Kemal
31-01-2013, 18:08
De door ons geliefkoosde sport is het laatste decennium professioneler geworden. Vechters gebruik hun antics zelden meer in de kooi of de ring. Vechters als Colin Fletcher of Tom Lawlor gebruiken hun komische frivoliteiten vooral tijdens de persconferenties en weight-ins. In de kooi is het pure business geworden. Dit is ten koste gegaan van de freakness match-ups die af en toe in vooral de Japanse promoties werden uitgevochten.
Pride en Japin
http://ufc-nederland.nl/wp-content/uploads/2013/01/612038-tom-lawlor-photo-vs-francis-220x300.jpg
Tom Lawlor
Halverwege november van vorig jaar las ik een fantastisch boek. Ik ben absoluut niet van de Nederlandse literatuur maar dagelijks twee uur per dag in de trein doorbrengen is een reden om in het diepe te springen en eens een nieuw boek uit de kast te pakken. Ik heb een uitgebreide collectie van boeken die ik nog moet lezen en via een ingenieus potje iene-mine-mutte kwam ik bij “de grote wereld” uit. De grote wereld van Arthur Japin ging over twee kleine mensen, lilliputters, dwergen of hoe men ze ook wilt noemen. Geschreven vanuit hun perspectief, het was aan de ene kant een aanklacht tegen hun aparte fysiek, maar aan de andere kant ook een verheerlijking van het anders zijn. Het boek deed mij terug denken aan de tijden van Pride en de freakfights waar het Japanse publiek zo enthousiast van werd.
Emmanuel Yarborough
De eerste freakfighter die mij te binnen schoot: ‘Emmanuel Yarborough’. Yarborough doet de term freakfighter met recht eer aan. Yarborough weegt 320 kilo schoon aan de haak en met een lengte van over de 2 meter hebben we te maken met een verschijning waar (letterlijk) niet langs te kijken is. Zijn mma carriere begon hij wonderwel in de UFC. Tijdens UFC 3 verloor hij van Keith Hackney die sindsdien ook meteen de bijnaam “the giant killer” meekreeg. Yarborough ging desondanks pas in zijn volgende gevecht de geschiedenis boeken in. Via zijn Sherdog pagina is namelijk het volgende te vinden:
http://ufc-nederland.nl/wp-content/uploads/2013/01/Naamloos.png
Een overwinning via Smother*, wat letterlijk vertaald verstikking betekend of nog mooier en in dit geval realistischer beschreven:
*to kill or die from lack of air, caused especially by a thick covering over the mouth and nose; to suffocate: “He smothered his victim by holding a pillow over her face.”
In het geval van Yarborough betekende dit dus letterlijk dat hij zijn overwinning binnenhaalde door simpelweg op zijn tegenstander te gaan liggen. Denk maar eens na door welke horror zijn tegenstander heeft moeten gaan tijdens het gevecht. Verpletterd worden door 320 kilo vet klinkt echt als de meest slechte manier om een gevecht te verliezen. De ongelukkige Tatsuaki Nakano (zelf ook geen kleine jongen) hield hier blijkbaar zulke slechte herinneringen aan over dat hij pas vier jaar later opnieuw in de ring durfde te stappen. Een gevecht dat hij overigens ook kansloos verloor waarna de man voorgoed met pensioen ging. Het bewijs van zijn carrière en de smother submission is gelukkig nog wel op Youtube te vinden:
http://www.youtube.com/watch?v=HWKThn7GWm4&feature=player_embedded
De Freak factor is verdwenen
http://ufc-nederland.nl/wp-content/uploads/2013/01/Yarborough-259x300.jpg
Emmanuel Yarborough
Natuurlijk kon niemand Yarborough serieus nemen als mma vechter. De sport heeft een duidelijke professionaliseringsslag gemaakt sinds de tijden van UFC 3 en de freakfights komen bij de grote Amerikaanse organisaties eigenlijk niet meer voor. Bovendien neemt de populariteit van de Japanse mma organisaties af. Natuurlijk zijn er vechters die punten bij de fans scoren wegens hun prefight antics, maar in de kooi is het puur zakelijk geworden.
Ik kan allesbehalve ontkennen dat ik dit een slechte ontwikkeling vind. Om een sport serieus te nemen moet men hier ook serieus mee omgaan. Als ik een freakshow wil zien ga ik wel naar het circus of de lokale oude mannen kroeg (vrouwen met baard in overvloed). Maar heel af en toe denk ik wel eens terug aan die dagen van mma als puur entertainment. De dagen dat de arme Tatsuaki Nakano werd verzwolgen door de vetrollen van Emmanuel Yarborough. Daarom wil ik misschien nog wel één keer per jaar zo’n totale foute match-up in de UFC zien: Stefan Struve tegen een tagteam van John Dodson en Demetrious Johnson. Dana doe je werk.
