrijden waarin verloren
werd. Als je niet nuchter bent en niet stevig in je schoenen
staat, kun je gemaakt en gebroken worden door succes.
Laat ik mijzelf als voorbeeld nemen:
Ook ik heb wel eens periodes gehad
waarin ik het zwaar had met mezelf
en met alles en iedereen om mij heen.
Ik heb in de laatste 5 jaar, 4 keer verloren
(Buakaw finale K-1 Max en Ogata
finale S-cup in 2006, Kyshenko in
2008 en Petrosyan in 2009). Niet van
de minsten en ook nog toe te schrijven
aan mijn eigen falen. Ik ben in
die 4 keer zo verdrietig geweest dat
het leek of ze mijn kinderen van mij
afnamen en mijn wereld verging. Ik
heb gejankt als een klein kind kan ik
u zeggen. Niet direct omdat ik verloor,
maar vooral omdat ik het gevoel had
dat ik er niets meer van kon, dat ik
ingehaald was door anderen, maar
vooral omdat ik wist dat ik zelf verantwoordelijk
was voor het om zeep
brengen van de mogelijkheden die
mij geboden werden. Ik had geen van
deze partijen hoeven verliezen!
Het grappige is dat ik nu ik ouder
wordt (ik ben alweer 26) leer het te
relativeren. Maar u zou is moeten
weten hoe vaak ik aan mijzelf twijfelde
als ik weer eens las dat ik dat ik het
kwijt was, dat ik er niets van kon, dat
de anderen me gewoon in hebben gehaald,
dat mijn vechtstijl achterhaald
was. U zou is moeten weten hoe vaak
ik na een verloren wedstrijd, na weer
twee maanden heel intensief voorbereiden,
na weer twee maanden heel
egoïstisch en masochistisch te hebben
geleefd, na weer een herstelperiode
van drie tot 4 weken vanwege de blessures
er doorheen zat en mezelf jankend
afvroeg; “waar doe ik het allemaal
voor?”
Ik kan u zeggen dat ik de volgende
keer dat mijn schoonvader weer de
riedel afsteekt over vroeg opstaan
en in 1 wedstrijd verdienen wat een
‘normaal’ iemand in één jaar verdient
enzovoorts ik opsta en heel simpel
vraag: “Wil je ruilen?”.
Was getekend,
31-03-09
Andy Theodorus Egbertus Antoinetta
Souwer:thup:
vandaag, 17:50, 39 x bekeken (http://www.hyves.nl/premium/statistieken/)
Beste Hyver's
Soms sta ik ’s ochtends op en wil ik het
liefst, zoals volgens mij iedereen wel
eens heeft, gewoon weer in bed stappen.
Ik heb dan geen zin om weer een
lange autorit te maken om mijn lichaam
op de proef te stellen en mijn vuisten te
planten op de pads, op de zak of op het
gelaat en lichaam van mijn collega vechters.
Ik heb dan geen zin om mij aan te
kleden om weer een duurloop van één tot
anderhalf uur te maken, om het overtollige
vet weg te werken, om de basisconditie
op peil te houden. Ik heb dan geen
zin om net te doen of ik het allemaal leuk
vind. Geen zin om normaal te doen tegen
mensen die mij aanspreken omdat ik
in hun ogen een ster ben. Soms, en het
is opvallend dat het naarmate ik ouder
wordt en langer in de sport bezig ben
er meer last van krijg, heb ik gewoon
geen zin! Potverdomme, wat klink ik verwend.
Nu ik dit zo opschrijf hoor ik mijn
schoonvader en verzorger alweer klagen;
“Vuile lamzak, klaag jij maar. Als ik
kon wat jij kunt had ik het wel geweten
(vaak gebruikt hij andere woorden, maar
die kan ik hier niet herhalen). Je mag
blij zijn dat je dit kunt, er zijn mensen
in de wereld die één heel jaar om 6 uur
’s ochtends op moeten staan om keihard
voor een baas te moeten gaan werken
om vervolgens net zoveel te verdienen
als jij in één gevecht doet”. Dan zet hij
mij even aan het denken, dan twijfel ik
en dan denk ik; wat moet ik hier nou
weer mee?Simpel, hij heeft gelijk in het
ogen van iemand die daadwerkelijk dag
in dag uit, week in week uit, jaar in jaar
uit om 5 uur in de ochtend opstaat om
naar zijn werk te gaan, die vervolgens 8
uur op de steiger staat om te doen waar
hij goed in is en die na een dag werken
gewoon naar huis gaat, gaat slapen en
de dag erop weer hetzelfde gaat doen
als de dag ervoor.
Toen ik klein was wilde ik net als elk
jongetje, politieagent, brandweer, piloot,
dokter of advocaat worden. Toen ik een
jaar of 12 was, wilde ik profvoetballer
worden, net als Ronaldo, Zidane of de Boer
schitteren op een groot toernooi. Daar was
ik niet goed genoeg voor, dus werd ik kickbokser.
