Pedofilm gaat morgen in premiere - aktie

[Sjaak]

Morgen 17.00 uur wordt deze pedo film uitgezonden.

Lees hier het artikel: http://www.trouw.nl/tr/nl/8284/Film/article/detail/3035880/2011/11/15/Tijd-voor-serieuze-reflectie-op-kindermisbruik.dhtml (http://www.trouw.nl/tr/nl/8284/Film/article/detail/3035880/2011/11/15/Tijd-voor-serieuze-reflectie-op-kindermisbruik.dhtml)

Er zal een speciale aktie worden ondernomen door mensen die het hier NIET mee eens zijn, let op het nieuws

[lopez86]

Morgen 17.00 uur wordt deze pedo film uitgezonden.

Lees hier het artikel: http://www.trouw.nl/tr/nl/8284/Film/article/detail/3035880/2011/11/15/Tijd-voor-serieuze-reflectie-op-kindermisbruik.dhtml (http://www.trouw.nl/tr/nl/8284/Film/article/detail/3035880/2011/11/15/Tijd-voor-serieuze-reflectie-op-kindermisbruik.dhtml)

Er zal een speciale aktie worden ondernomen door mensen die het hier NIET mee eens zijn, let op het nieuws


Waarom niet kijken dan?
Het is niet alsof deze film kindermishandeling in de hand werkt ofzo.
Altijd maar de andere kant opkijken werkt ook niet, door een onderwerp als dit taboe te maken werk je het juist in de hand.

[Richelieu]

INTERVIEW - De Oostenrijker Markus Schleinzer had een makkelijker filmdebuut kunnen bedenken, maar koos voor de portretten van dader en slachtoffer in een pedofiliezaak. Schuld en schaamte verhinderen een open debat, de boulevardpers maakt er bijna vermaak van. Tijd voor een serieuze reflectie.
Michael Haneke spoorde hem aan om zijn eerste film te maken. En zo ging Markus Schleinzer (40) aan de slag met een van de zwaarste thema's die je kunt verfilmen: pedofilie. Het leidde tot een volkomen originele studie naar de relatie tussen dader en slachtoffer, waarmee de Oostenrijkse debutant dit jaar meteen naar het Filmfestival van Cannes mocht.

"Het begon allemaal drie jaar geleden", vertelt Schleinzer. Hij was al zeventien jaar actief als casting-director en docent op de toneelschool in Oostenrijk, toen Michael Haneke opperde om zelf eens aan de schrijftafel te gaan zitten. "Ik werk al twaalf jaar intensief samen met Michael Haneke, sinds de casting van 'La Pianiste'. Daarna werd ik lid van de hechte groep filmmakers waarmee hij jaar in jaar uit werkt, het is een soort familie.

"Drie jaar geleden werkten we aan 'Das weisse Band', ik trainde de kinderen voor de verschillende scènes, toen Haneke opeens zei: 'het is tijd om zelf een film te maken, ik geef je drie maanden om met een script te komen'. Ik knikte. Maar na drie maanden belde hij echt. En ik voelde me rot, want ik had niets op papier staan. Ik dacht dat hij het al was vergeten. Daarna sloot ik mezelf op, en binnen vijf dagen had ik de eerste versie van het script. Het was heel eng om het te laten lezen, maar na drie uur ging de telefoon. Haneke vond het fantastisch."

"Het was 2008", vervolgt Schleinzer, "en er deden zo veel verhalen over kindermisbruik de ronde. We hadden het drama van Natascha Kampusch die acht jaar gevangen had gezeten in een kelder. Eind 2008 begon het proces tegen Fritzl. Hetzelfde jaar speelde de zaak rond het Engelse meisje Madeleine. Er was een grote misdaadzaak in Amerika rond twee echtelieden, ik meen dat ze voor de universiteit werkten, die meisjes in hun tuin hadden opgesloten.

"Punt was dat het alleen door de boulevardpers werd opgepikt, in sensationele verhalen, alsof het om entertainment ging. Ik vroeg me af waarom er niet meer serieuze reflectie was."

Markus Schleinzer ging daarop aan het werk, en schreef een sober script waarin hij minutieus de gangen volgt van een alleenstaande, pedofiele man die een 10-jarig jongetje heeft ontvoerd, en in zijn kelder gevangen houdt. Angstaanjagend is, dat de man zo'n normaal leven leidt - althans, voor de buitenwereld. Michael werkt op kantoor, en als hij promotie krijgt, geeft hij een borreltje. Michael gaat ook op wintersport. En met kerst koopt hij een kerstboom. Toch is er ook iets vreemds aan de hand. Het is alsof de man continu acteert in zijn eigen leven.

