Vandaag in de VK;
De Europese leiders die de open markt en de euro invoerden, wisten dat dit zou leiden tot een crisis die alleen met een federale staat kon worden opgelost. Dat betoogt Thierry Baudet.
Er gaat geen week voorbij of de Europese leiders lanceren nieuwe plannen voor de verdere integratie van Europa. Die zou namelijk strikt noodzakelijk zijn - anders zouden ons hel en verdoemenis wachten. Toen ze begonnen aan de open markt, de open grenzen en de gedeelde munt zou de huidige eurocrisis niet te voorzien zijn geweest. Er zaten 'weeffouten' in het oorspronkelijke plan, zegt men dan; maar met de kennis van nu, worden die fouten hersteld.
Het zijn schandelijke leugens. Toen de open markt, de open grenzen en de gedeelde munt werden ingevoerd, wisten alle beslissers precies wat dit op termijn zou betekenen. Een politieke unie. Een federale staat. Maar ze wisten ook dat de bevolkingen er nooit in mee zouden gaan. Daarom zeiden ze het niet. Het moest eerst crisis worden - en dan konden ze doorpakken.
Een federatie was vanaf het begin al het doel van het Europese project. Er zou naast een economische gemeenschap ook een politieke en defensiegemeenschap komen. Maar toen begin jaren vijftig in het Franse parlement de beraadslaging over een Europees leger begon, werd de Marseillaise ingezet en de bedenkers van de oorspronkelijke 'Verenigde Staten van Europa' kozen noodgedwongen een andere strategie.
Men begon vanaf toen te spreken van een 'open toekomst'. Het kon zelfs schadelijk zijn hier te veel kritische vragen bij te stellen, beweerde de architect van de EU, Jean Monnet. Want 'vooruitlopen op de uitkomst smoort de inventiviteit. Alleen met doorzetten, voorwaarts en omhoog, zullen we nieuwe horizonten ontwaren'. De voorzitter van de Eurogroep, Jean Claude Juncker, legde het in 1999 nogmaals uit: 'We beslissen iets. We brengen dat dan in en wachten enige tijd om te zien wat er gebeurt. Volgt er geen misbaar, breekt er geen opstand uit - de meesten begrijpen toch niet wat er is beslist - dan gaan we weer wat verder. Stap voor stap tot er geen terugkeer meer mogelijk is.'
Het plan om een politieke unie te vormen is nooit verworpen - het werd alleen gefaseerd uitgerold. De economische 'samenwerking' was niets minder dan een voortzetting van de federalisering met andere middelen. Begin een gemeenschappelijke markt. Overtuig mensen vervolgens van het gemak van een gezamenlijk betaalmiddel. In de crises die onvermijdelijk zullen volgen, druk je ten slotte de politieke eenwording door. Iedereen die zegt dat de Griekse situatie 'onverwacht' was, is onwetend of liegt.
Sprong
Neem de terugblik van Romano Prodi in een recent interview voor Euronews. Prodi was voorzitter van de Europese Commissie in de tijd dat de euro werd ingevoerd. Daarover zegt hij: 'De moeilijke momenten waren voorspelbaar. Toen we de euro creëerden, was mijn bezwaar als econoom (en ik besprak dit met Kohl en met alle andere staatshoofden): hoe kunnen we een gemeenschappelijke munt hebben zonder gedeelde financiële, economische en politieke pijlers? Het verstandige antwoord was: voor nu hebben we deze sprong voorwaarts gemaakt. De rest zal volgen.' En: 'Het was dus duidelijk dat deze crisis zou komen.'
De politiek filosoof Ernst Haas schreef eind jaren zestig al dat 'de kern van de zaak is dat Europa in 1948 of 1950 geen Bismarck had. Bij ontbreken van een staatsman die met de kracht van zijn visie uiteenlopende publieken kan verbinden, hebben wij geen enkel ander alternatief dan onze toevlucht te nemen tot geleidelijkheid, tot omwegen, tot functionalisme, als we een regio wensen te integreren'.
De 'we' die de 'regio' wensen te integreren - dat zijn de politieke elites. Opvallend hoe Europa in zijn geheel wordt vergeleken met de Duitse staten vóór hun eenwording. En hoe het ontbreken van een Bismarck wordt betreurd. Haas vervolgt: 'De functionalist die vertrouwt op geleidelijkheid en omwegen om zijn doel te bereiken moet een strategie kiezen die veel mensen verenigt en weinigen vervreemdt. Hij kan slechts met kleine stapjes en zonder helder logisch plan vooruitkomen, want als hij met forse stappen en op meesterlijke wijze vooruit zou komen, dan zou hij de steun van velen verliezen.'
Het volvoeren van dit pad maakt integratie 'vrijwel vanzelfsprekend', aldus Haas, tot deze dan uitmondt 'van niet meer dan een douane-unie in een economische unie en een politieke eenheid'. Op enig moment kom je tot een Verenigde Staten van Europa - als duveltje uit het doosje ligt daar voor ons: het oorspronkelijke plan van Schuman en Monnet.
Iemand zou ooit een geschiedenis moeten schrijven van deze grandioze zwendelarij die decennialang door de politieke en intellectuele elites is uitgevoerd. Ze hebben het 'nee' tegen het oorspronkelijke plan nooit kunnen accepteren. Het einddoel dat achter de schermen nooit werd verlaten, werd verholen achter een muur van kleine stapjes en ogenschijnlijk niet-politieke beslissingen. In naam van 'samenwerking' werden heimelijk alle pionnen klaargezet voor een politieke unie. Een federale staat van Europa - die de Fransen in 1954 wegzongen met de Marseillaise, die de bevolkingen wegstemden in referenda, die alle politici jaar in jaar uit ontkenden - maar die ze niettemin hebben willen doordrukken, koste wat kost.
Bookmarks