De man van 14K
22-06-2008, 21:49
Op het forum wordt lekker actief gediscussieerd. Opzich natuurlijk hartstikke goed maar regelmatig merk je dat trainers of vechters erg geďrriteerd raken van kritiek en het als een persoonlijke aanval beschouwen. In sommige gevallen is er geen discussie meer mogelijk en worden de mensen die hier posten als toetsenbord helden of internet warriors afgedaan.
Speciaal voor alle mensen; trainers, vechters of andere personen die zich op het forum bevinden en gefokt raken om reacties heb ik een column van management goeroe Ben Tiggelaar geplaatst.
Ben Tiggelaar: Zoete wraak
‘Jij bent gek! Lees je die recensies op Bol.com? Wat een zelfkastijding.'
Ik kan het niet laten. Af en toe check ik op internet wat mensen van mij vinden. Ik kijk naar de reacties op boekensites. Ik lees wat Intermediair-lezers schrijven naar aanleiding van een artikel over mij.
Blij word ik er meestal niet van. Natuurlijk zijn er positieve reacties, maar de negatieve hakken er meer in. Volgens allerlei mensen die alleen hun voornaam of voorletters noemen, deugt er niet veel aan mij. Des te pseudoniemer of anoniemer de afzender, des te negatiever de reactie. Waarom kwel ik mijzelf hiermee?
Er is al veel gedebatteerd over anoniem reageren op internet. Aanvankelijk was ik van mening dat alleen domme, onbeschaafde mensen zich hier schuldig aan maken. Slimme, beschaafde mensen schrijven namelijk nette ingezonden brieven naar kranten en tijdschriften.
Maar zo zit het niet. Ieder mens heeft namelijk zijn beschaafde en minder beschaafde momenten. In een column houd ik het meestal netjes. Maar thuis voor Den Haag Vandaag bezig ik aanmoedigingen als: ‘Hou toch eens op sukkel!'
Het schrijven van een column of brief kost enige tijd en biedt daarom gelegenheid voor zelfcorrectie en andere vormen van beschaving. Het tikken van een snelle reactie op internet kan echter in een opwelling. En zeker als dat anoniem gaat, is de motivatie om op je woorden te letten een stuk minder. Wie anonieme reacties leest, luistert als het ware rechtstreeks mee in de huiskamer of aan de borreltafel, waar mensen zich ongezien wanen en het hoogste woord voeren.
En juist dát, dat maakt het lezen van die vervelende stukjes interessant. Je leert wat sommige mensen ‘eigenlijk' van je vinden. Hoe anderen ‘stiekem' over je praten. Je hoort wat er over je wordt gezegd als je het feestje net hebt verlaten.
Blij wordt je daar niet van, maar het is brandstof voor twee belangrijke eigenschappen: zelfrelativering en vechtlust.
Wat dat laatste betreft: ik heb al heel wat motivatie en ideetjes ontleend aan negatieve reacties op mijn werk. Zonder dat mijn criticasters het willen, maken zij me steeds een beetje beter in mijn vak. En stiekem ervaar ik dat als zoete wraak.
Speciaal voor alle mensen; trainers, vechters of andere personen die zich op het forum bevinden en gefokt raken om reacties heb ik een column van management goeroe Ben Tiggelaar geplaatst.
Ben Tiggelaar: Zoete wraak
‘Jij bent gek! Lees je die recensies op Bol.com? Wat een zelfkastijding.'
Ik kan het niet laten. Af en toe check ik op internet wat mensen van mij vinden. Ik kijk naar de reacties op boekensites. Ik lees wat Intermediair-lezers schrijven naar aanleiding van een artikel over mij.
Blij word ik er meestal niet van. Natuurlijk zijn er positieve reacties, maar de negatieve hakken er meer in. Volgens allerlei mensen die alleen hun voornaam of voorletters noemen, deugt er niet veel aan mij. Des te pseudoniemer of anoniemer de afzender, des te negatiever de reactie. Waarom kwel ik mijzelf hiermee?
Er is al veel gedebatteerd over anoniem reageren op internet. Aanvankelijk was ik van mening dat alleen domme, onbeschaafde mensen zich hier schuldig aan maken. Slimme, beschaafde mensen schrijven namelijk nette ingezonden brieven naar kranten en tijdschriften.
Maar zo zit het niet. Ieder mens heeft namelijk zijn beschaafde en minder beschaafde momenten. In een column houd ik het meestal netjes. Maar thuis voor Den Haag Vandaag bezig ik aanmoedigingen als: ‘Hou toch eens op sukkel!'
Het schrijven van een column of brief kost enige tijd en biedt daarom gelegenheid voor zelfcorrectie en andere vormen van beschaving. Het tikken van een snelle reactie op internet kan echter in een opwelling. En zeker als dat anoniem gaat, is de motivatie om op je woorden te letten een stuk minder. Wie anonieme reacties leest, luistert als het ware rechtstreeks mee in de huiskamer of aan de borreltafel, waar mensen zich ongezien wanen en het hoogste woord voeren.
En juist dát, dat maakt het lezen van die vervelende stukjes interessant. Je leert wat sommige mensen ‘eigenlijk' van je vinden. Hoe anderen ‘stiekem' over je praten. Je hoort wat er over je wordt gezegd als je het feestje net hebt verlaten.
Blij wordt je daar niet van, maar het is brandstof voor twee belangrijke eigenschappen: zelfrelativering en vechtlust.
Wat dat laatste betreft: ik heb al heel wat motivatie en ideetjes ontleend aan negatieve reacties op mijn werk. Zonder dat mijn criticasters het willen, maken zij me steeds een beetje beter in mijn vak. En stiekem ervaar ik dat als zoete wraak.