Marco
09-10-2009, 12:31
heerlijk! dijkshoorn gaat los.
De val van Borsato
Uitgegeven:24 september 2009 07:03Laatst gewijzigd:24 september 2009 10:06
Tsja, Marco Borsato. Net als Johan Cruijff is hij tegen een varkenshandelaar aangelopen. Deze varkenshandelaar zat alleen in de entertainment-sector. Alleen het woord doet je rillen. Entertainment.. Dan zie ik iemand met een veter tussen zijn billen drie jaar trainen om een poedel door een hoepel te laten springen. Door Nico Dijkshoorn
http://media.nu.nl/m/m1dzi59ahjgt.jpg © Alphons Nieuwenhuis
Entertainment. Daar is het al fout gegaan, jezelf zien als een entertainer en niet als een leuke zanger. Het is vooral in het hoofd van Borsato erg fout gegaan.
We hadden het met zijn allen aan kunnen zien komen. Mannen die met het mooiste meisje van Nederland willen trouwen, ik wantrouw ze. Dan solliciteer je opzichtig naar een vergooid leven, als je als liedjeszanger naar “Het rad van fortuin” zit te kijken en denkt: ‘die vrouw wil ik. Daar wil ik kinderen van.’ We zijn allemaal wel eens verliefd geweest op Mies Bouwman, Viola Holt en Yvon Jaspers, maar om die nu meteen te willen bevruchten, dat is tekenend.http://m1.emea.2mdn.net/1372803/pixel.gif
Lekker klein
Borsato had gewoon een leven lang met een dronken sliert mensen achter zich aan “dromen zijn bedrog”, moeten blijven zingen. Af en toe opdraven in een televisieprogramma, een Italiaans ijsje eten, je liedje zingen en dan naar huis. Desnoods dan maar naar Leontien. Marco Borsato had het lekker klein moeten houden. Domweg gelukkig in je achterhoofd.
Op een of andere manier ontroert de val van Borsato. Hij wil zo graag de jongen zijn die we even aan de borst drukken, maar wil ook de uitgekookte zakenman zijn. Hij probeert al jaren lang dwangmatig een vernieuwer te zijn. Marco, de man die alles voor de eerste keer doet.
Cd’s uitbrengen in dozen zo groot als een pizza, heel slecht acteren in films, stadions vullen met rood, wit, zwart en dan weer eens blauw licht, zijn cd als dvd uitbrengen en participeren in een Entertainment Groep.
Entertainment. Dat woord. Voelt u het ook een beetje? Entertainment is lekker met de hele familie op je paasbest naar een concert gaan om je te laten verwennen. Entertainment is oeeh en aaah zeggen als er iemand aan een touw uit het plafond komt zakken.
Michael Jackson, hij stierf kortgeleden aan entertainment. Niet op een barkruk gaan zitten en mooi zingen, met een spotje op je kop, maar in een ruimtepak door het stadion willen suizen. Showtje maken, honderden mensen aan je shows laten werken, het staat allemaal steeds verder af van waar het uiteindelijk mee begon: een jongen die zo mooi kon zingen.
Kleiner huis
Borsato zou nu intens gelukkig zijn geweest, in een iets kleiner huis en met iets minder auto’s, als hij dat was blijven doen. Zingen. Met een kleine band. Kleinere zalen. Beetje licht op het podium. En dan niet opeens een rood doek open laten waaien en een symfonieorkest van 400 man met rode mutsjes op hun kop iets heel lelijks en bombastisch laten spelen. Klein is het toverwoord voor jongens als Borsato. Intiem. Maar hij wilde het groot. Want dat is entertainment.
Eigenlijk is er maar 1 persoon schuldig. Leontien. Die moet zich af gaan vragen op wie ze ooit verliefd is geworden. Op dat jongetje die geëmotioneerd een liedje zingt, of op de entertainer Borsato.
Het lijkt er op dat het laatste het geval is. Anders is het niet te begrijpen dat ze Marco niet eens een keer naast zich op de bank heeft gezet. Dat zou veel hebben opgelost.
Bruiloft
“Marco, kom eens. Houd eens op met die lichtplannetjes voor het Gelredome. Kom eens bij me. Kijk me eens aan. Nee, met je gewone gezicht. Ik regisseer je niet. Ik ben je vrouw. Kijk me eens aan Marco. Luister eens. Ga weer zingen, lieverd. Weet je nog, jij, op de bruiloft? Dat soort zingen. Dat je het meent. Toen vond ik je zo lief. Het hoeft niet in een stadion, lieverd. Kijk nou eens wat je aanhebt. Een wit pak met witte schoenen. En je hebt raar nat haar. Je bent gewoon thuis lieverd, bij mij. Je meisje. Ik schaam me een beetje voor je, Marco. Je film, dat gedoe met Warchild. Je lacht nooit meer eens, zomaar, om niets. Kunnen we niet weer eens gewoon samen een broodje gaan eten bij een tankstation? Zoals vroeger? Kijk me nou aan Marco. Minder lieverd. Het moet niet meer, maar minder. Snap je dat?”