Net als bij voetbal een leven in de
spotlight, de constante druk voelen van het
moeten winnen en niet mogen verliezen,
de angst voelen van het goed zijn of het
niet zo goed zijn, maar ietsje, een heel veel
beetje ietsje, minder geld op de bankrekening
als bij het voetbal. Elke wedstrijd
een kleine blessure – hoe snel je ook klaar
bent – en altijd afgerekend worden naar de
waan van de dag.
Wat er bij het kickboksen, net als bij elke
andere individuele sport, nog bij komt is
dat je het alleen moet doen. Natuurlijk heb
je een trainer, en in mijn geval ook nog
een assistent trainer, een fysiektrainer, een
verzorger en een manager die je bijstaan,
maar jij bent diegene die het in de ring
moet opknappen. Jij bent diegene die al
zijn zintuigen in moet zetten om hetgeen hij
geoefend heeft op de training, hetgeen hij
bij zijn tegenstander waarneemt en zijn eigen
gevoelens en emoties om moet zetten
in instrumenten om de wedstrijd te winnen.
Als je vervolgens gewonnen hebt, zijn
alle inspanningen die je hebt gedaan snel
vergeten, dan heb je het als team gedaan,
dan heeft de trainer jou goed voorbereid,
dan heeft de manager een goede matchmaking
gedaan en dan heb je vrienden!
Vooral dat stukje over vrienden klinkt misschien clichématig,
maar het is echt zo. Er zijn dan echt mensen die
alles voor je willen doen.
Ik kan mij voorstellen dat er vechters zijn die zich anders,
als echte sterren, gaan gedragen nadat ze een paar keer
hebben gewonnen, want echt alles kan en alles mag (en
als ik zeg alles, bedoel ik ook alles) en je bent voor niemand
teveel. Geloof mij, ik heb jongens die een normaal
gezin hebben, gewone aardige jongens uit een normale
omgeving in korte tijd helemaal zien veranderen in arrogante
kwallen, zonder respect voor hun medemens; puur
door het succes.
De andere kant van de medaille is dat als je vervolgens
verliest, je ook echt het gevoel hebt dat je er niets meer
van kunt of dat je het kwijt bent. Die vrienden die bij jou
stonden bij succes, lopen je nu voorbij en zeggen met
heel veel moeite nog net gedag. Mensen schrijven je af na
een paar verliespartijen. Trainers (en meestal de slechte!)
roepen dat je in de ring niet luisterde, de manager roept
dat je harder had moeten trainen en op internet lees je dat
je eigenlijk nooit zo goed bent geweest. Je begint aan jezelf
te twijfelen en gaat alle rotzooi die gezegd en geschreven
wordt geloven. Ik heb jongens heel diep zien vallen
in een periode van een paar wedstrijden waarin verloren
werd. Als je niet nuchter bent en niet stevig in je schoenen
staat, kun je gemaakt en gebroken worden door succes.
Laat ik mijzelf als voorbeeld nemen:
Ook ik heb wel eens periodes gehad
waarin ik het zwaar had met mezelf
en met alles en iedereen om mij heen.
Ik heb in de laatste 5 jaar, 4 keer verloren
(Buakaw finale K-1 Max en Ogata
finale S-cup in 2006, Kyshenko in
2008 en Petrosyan in 2009). Niet van
de minsten en ook nog toe te schrijven
aan mijn eigen falen. Ik ben in
die 4 keer zo verdrietig geweest dat
het leek of ze mijn kinderen van mij
afnamen en mijn wereld verging. Ik
heb gejankt als een klein kind kan ik
u zeggen. Niet direct omdat ik verloor,
maar vooral omdat ik het gevoel had
dat ik er niets meer van kon, dat ik
ingehaald was door anderen, maar
vooral omdat ik wist dat ik zelf verantwoordelijk
was voor het om zeep
brengen van de mogelijkheden die
mij geboden werden. Ik had geen van
deze partijen hoeven verliezen!
Het grappige is dat ik nu ik ouder
wordt (ik ben alweer 26) leer het te
relativeren. Maar u zou is moeten
weten hoe vaak ik aan mijzelf twijfelde
als ik weer eens las dat ik dat ik het
kwijt was, dat ik er niets van kon, dat
de anderen me gewoon in hebben gehaald,
dat mijn vechtstijl achterhaald
was. U zou is moeten weten hoe vaak
ik na een verloren wedstrijd, na weer
twee maanden heel intensief voorbereiden,
na weer twee maanden heel
egoïstisch en masochistisch te hebben
geleefd, na weer een herstelperiode
van drie tot 4 weken vanwege de blessures
er doorheen zat en mezelf jankend
afvroeg; “waar doe ik het allemaal
voor?”
Ik kan u zeggen dat ik de volgende
keer dat mijn schoonvader weer de
riedel afsteekt over vroeg opstaan
en in 1 wedstrijd verdienen wat een
‘normaal’ iemand in één jaar verdient
enzovoorts ik opsta en heel simpel
vraag: “Wil je ruilen?”.
Was getekend,
31-03-09
Andy Theodorus Egbertus Antoinetta
Souwer:thup: