Mijn revalidatie voorste kruisband

[Soulbringer320]

26 maart 2012 meld ik mij bij Medinova kliniek teZestienhoven. Wetend dat vandaag de dag mijn voorste kruisband vervangen word.Ik was al compleet op de hoogte door goed te Googlen en hier en daar op diverse forum’s advies te vragen. Uiteraard op Mixfight ook veel en goed advies gekregen dus bang was ik totaal niet.
Eenmaal binnen werd ik goed ontvangen door een jonge medewerker die mij met denodige droge humor de voorbereidingen deed. Hierdoor voelde ik mij meer om mij gemak en kom mij niks meer gebeuren. In mijn gedachte gingen dan ook dewoorden: “Bring it on”.
Eenmaal in de operatiekamer ging het heel snel, de narcose werkte perfect envoor ik het wist werd ik wakker geroepen door een zuster. Ik kreeg wat te eten en alles viel mij zeer mee.
Mijn knie was goed ingetapet en voelde ook geen pijn, alleen mijn operatiebeen was een beetje dik en voelde zwaar. Er was ook totaal geen beweging in te krijgen.
Eenmaal thuis ging ik al met krukken door het huis, en dit ging allemaal prima.Vol vertrouwen ging ik door het huis en ging ervan uit dat ik na 2 dagen mijnschool weer verder kon volgen op mijn krukken.
De nacht kwam en vol moed ging ik slapen, het begin ging een beetje moeilijk maar ik sliep al snel.

Toen begon alle ellende, midden in de nacht wakker worden met pijn die ik nognooit gehad had en waar niks tegen te doen was. Slapenloze nachten hield ik eraan over maar ik kon niks doen. Pijnstillers die ik kreeg werkten wel, maar deze moesten om de x aantal uur ingenomen worden. Met enige twijfels toch dehuisarts gebeld en deze vertelde mij dat hij niks anders kon doen, de pijnstillers die ik had waren al sterk van zichzelf. Niet te vergeten de “duistere”injectie (voor trombose) die ik zelf in mijn buik moest doen.

Daar lag ik dan, kansloos op de bank of op mijn bed. Niet wetend wat er nog allemaal komen zou gaan. De dagen in het begin gingen snel, maar de pijn was niet te doen. Maar ook de gedachte tussen je oren dat je niks kan wat je wilde doen. Vrienden die over de vloer kwamen en vertelden hoe goed trainen wel niet ging. Terwijl ik deze verhalen hoorde keek ik naar mijn knie, wetend dat ik nog een hele weg moest gaan.

Na 3 weken kwam de druppel die de emmer zwaar deed overstromen. Ik trok het niet meer, en kon niks meer hebben. Iedereen ging er verbaal aan, en kon van niemand meer iets horen. Zelfs zo erg dat als ik naar buiten keek en mensen zag lopen of rennen kreeg ik gewoon haat voor deze mensen. Ik moest hoe dan ook snel genezen en ging Googlen. Kwam op vage sites uit voor groeihormoon dingen en vage dingen waarvan ik dacht dat het allemaal sneller zou gaan genezen. Met deze informatie in mijn achterhoofd ging ik naar mijn Sportfysio, en hij kreeg van mij ook de volle laag.
Het geduld kon ik niet meer opbrengen en voor mij apart werd mijn been maar geamputeerd.
De pijn en de druk en alle kleine dingen werden mij echt teveel.

Gelukkig kan ik vertellen dat alles goed is gekomen en ik nu wel gewoon weer voor op schema lig. Maar wat heb ik derevalidatie toch onderschat.
De mensen die deze operatie ook hebben gehad…..RESPECT.

Ik hou gewoon nu in mijn achterhoofd: “Dat het er alleen maar beter op word.”

Soulbringer320

[Leventdepevent]

in een woord: RESPECT!!

[Igorvdw]

Good luck man en snel herstel gewenst, klinkt heel kut allemaal. Heb zelf ook kapotte knieen. Hoop dat deze zooi mij bespaard blijft!