Tekst door:
Norbert Schild is oprichter en redacteur van UFC Nederland (http://ufc-nederland.nl/). UFC Nederland heeft als doel om de Nederlandse mma wereld verder te helpen. Neem eens een kijkje op de website (http://ufc-nederland.nl/)en laat een bericht achter hoe wij de sport verder kunnen helpen.Volg UFC-Nederland ook op Twitter. (https://twitter.com/UFCNederland)
Pride en Japin
http://ufc-nederland.nl/wp-content/uploads/2013/01/612038-tom-lawlor-photo-vs-francis-220x300.jpg
Tom Lawlor
Halverwege november van vorig jaar las ik een fantastisch boek. Ik ben absoluut niet van de Nederlandse literatuur maar dagelijks twee uur per dag in de trein doorbrengen is een reden om in het diepe te springen en eens een nieuw boek uit de kast te pakken. Ik heb een uitgebreide collectie van boeken die ik nog moet lezen en via een ingenieus potje iene-mine-mutte kwam ik bij “de grote wereld” uit. De grote wereld van Arthur Japin ging over twee kleine mensen, lilliputters, dwergen of hoe men ze ook wilt noemen. Geschreven vanuit hun perspectief, het was aan de ene kant een aanklacht tegen hun aparte fysiek, maar aan de andere kant ook een verheerlijking van het anders zijn. Het boek deed mij terug denken aan de tijden van Pride en de freakfights waar het Japanse publiek zo enthousiast van werd.
Emmanuel Yarborough
De eerste freakfighter die mij te binnen schoot: ‘Emmanuel Yarborough’. Yarborough doet de term freakfighter met recht eer aan. Yarborough weegt 320 kilo schoon aan de haak en met een lengte van over de 2 meter hebben we te maken met een verschijning waar (letterlijk) niet langs te kijken is. Zijn mma carriere begon hij wonderwel in de UFC. Tijdens UFC 3 verloor hij van Keith Hackney die sindsdien ook meteen de bijnaam “the giant killer” meekreeg. Yarborough ging desondanks pas in zijn volgende gevecht de geschiedenis boeken in. Via zijn Sherdog pagina is namelijk het volgende te vinden:
http://ufc-nederland.nl/wp-content/uploads/2013/01/Naamloos.png
Een overwinning via Smother*, wat letterlijk vertaald verstikking betekend of nog mooier en in dit geval realistischer beschreven:
*to kill or die from lack of air, caused especially by a thick covering over the mouth and nose; to suffocate: “He smothered his victim by holding a pillow over her face.”
In het geval van Yarborough betekende dit dus letterlijk dat hij zijn overwinning binnenhaalde door simpelweg op zijn tegenstander te gaan liggen. Denk maar eens na door welke horror zijn tegenstander heeft moeten gaan tijdens het gevecht. Verpletterd worden door 320 kilo vet klinkt echt als de meest slechte manier om een gevecht te verliezen. De ongelukkige Tatsuaki Nakano (zelf ook geen kleine jongen) hield hier blijkbaar zulke slechte herinneringen aan over dat hij pas vier jaar later opnieuw in de ring durfde te stappen. Een gevecht dat hij overigens ook kansloos verloor waarna de man voorgoed met pensioen ging. Het bewijs van zijn carrière en de smother submission is gelukkig nog wel op Youtube te vinden:
http://www.youtube.com/watch?v=HWKThn7GWm4&feature=player_embedded
De Freak factor is verdwenen
http://ufc-nederland.nl/wp-content/uploads/2013/01/Yarborough-259x300.jpg
Emmanuel Yarborough
Natuurlijk kon niemand Yarborough serieus nemen als mma vechter. De sport heeft een duidelijke professionaliseringsslag gemaakt sinds de tijden van UFC 3 en de freakfights komen bij de grote Amerikaanse organisaties eigenlijk niet meer voor. Bovendien neemt de populariteit van de Japanse mma organisaties af. Natuurlijk zijn er vechters die punten bij de fans scoren wegens hun prefight antics, maar in de kooi is het puur zakelijk geworden.
Ik kan allesbehalve ontkennen dat ik dit een slechte ontwikkeling vind. Om een sport serieus te nemen moet men hier ook serieus mee omgaan. Als ik een freakshow wil zien ga ik wel naar het circus of de lokale oude mannen kroeg (vrouwen met baard in overvloed). Maar heel af en toe denk ik wel eens terug aan die dagen van mma als puur entertainment. De dagen dat de arme Tatsuaki Nakano werd verzwolgen door de vetrollen van Emmanuel Yarborough. Daarom wil ik misschien nog wel één keer per jaar zo’n totale foute match-up in de UFC zien: Stefan Struve tegen een tagteam van John Dodson en Demetrious Johnson. Dana doe je werk.
Tekst door:
Norbert Schild is oprichter en redacteur van UFC Nederland (http://ufc-nederland.nl/). UFC Nederland heeft als doel om de Nederlandse mma wereld verder te helpen. Neem eens een kijkje op de website (http://ufc-nederland.nl/)en laat een bericht achter hoe wij de sport verder kunnen helpen.Volg UFC-Nederland ook op Twitter. (https://twitter.com/UFCNederland)