aliendwurf
05-08-2009, 10:38
'Ik mocht alles aanraken in Bernabéu' (http://www.vi.nl/Achtergronden/Columns-overzicht-1/Nico-Dijkshoorn/168366/Ik-mocht-alles-aanraken-in-Bernabeu.htm)
Een jaar geleden bezocht ik het Bernabéu-stadion, in Madrid. Niet voor een wedstrijd, maar om de stadiontour te ondergaan. Ik wilde zo graag achter vaders en zonen aan lopen. Ik wilde zo graag het bewonderend gekreun horen. Ik wilde jongetjes met hun voeten op het heilige gras zien staan en dan de ontroering van de vader voelen. Ooit, stel, waarom niet, zou zijn zoon hier misschien...
Het pakte heel anders uit. Als je wilt blijven dromen, sluip dan nooit door de gewelven van een stadion. Het maakt alles kapot. Voordat ik het Bernabéu bezocht, had ik een romantisch beeld van deze plek. Ik had nogal wat gefantaseerd. Ik kende alleen het Olympisch Stadion, waar ik als kind doorheen had geklommen terwijl mijn vader naar alweer een kutwedstrijd van FC Amsterdam keek. Van het Olympisch Stadion kende ik iedere steen, Ik kende de suppoosten en wist precies bij welke jongensblik ze smolten. "Doorlopen, ik heb niets gezien". Ik kende de vale kleuren van de kussentjes die je meenam naar de houten tribune. De prachtige gele, handgeschilderde cijfers op de planken. Het heerlijke zoeken naar de juiste plaatsen. De zoete voldoening als mijn vader een paar jongens zijn kaartjes liet zien. Ja, ze zaten inderdaad verkeerd. Sorry meneer.
Ik kende de muziek in het stadion, de steeds slechter klinkende reclames. Ik verheugde mij op mededelingen over de geluidsinstallatie. "Dames en heren, mag ik even uw aandacht. Goed nieuws voor de heer Schafens. Zijn vrouw is zojuist bevallen van een gezonde dochter. Proficiat". En dan stond meneer Schafens op en wij applaudisseerden. Daarna lachten we. Een dochter. Het zou je maar gebeuren. Ik wist op welke plekken je in de rust niet vlak langs de trap moest lopen, omdat je dan door 240 man in je nek werd gezeken. Schouder aan schouder meters naar beneden pissen, het kon nog.
Maar de kleedkamers, de spelerstunnel, de douches; ik heb ze nooit gezien. En zo hoort het ook. Hetzelfde geldt voor De Meer in Amsterdam. Ik ging er veel kijken, maar nooit zag ik de enorme badkuip en het prachtige rood-witte tegelwerk. Ik heb er wel over gelezen. Jan Mulder beschreef ooit, in een prachtige column, hoe hij – na een wedstrijd – naast Piet Schrijvers stond te douchen en alleen maar kon kijken naar het enorme stuk zeep, dat aan een touw op Piets buik hing. In zijn sas met Badedas. Hij, Jan Mulder, in het heilige der heiligen, naast Piet. Dat vond ik al bijna te veel informatie. Te intiem.
De kleedkamer in een stadion moet iets blijven waar je naar gist. Je maakt hem in je wildste fantasieën steeds maar groter en groter. Bij mijn eigen club, NFC, moest ik mijn haakje delen met een schele rechtsbuiten. In het toilet lag er gras en aarde om de pot heen. Soms stond er nog een massagetafel midden in de kleedkamer, met scheuren in de plastic bekleding. Je droomde van Bernabéu.
Zo had het altijd moeten blijven. De kleedkamer in het stadion van je favoriete club wil je niet zien, niet ruiken, niet voelen. Zitten onder één van die haakjes moet je verdienen. En je weet het allang: je bent niet goed genoeg. Te oud al. Nooit zal je weten hoe de kleedkamer van Real Madrid eruit ziet. Nooit. Had je maar beter met de binnenkant voet moeten inpassen, zoals je trainer altijd zei. Alleen heel grote voetballers zitten in de kleedkamer van het Bernabéu.
Wat zij doen weten we niet. Op welke plek ze zitten weten we ook niet. Er is geen sokkenmand, tenzij Co Adriaanse ooit nog eens trainer van Real wordt. Die heeft niets met historie. Co ontslaat graag medewerkers die al 62 jaar ergens in een spelershome broodjes staan te smeren. Maar dat gevaar is geweken. FC Armeense Tijgers zal het wel weer worden voor Co, of een leuke club in Sri Lanka, waar hij aan het eind van het seizoen wordt uitbetaald in gelooide huiden van een onbekend zoogdier.
