Game Recensie: Medal of Honor

[joost]

Wanneer de naam ‘Medal of Honor’ valt denk ik aan de goude jaren van de Playstation 1. De tijd waarin games als Crash Bandicoot, Spyro the Dragon nog ‘cool’ waren en gamers onder geen enkel beding de ”power of playstation” durften te onderschatten. De Playstaton 1 heeft niet alleen console gaming flink op de kaart gezet maar is ook verantwoordelijk voor het voortbrengen van franchises die de tand des tijds hebben doorstaan. Daarom hulde aan Sony en hulde aan EA voor het rebooten van één van mijn favoriete franchises aller tijden. Voelt de reboot na ruim tien jaar sinds het origineel opnieuw fris aan? Lees de review>

Duck & Cover
Voor het eerst in de Medal of Honor geschiedenis nemen wij afscheid van de jaren 40, de geallieerden en onze oosterburen en verplaatsen wij ons naar moderne tijden met relevante problemen: De strijd tegen terrorisme. De strijd tegen de Taliban en Al Qaeda om specifieker te zijn. De keus om de oorlog te verplaatsen naar moderne tijden is, hoewel erg voorspelbaar, toch desalniettemin erg interessant. Developer Dice heeft met Battlefield Bad Company aangetoond in staat te zijn goede first person shooters te kunnen ontwikkelen, en ik was daarom erg nieuwsgierig want ze met dit materiaal zouden doen. Aan research in ieder geval geen gebrek want Medal of Honor is in samenwerking met Tier 1 gemaakt. Tier 1 is een elite team van soldaten die taken uitvoeren waarbij falen geen optie is. Tientallen uren zijn toegewijd aan het interviewen van deze soldaten om zo hun ervaringen, glories en gruwelen te documenteren. Hier slaagt Medal of Honor ook grotendeels in. Medal of Honor voelt ”juist” aan en geeft de speler werkelijk de indruk een onderdeel te zijn van Tier 1.
Broederschap
Kenmerken als vertrouwen en broederschap zijn duidelijk voelbaar en versterkt het gevoel van realisme en betrokkenheid. De vele gevechten zijn chaotisch, meeslepend en onder een fantastische soundtrack, sterk geregisseerd. Ook de controls zijn met een aangepast ”duck & cover” systeem erg goed uitgewerkt. Wanneer de speler zich schuil houdt achter een obstakel, kan er met één druk op de knop simpel links, rechts, omlaag of omhoog gekeken worden. Hierdoor zijn de gevechten dynamischer en wordt de snelheid in het spel behouden. Deze snelheid wordt echter regelmatig verstoord door de vele cut-scenes en scripted events. Hoewel sommige cut-scenes werkelijk adembenemend zijn, steken ze helaas te vaak de kop op en duren ze soms net iets te lang. Dit geldt eveneens voor de vele scripted events en Medal of Honor voelt hierdoor erg linear aan. Wat Medal of Honor hierdoor wel goed weet te realiseren, is het vertellen van een verhaal en een indruk geven wat de realiteit van moderne oorlogvoering is.

Schamele speelduur
De missies verspreiden zich over verschillende locaties, van kleine dorpjes tot besneeuwde bergen. Medal of Honor kent dus variatie, maar wanneer vergeleken met titels als Modern Warfare en Bad Company 2, helaas te weinig. Dit is geen groot probleem, maar haalt de spanning soms wel uit de ervaring. Gelukkig uit variatie zich niet enkel in omgevingen maar ook in gameplay. Naast de typische run & gun gameplay wordt er hier en daar ook wat sluipwerk van de speler verwacht. Deze secties voelen vaak als een verademing en blijven interessant en uitdagend. Maar door de toch ietwat beperkte variatie in omgevingen lijkt Medal of Honor nóg korter dan hij in werkelijkheid is. Ongeveer zes uur had ik op de teller staan wanneer ik de eind credits voorbij zag rollen. Schaamteloos vind ik het. Toen de reboot van Medal of Honor werd aangekondig was ik enthousiast, niet alleen vanwege jeugdsentiment, maar ook omdat EA leek toe te geven de franchise onrecht te hebben aangedaan met crappy vervolg na crappy vervolg. Ik wil niet zover gaan als zeggen dat het nieuwste telg uit de serie een crappy vervolg is, dat zeker niet, maar ik snap simpelweg niet waarom ze niet all out zijn gegaan om de concurrentie met Call of Duty aan te gaan en het laten afweten met een singleplayer van zes uurtjes.
Simpele steken
Dat Medal of Honor zo nu en dan een steekje laat vallen moet inmiddels duidelijk zijn. Zo is de presentatie hierop ook geen uitzondering. De menu’s zijn simpel en hoewel ze een beetje ongeinspireerd aanvoelen, doen ze hun werk. Graphics kunnen op momenten werkelijk prachtig zijn met waanzinnige licht -en rookeffecten, en op momenten middelmatig door wazige textures en kartelrandjes. Opvallend is overigens de aanwezigheid van gore. Waar hoofden en ledematen voorheen veilig waren in de franchise, kunnen ze nu zonder problemen geamputeerd worden. De framerate is over het algemeen stabiel, maar kan hier en daar een behoorlijke dip maken. Dit gebeurt echter niet vaak en vormt geen probleem voor de gameplay. Waar Medal of Honor duidelijk geen steken laat vallen is bij de soundtrack. Deze is op momenten erg episch en kan zich meten met soundtracks als b.v Saving Private Ryan en Band of Brothers en geeft het spel daardoor een filmische sfeer.
Eindoordeel
Over de multiplayer kan ik vrij kort zijn. Alle typische multiplayer varianten zijn aanwezig en alles werkt naar behoren. Het is jammer dat EA niet heeft geprobeerd iets toe te voegen aan de multiplayer en het op safe speelt. Wellicht had een innovatieve multiplayer toevoeging Medal of Honor opnieuw op de kaart gezet maar het mag niet zo zijn. Nu is Medal of Honor ”enkel” een goede shooter met een interessante maar te korte singleplayer en een degelijke multiplayer.
Cijfer Dailybase: 7.8/10

Gespeeld op: Xbox360 | 2010 | Electronic Arts

[Dennuz]

Vind hem wel redelijk vermakelijk.. geen top titel. Online is wel leuk, maar kijk toch meer uit naar COD black ops

[dirk5]

gisteren de single player binnen 5 uurtjes uitgespeeld bij een maat van mij, wel leuk, alleen veelste kort.

Multiplayer daarna ook nog effe gedaan, was effe wennen maar uiteindelijk ging het lekker.
Level design van multiplayer is goed, beter dan COD imo.