[MisterL]

Sterkte nog met revalideren. Ik kan me enigszins indenken hoe je je voelt. Doordat ik ben aangereden heb ik bijna linker onderbeen verloren. Door middel van 4 operaties is dit grotendeels voorkomen, al heb ik nog wel enorme littekens en blijvende schade in mijn knie. Zo ga je van jarenlang 3-4 keer in de week sporten, na 0x per week en alleen maar pijn hebben. Al met al 3 jaar dag in dag uit pijn gehad in vooral mijn knie en het is inderdaad zo dat "hoe langer en heviger de pijn, hoe meer het demotiveert". Het is lastig om positief te blijven en mentaal is dat best zwaar. Gelukkig hebben de hevige inspanningen geholpen en gaat het beter. Probeer zo veel mogelijk te doen wat je er zelf aan kan doen (lees: altijd de oefeningen doen die bijv. de fysio je meegeeft). Probeer de vooruitgang positief te gebruiken, maar houd er altijd rekening mee dat je wat pijn gaat krijgen. Dit vermindert enigszins de teleurstelling omdat je het al incalculeert. Verder een hobby zoeken waar je lekker veel tijd in kan steken zodat je er niet aan denkt. Als je veel met je knie bezig bent, zul je sneller pijn voelen. Hou nog even vol en laat even weten hoe het gaat!

MisterL

*Edit: even ter verduidelijking: Zelfs tot ver na de laatste operatie heb ik pijnstillers gehad met o.a. morfine erin verwerkt.

[Brecos]

Beste Soulbringer,

Met enige huivering heb ik je verhaal gelezen over de revalidatie van je voorste kruisband operatie.
Dit omdat ik binnenkort aan de beurt ben voor zo'n operatie(eind 2012). en wil hem ook laten uitvoeren bij kliniek zestienhoven.
Ben benieuwd hoe het nu met je gaat en hoe je knie zich nu houdt vergeleken met voor de operatie.
Met vriendelijke groet,

Brecos

[cholitzu]

26 maart 2012 meld ik mij bij Medinova kliniek teZestienhoven. Wetend dat vandaag de dag mijn voorste kruisband vervangen word.Ik was al compleet op de hoogte door goed te Googlen en hier en daar op diverse forum’s advies te vragen. Uiteraard op Mixfight ook veel en goed advies gekregen dus bang was ik totaal niet.
Eenmaal binnen werd ik goed ontvangen door een jonge medewerker die mij met denodige droge humor de voorbereidingen deed. Hierdoor voelde ik mij meer om mij gemak en kom mij niks meer gebeuren. In mijn gedachte gingen dan ook dewoorden: “Bring it on”.
Eenmaal in de operatiekamer ging het heel snel, de narcose werkte perfect envoor ik het wist werd ik wakker geroepen door een zuster. Ik kreeg wat te eten en alles viel mij zeer mee.
Mijn knie was goed ingetapet en voelde ook geen pijn, alleen mijn operatiebeen was een beetje dik en voelde zwaar. Er was ook totaal geen beweging in te krijgen.
Eenmaal thuis ging ik al met krukken door het huis, en dit ging allemaal prima.Vol vertrouwen ging ik door het huis en ging ervan uit dat ik na 2 dagen mijnschool weer verder kon volgen op mijn krukken.
De nacht kwam en vol moed ging ik slapen, het begin ging een beetje moeilijk maar ik sliep al snel.

Toen begon alle ellende, midden in de nacht wakker worden met pijn die ik nognooit gehad had en waar niks tegen te doen was. Slapenloze nachten hield ik eraan over maar ik kon niks doen. Pijnstillers die ik kreeg werkten wel, maar deze moesten om de x aantal uur ingenomen worden. Met enige twijfels toch dehuisarts gebeld en deze vertelde mij dat hij niks anders kon doen, de pijnstillers die ik had waren al sterk van zichzelf. Niet te vergeten de “duistere”injectie (voor trombose) die ik zelf in mijn buik moest doen.

Daar lag ik dan, kansloos op de bank of op mijn bed. Niet wetend wat er nog allemaal komen zou gaan. De dagen in het begin gingen snel, maar de pijn was niet te doen. Maar ook de gedachte tussen je oren dat je niks kan wat je wilde doen. Vrienden die over de vloer kwamen en vertelden hoe goed trainen wel niet ging. Terwijl ik deze verhalen hoorde keek ik naar mijn knie, wetend dat ik nog een hele weg moest gaan.

Na 3 weken kwam de druppel die de emmer zwaar deed overstromen. Ik trok het niet meer, en kon niks meer hebben. Iedereen ging er verbaal aan, en kon van niemand meer iets horen. Zelfs zo erg dat als ik naar buiten keek en mensen zag lopen of rennen kreeg ik gewoon haat voor deze mensen. Ik moest hoe dan ook snel genezen en ging Googlen. Kwam op vage sites uit voor groeihormoon dingen en vage dingen waarvan ik dacht dat het allemaal sneller zou gaan genezen. Met deze informatie in mijn achterhoofd ging ik naar mijn Sportfysio, en hij kreeg van mij ook de volle laag.
Het geduld kon ik niet meer opbrengen en voor mij apart werd mijn been maar geamputeerd.
De pijn en de druk en alle kleine dingen werden mij echt teveel.

Gelukkig kan ik vertellen dat alles goed is gekomen en ik nu wel gewoon weer voor op schema lig. Maar wat heb ik derevalidatie toch onderschat.
De mensen die deze operatie ook hebben gehad…..RESPECT.

Ik hou gewoon nu in mijn achterhoofd: “Dat het er alleen maar beter op word.”

Soulbringer320

Shit wat een verhaal. Mijn kruisbanden horen eigenlijk ook vervangen te worden
(links en rechts), maar na de kijkoperatie gaat het wel een stuk beter. Waarom heb je eigenlijk zoveel pijn gehad en kon men hier niets aan doen? Is dit normaal, of een uitzondering?

succes met verder herstel.

[ijsblok]

Ik heb exact de dezelfde operatie gehad in september 2010. De eerste week na de operatie had ik enorm veel pijn en spijt als haar op mijn hoofd, ik weet nog dat ik op die momenten dacht dat ik achteraf liever verder had geleefd me een kapotte knie.

Inmiddels ligt dat anders, ik ben volledig hersteld en draai weer bjj/grappling/mma wedstrijden.

[breahule]

Als ik het stukje van de topic starter lees:

Vat dat ongeveer samen hoe ik me op het moment voel. "pretty fuckin far from okay" Maar het komt goed las ik bij de comments van evaringdeskundigen.

btw: 2dgn sinds operatie zit ik nu en nog 9mnd te gaan

[Coldcrust]

Heb deze operatie (kruisbandplastiek) drie keer gehad. Twee keer links en een keer rechts, tel daar nog op 4 kijkoperaties (omdat tot 2x keer toen pas geconstateerd werd dat mijn kruisband kapot was (had geen schuifladeffect en MRI gaf geen uitsluitsel) en dan weet je hoe het met mijn knieen gesteld is.
Herstel is vooral mentaal zwaar, de pijn is te verdragen maar de tijd kruipt en wat ook lastig is is om als je denkt dat je al voldoende hersteld bent toch nog de adviezen van je fysio op te volgen omdat de kruisband dan juist op zijn zwaktst is.
De rem erop, dat is het lastigste.
Overigens heb ik van die 3x eenmaal een reconstructie met de patellapees van de knie en 2x met de hamstring gehad. Hamstring bevalt veel beter in alle opzichten.

[tarantula]

Heb laatst door een wilde nieuweling tijdens het grapplen bij een scramble mijn buitenste knieband gescheurd dat is minder erg dan een kruisband maar pff het is 3 maanden geleden en zit nu gelukkig op 95% herstel de eerste paar weken kon ik niks.

Nu ik eindelijk zeg maar zo goed als hersteld ben heb ik scheurtje in mijn kuitspier opgelopen tijdens lowkicks op de trapkussens, de dokter zegt dat ik gewoon rustig ermee kan trainen en dat het 2 tot 6 weken kan duren maar gisteren tijdens de training schoot de pijn er weer in de dokter zei van niet maar het lijkt erop dat ik het mischien zo erger kan maken.

Ik snap je helemaal blessures zijn echt hatelijk, een wijze man zei ooit ''gezondheid is een kroon op de hoofden van gezonde mensen die alleen de zieke kunnen waarnemen''.