Maar zo zou het moeten zijn. De kleedkamer, een onneembare vesting. Iets waar je hoogstens een glimp van opvangt ergens op een onscherpe foto, als een paar spelers hun coach of de toevallig aanwezig zijnde Kees Jansma in een badkuip donderen. Want zo gaat dat altijd. Zet een badkraan open en Kees Jansma staat binnen een paar seconden, met zoveel mogelijk kleding aan, te trappelen om door de spelers in het water te worden gesmeten.
Misschien, bedenk ik mij nu, is dat wel het begin van het einde geweest. Dat er na kampioenswedstrijden in de kleedkamer mocht worden gefilmd. Zag je opeens spelers heel hard lachend, met een raar petje op hun kop, joelend een fles champagne leegschudden. Daar is het begonnen. Daar koekeloerden we voor het eerst mee in een ruimte die niet van ons was en nooit van ons zou worden.
Tijdens die tour door het Bernabéu ging een droom aan duigen. Ik mocht alles zien. Ik mocht alles aanraken. Terwijl ze het me juist hadden moeten verbieden. Ik heb op de plek van Zidane gezeten. Ik heb de douche gezien waar overwinningen werden gevierd. Ik heb op dezelfde plek gelopen als Van Nistelrooy. Ik heb zelfs in de dug-out gezeten. In een verwarmde blauwe stoel. Van de trainer. Het verbaasde me dat er geen thee werd geschonken uit een van de Europa Cups. Daar, in de catacomben van het Bernabéu, werd mijn stadion ontmythologiseerd. Ik had dat niet willen kunnen zien, het kledinghaakje van Raúl. Nu heb ik het zelfs aangeraakt.
Gelukkig hebben ze dat bij sommige tv-zenders goed begrepen. De camera volgt de van het veld gestuurde speler, door de gang, naar de deur van de kleedkamer. Die gaat heel even open. We zien een glimp van een verzorger. De speler tilt zijn schoenen boven het hoofd en vlak voordat hij gooit gaat de deur dicht. "Niet filmen, jongens". Achter de deur horen we gevloek. Wat doet hij nu? We weten het niet.
De fantasie. Zoveel mooier dan de werkelijkheid.
Een jaar geleden bezocht ik het Bernabéu-stadion, in Madrid. Niet voor een wedstrijd, maar om de stadiontour te ondergaan. Ik wilde zo graag achter vaders en zonen aan lopen. Ik wilde zo graag het bewonderend gekreun horen. Ik wilde jongetjes met hun voeten op het heilige gras zien staan en dan de ontroering van de vader voelen. Ooit, stel, waarom niet, zou zijn zoon hier misschien...
Het pakte heel anders uit. Als je wilt blijven dromen, sluip dan nooit door de gewelven van een stadion. Het maakt alles kapot. Voordat ik het Bernabéu bezocht, had ik een romantisch beeld van deze plek. Ik had nogal wat gefantaseerd. Ik kende alleen het Olympisch Stadion, waar ik als kind doorheen had geklommen terwijl mijn vader naar alweer een kutwedstrijd van FC Amsterdam keek. Van het Olympisch Stadion kende ik iedere steen, Ik kende de suppoosten en wist precies bij welke jongensblik ze smolten. "Doorlopen, ik heb niets gezien". Ik kende de vale kleuren van de kussentjes die je meenam naar de houten tribune. De prachtige gele, handgeschilderde cijfers op de planken. Het heerlijke zoeken naar de juiste plaatsen. De zoete voldoening als mijn vader een paar jongens zijn kaartjes liet zien. Ja, ze zaten inderdaad verkeerd. Sorry meneer.
Ik kende de muziek in het stadion, de steeds slechter klinkende reclames. Ik verheugde mij op mededelingen over de geluidsinstallatie. "Dames en heren, mag ik even uw aandacht. Goed nieuws voor de heer Schafens. Zijn vrouw is zojuist bevallen van een gezonde dochter. Proficiat". En dan stond meneer Schafens op en wij applaudisseerden. Daarna lachten we. Een dochter. Het zou je maar gebeuren. Ik wist op welke plekken je in de rust niet vlak langs de trap moest lopen, omdat je dan door 240 man in je nek werd gezeken. Schouder aan schouder meters naar beneden pissen, het kon nog.
