TROUW: Wat bezielt een mens om voor zijn plezier te gaan knokken?
Bron: Trouw
Journalist Nils Elzenga noemt zichzelf een pacifistisch natuurwinkelkind met een voorliefde voor yoga. Toch kan hij pas echt zijn energie kwijt nu hij - en met hem vele vele anderen - op kickboksen zit. Wat bezielt een mens om voor zijn plezier te gaan knokken?
Mijn buikspieren branden, mijn armen en benen trillen, in gedachten vervloek ik de trainer. Wanneer verlost ex-wereldkampioen kickboksen Ivan ‘The Hydro’ Hippolyte ons eindelijk uit ons lijden? Mijn enige troost zijn de gepijnigde gezichten en geluiden om me heen.
Tussen manshoge, aan kettingen bungelende bokszakken zitten we ‘in vrije val’: achterwerk op de vloer, benen en bovenlijf gestrekt net daarboven, armen omhoog. “Kom op nou jongens, één minuutje maar”, zegt Hippolyte, die zijn bijnaam dankt aan zijn watervlugge aanvalstechniek. Maar het minuutje ervoor liet hij ons al ‘roeien’: met armen en benen roeibewegingen maken in het luchtledige. En het minuutje daarvoor deden we ‘het bootje’: als vrije val, maar dan met de armen langs je lichaam. En toen hadden we er al een uur stoten, trappen, opdrukken en ander beulswerk op zitten.
Hoogbejaarde huiskat
Maar juist omdat de training zo zwaar is, ben ik erna zo zen als een hoogbejaarde huiskat. Helemaal leeg in mijn lijf en, belangrijker, in mijn hoofd. Zorgen over mijn bijna-lege bankrekening, boosheid jegens de scooterproleet die me van het fietspad reed, frustraties over mijn met toeristen dichtslibbende Amsterdamse buurtje - ik heb ze allemaal aan gort geslagen. Na een lesje kickboksen slaap ik steevast als een baby.
Ruim een jaar geleden stapte ik voor het eerst van mijn leven een kickboksschool binnen: Vos Gym in Amsterdam-West, toevallig de dichtstbijzijnde die ik kon vinden. Ik had er geen flauw benul van dat Vos een van Nederlands oudste scholen is. Een heiligdom dat al drie decennia kampioenen kweekt.
Vechtsport lag voor mij, pacifistisch grootgebracht natuurwinkelkind, dan ook bepaald niet voor de hand. Tot mijn vroegste herinneringen behoort de antikernwapendemonstratie (‘Ban de Bom’) waaraan ik begin jaren tachtig deelnam op mijn vaders schouders. Op feesten van de vrije school in Delft danste ik met bloemen in mijn haar rond vreugdevuren.
Golfen en cricketen
Ik zat op de netste voetbalclub van de streek - je kon er ook golfen en cricketen - en mijn teamgenootjes en ik hadden nimmer antwoord op de verbale, soms fysieke intimidatie die ons tijdens uitwedstrijden ten deel viel.
Niet verwonderlijk dat ik als student verslingerd raakte aan yoga. Totdat er tien jaar later iets eigenaardigs gebeurde: ik begon rebels te worden van al dat softe gedoe. De gelukzalig glimlachende leraren; de weeïge muziek en mantra’s (‘Mogen alle wezens, overal, vrij en gelukkig zijn’); het sereen perfectioneren van de asana’s (houdingen) - vaker en vaker kreeg ik zin om het tijdens de les op een brullen te zetten. Alsof een woester deel van mezelf, dat in mijn gedomesticeerde dagelijks leven zelden de ruimte kreeg, steeds nadrukkelijker om aandacht begon te vragen.
Vos Gym bleek een schot in de roos. Hier geen wierook en boeddhabeelden, maar zweetlucht en foto’s van trainers met kampioensgordels om hun staalharde spieren.
Rauw soort romantiek
Alles ademt er een rauw soort romantiek, een beetje zoals in Clint Eastwoods boksepos ‘Million Dollar Baby’. In de kale kleedkamers branden tl-buizen, in de toiletten zijn zeep en wc-papier altijd op. De apparaten in het krachthonk - zoals het hoort geflankeerd door een wandgrote spiegel - zijn oud en versleten. In de grote zaal, voorzien van zo’n spuuglelijk systeemplafond, houdt ducttape hier en daar een bokszak bijeen.
Maar die rauwheid wordt streng ingekaderd. Respect en gemeenschap, geënt op de Japanse wortels van kickboksen (zie hieronder), staan centraal bij Vos. De trainingszaal heet ‘dojo’, trainers dragen de eretitel ‘sensei’. Instructies dienen we te beantwoorden met ‘ush’, een uitdrukking die zoveel betekent als ‘ik begrijp het’. Na trainingen knielen we en brengen, als biddende moslims, collectief onze voorhoofden naar de mat. Daar krijg ik kippevel van. Al helemaal omdat Amsterdam in al zijn verscheidenheid bij Vos Gym over de vloer komt.
“Straatjochies trainen bij ons met advocaten”, beaamt Hippolyte, sinds 1995 eigenaar van de school. “Iedereen is welkom. Dat vind ik mooi.” Ik ook. Want in een stad waarvan ruim de helft van de inwoners niet-westerse wortels heeft, is bijna mijn gehele leven hartstikke wit: mijn wijk, mijn vriendenkring, mijn yogaschool. En dat is op z’n minst behoorlijk saai.
wie meer wil lezen van dit uitgebreide artikel verwijzen wij verder naar:
https://www.trouw.nl/samenleving/wat...ken-~a12b9c25/