Schleinzer: "Hij kopieert het normale leven. Dat is denk ik wat hij doet. Hoe normaler hij zich voordoet, hoe beter hij de misdaad kan verdoezelen. Tegenover het jongetje speelt hij de rol van de zorgzame ouder. Daarmee verwerft de onzichtbare man zijn macht. Hij heeft een situatie gecreëerd waarin hij heer en meester is."

"Het draait om de relatie tussen dader en slachtoffer, en om een zekere intimiteit die tussen hen ontstaat. Daardoor hebben slachtoffers het vaak zo moeilijk als ze weer vrij zijn. Dat zie je ook bij joodse overlevers van concentratiekampen. Velen voelen zich schuldig, omdat zij het hebben overleefd en anderen niet.

"Slachtoffers zijn vaak creaties van daders. Laatst zag ik een opvoering van 'Der Tod und das Mädchen', een stuk van Ariel Dorfman waarin het slachtoffer alle trekken overneemt van de dader. Roman Polanski heeft het ook ooit verfilmd, als 'Death and the Maiden'."

Ondanks het wijdverbreide fenomeen van kindermisbruik, is een pedofiel personage vrij uniek in de filmgeschiedenis. Meestal is kindermisbruik een motief (zoals in 'Mystic River' van Clint Eastwood), zelden een thema.

"In 'Das weisse Band' van Michael Haneke zit wel een suggestieve scène waarin de Duitse dokter zich aan zijn dochtertje vergrijpt. Schleinzer: "Ja, dat is heel interessant, hoe het jonge slachtoffer er omheen draait. Als haar broertje de kamer binnenkomt, en vraagt waarom ze huilt, antwoordt het meisje dat ze oorbellen krijgt. Een naald door het oor steken, staat hier symbool voor verkrachting."

Schuld en schaamte spelen volgens Schleinzer een belangrijke rol bij discussies over kindermisbruik, daarom werden ze altijd liever uit de weggegaan. "Er speelt nu opnieuw een grote misdaadzaak in Oostenrijk rond een weeshuis waar in de jaren zestig en zeventig afgrijselijke folteringen plaats vonden, en kinderprostitutie. Een vrouw die erbij betrokken was, probeerde drie keer aangifte te doen, in de jaren zeventig, tachtig en negentig. Steeds werd ze weggestuurd. Pas nu wordt ze serieus genomen."

"Pedofilie is een ingewikkelde kwestie voor een samenleving. Er is geen pilletje voor. Het valt niet te opereren. Maar je moet het er wel met elkaar over hebben. Door weg te kijken, maak je misdaden mogelijk."

Schleinzer knikt instemmend als de Oostenrijkse schrijver Thomas Bernhard ter sprake komt, die zijn landgenoten leugenachtigheid toedichtte. "Ik kom uit Oostenrijk, het land dat na de oorlog claimde het eerste slachtoffer van Hitler te zijn. De schuldvraag werd terzijde geschoven. Oostenrijk moest een toeristische trekpleister worden. Salzburg en 'The Sound of Music' werden een soort mantra's.

"Thomas Bernhard ging voor de ontmaskering. Ik was zestien jaar, toen zijn toneelstuk 'Heldenplatz' in première ging, waarschijnlijk het grootste theaterschandaal in de Oostenrijkse geschiedenis. Ik herinner het me als de dag van gisteren. Bernhard die beweerde dat het hedendaagse Oostenrijk niet veel anders was dan het Oostenrijk uit de tijd van het fascisme. Voor mij was die gebeurtenis een grote masterclass in empathie, en zeggen wat je op je hart hebt."

Vooruitgang ziet de regisseur de afgelopen jaren wel. "Slachtoffers voelen zich vrijer om zich uit te spreken. Er komen meer en meer verhalen los, ook over ontuchtzaken binnen de katholieke kerk. En er is een golfje films over het thema in aantocht.

"De Oostenrijkse regisseur Sebastian Meise maakte met 'Stillleben' een film over een vader die seksuele gevoelens heeft voor zijn dochter, maar dat oplost in een bordeel. Ook Ulrich Seidl, met wie ik ooit 'Hundstage' heb gemaakt, is bezig met een nieuwe documentaire. Die gaat over Oostenrijkers en wat ze in hun kelders hebben. Het wordt een episodenfilm. Eén episode gaat alvast over een Oostenrijker die overal hakenkruizen heeft opgehangen, en Hitler speelt in zijn kelder.