Maar de kleedkamers, de spelerstunnel, de douches; ik heb ze nooit gezien. En zo hoort het ook. Hetzelfde geldt voor De Meer in Amsterdam. Ik ging er veel kijken, maar nooit zag ik de enorme badkuip en het prachtige rood-witte tegelwerk. Ik heb er wel over gelezen. Jan Mulder beschreef ooit, in een prachtige column, hoe hij – na een wedstrijd – naast Piet Schrijvers stond te douchen en alleen maar kon kijken naar het enorme stuk zeep, dat aan een touw op Piets buik hing. In zijn sas met Badedas. Hij, Jan Mulder, in het heilige der heiligen, naast Piet. Dat vond ik al bijna te veel informatie. Te intiem.
De kleedkamer in een stadion moet iets blijven waar je naar gist. Je maakt hem in je wildste fantasieën steeds maar groter en groter. Bij mijn eigen club, NFC, moest ik mijn haakje delen met een schele rechtsbuiten. In het toilet lag er gras en aarde om de pot heen. Soms stond er nog een massagetafel midden in de kleedkamer, met scheuren in de plastic bekleding. Je droomde van Bernabéu.
Zo had het altijd moeten blijven. De kleedkamer in het stadion van je favoriete club wil je niet zien, niet ruiken, niet voelen. Zitten onder één van die haakjes moet je verdienen. En je weet het allang: je bent niet goed genoeg. Te oud al. Nooit zal je weten hoe de kleedkamer van Real Madrid eruit ziet. Nooit. Had je maar beter met de binnenkant voet moeten inpassen, zoals je trainer altijd zei. Alleen heel grote voetballers zitten in de kleedkamer van het Bernabéu.
Wat zij doen weten we niet. Op welke plek ze zitten weten we ook niet. Er is geen sokkenmand, tenzij Co Adriaanse ooit nog eens trainer van Real wordt. Die heeft niets met historie. Co ontslaat graag medewerkers die al 62 jaar ergens in een spelershome broodjes staan te smeren. Maar dat gevaar is geweken. FC Armeense Tijgers zal het wel weer worden voor Co, of een leuke club in Sri Lanka, waar hij aan het eind van het seizoen wordt uitbetaald in gelooide huiden van een onbekend zoogdier.
Maar zo zou het moeten zijn. De kleedkamer, een onneembare vesting. Iets waar je hoogstens een glimp van opvangt ergens op een onscherpe foto, als een paar spelers hun coach of de toevallig aanwezig zijnde Kees Jansma in een badkuip donderen. Want zo gaat dat altijd. Zet een badkraan open en Kees Jansma staat binnen een paar seconden, met zoveel mogelijk kleding aan, te trappelen om door de spelers in het water te worden gesmeten.
Misschien, bedenk ik mij nu, is dat wel het begin van het einde geweest. Dat er na kampioenswedstrijden in de kleedkamer mocht worden gefilmd. Zag je opeens spelers heel hard lachend, met een raar petje op hun kop, joelend een fles champagne leegschudden. Daar is het begonnen. Daar koekeloerden we voor het eerst mee in een ruimte die niet van ons was en nooit van ons zou worden.
Tijdens die tour door het Bernabéu ging een droom aan duigen. Ik mocht alles zien. Ik mocht alles aanraken. Terwijl ze het me juist hadden moeten verbieden. Ik heb op de plek van Zidane gezeten. Ik heb de douche gezien waar overwinningen werden gevierd. Ik heb op dezelfde plek gelopen als Van Nistelrooy. Ik heb zelfs in de dug-out gezeten. In een verwarmde blauwe stoel. Van de trainer. Het verbaasde me dat er geen thee werd geschonken uit een van de Europa Cups. Daar, in de catacomben van het Bernabéu, werd mijn stadion ontmythologiseerd. Ik had dat niet willen kunnen zien, het kledinghaakje van Raúl. Nu heb ik het zelfs aangeraakt.
Gelukkig hebben ze dat bij sommige tv-zenders goed begrepen. De camera volgt de van het veld gestuurde speler, door de gang, naar de deur van de kleedkamer. Die gaat heel even open. We zien een glimp van een verzorger. De speler tilt zijn schoenen boven het hoofd en vlak voordat hij gooit gaat de deur dicht. "Niet filmen, jongens". Achter de deur horen we gevloek. Wat doet hij nu? We weten het niet.
De fantasie. Zoveel mooier dan de werkelijkheid.