De belangrijkste redenen voor Marokkaanse en Turkse jongeren die in Nederland opgroeien om een partner uit het land van herkomst te halen, zijn familieloyaliteit en conflictvermijding. Wel kiezen steeds meer jongeren zelf hun partner, want ook veel allochtone ouders erkennen dat de tijd dat zij de keuze bepaalden voorbij is.

Van de Turkse jongeren haalt 70% een partner uit het land van herkomst naar Nederland; bij Marokkanen ligt dat op 59%. De cijfers komen uit het onderzoek Liefde op maat, partnerkeuze van Turkse en Marokkaanse jongeren, van Leen Sterckx en Carolien Bouw van het onderzoeksinstituut SISWO van de Universiteit van Amsterdam.

Sterckx en Bouw onderscheiden zes categorieën importhuwelijken:

- Het gedwongen huwelijk (komt steeds minder voor)
- Het gearrangeerde (geregelde) huwelijk, waarbij het kind toestemt (worden minder vanzelfsprekend)
- Het betoverde huwelijk, wanneer iemand tijdens de vakantie onder druk van familie is bezweken. (achteraf meestal spijt bij betrokkene)
- Het verliefde huwelijk (is erg populair, want het levert een romantisch argument om de eigen keuze te rechtvaardigen)
- Het rebelse huwelijk; komt voor bij hoger opgeleiden die zich teleurgesteld hebben afgekeerd van de Nederlandse samenleving. (onder het mom: ''Het mag niet van Verdonk. Nou, dan haal ik toch lekker een meisje uit de bergen'')
- Het kosmopolitische huwelijk (is alleen voorbehouden aan hoger opgeleiden die tijdens stage of vakantie gelijkgestemde geliefden vinden.)

De eerste twee huwelijken, gearrangeerde en gedwongen, zullen in de toekomst door de toennemende individualisering minder vaak voorkomen, zo verwachten de onderzoeksters Sterckx en Bouw.

Het onderzoek is uitgevoerd in opdracht van de Turkse sociaal-religieuze beweging 'Milli Görüs', de Marokaanse tegenhanger 'Unie Marokkaanse Moslim Organisaties Nederland' (Ummon) en 'Unie Marokkaanse Moskeeën Amsterdam en Omstreken' (Ummao). De opdrachtgevers zien de voortdurende instroom van nieuwkomers als een mogelijke rem op de integratie.