Dat gesprek heeft blijkbaar nooit plaats gevonden. Marco heeft iemand nodig die echt van hem houdt en eerlijk durft te zijn. Nu is het te laat.
© NU.nl/Nico Dijkshoorn
De val van Borsato
Uitgegeven:24 september 2009 07:03Laatst gewijzigd:24 september 2009 10:06
Tsja, Marco Borsato. Net als Johan Cruijff is hij tegen een varkenshandelaar aangelopen. Deze varkenshandelaar zat alleen in de entertainment-sector. Alleen het woord doet je rillen. Entertainment.. Dan zie ik iemand met een veter tussen zijn billen drie jaar trainen om een poedel door een hoepel te laten springen. Door Nico Dijkshoorn
http://media.nu.nl/m/m1dzi59ahjgt.jpg © Alphons Nieuwenhuis
Entertainment. Daar is het al fout gegaan, jezelf zien als een entertainer en niet als een leuke zanger. Het is vooral in het hoofd van Borsato erg fout gegaan.
We hadden het met zijn allen aan kunnen zien komen. Mannen die met het mooiste meisje van Nederland willen trouwen, ik wantrouw ze. Dan solliciteer je opzichtig naar een vergooid leven, als je als liedjeszanger naar “Het rad van fortuin” zit te kijken en denkt: ‘die vrouw wil ik. Daar wil ik kinderen van.’ We zijn allemaal wel eens verliefd geweest op Mies Bouwman, Viola Holt en Yvon Jaspers, maar om die nu meteen te willen bevruchten, dat is tekenend.http://m1.emea.2mdn.net/1372803/pixel.gif
Lekker klein
Borsato had gewoon een leven lang met een dronken sliert mensen achter zich aan “dromen zijn bedrog”, moeten blijven zingen. Af en toe opdraven in een televisieprogramma, een Italiaans ijsje eten, je liedje zingen en dan naar huis. Desnoods dan maar naar Leontien. Marco Borsato had het lekker klein moeten houden. Domweg gelukkig in je achterhoofd.
Op een of andere manier ontroert de val van Borsato. Hij wil zo graag de jongen zijn die we even aan de borst drukken, maar wil ook de uitgekookte zakenman zijn. Hij probeert al jaren lang dwangmatig een vernieuwer te zijn. Marco, de man die alles voor de eerste keer doet.
Cd’s uitbrengen in dozen zo groot als een pizza, heel slecht acteren in films, stadions vullen met rood, wit, zwart en dan weer eens blauw licht, zijn cd als dvd uitbrengen en participeren in een Entertainment Groep.
Entertainment. Dat woord. Voelt u het ook een beetje? Entertainment is lekker met de hele familie op je paasbest naar een concert gaan om je te laten verwennen. Entertainment is oeeh en aaah zeggen als er iemand aan een touw uit het plafond komt zakken.
Michael Jackson, hij stierf kortgeleden aan entertainment. Niet op een barkruk gaan zitten en mooi zingen, met een spotje op je kop, maar in een ruimtepak door het stadion willen suizen. Showtje maken, honderden mensen aan je shows laten werken, het staat allemaal steeds verder af van waar het uiteindelijk mee begon: een jongen die zo mooi kon zingen.
Kleiner huis
Borsato zou nu intens gelukkig zijn geweest, in een iets kleiner huis en met iets minder auto’s, als hij dat was blijven doen. Zingen. Met een kleine band. Kleinere zalen. Beetje licht op het podium. En dan niet opeens een rood doek open laten waaien en een symfonieorkest van 400 man met rode mutsjes op hun kop iets heel lelijks en bombastisch laten spelen. Klein is het toverwoord voor jongens als Borsato. Intiem. Maar hij wilde het groot. Want dat is entertainment.
Eigenlijk is er maar 1 persoon schuldig. Leontien. Die moet zich af gaan vragen op wie ze ooit verliefd is geworden. Op dat jongetje die geëmotioneerd een liedje zingt, of op de entertainer Borsato.
Het lijkt er op dat het laatste het geval is. Anders is het niet te begrijpen dat ze Marco niet eens een keer naast zich op de bank heeft gezet. Dat zou veel hebben opgelost.
Bruiloft
“Marco, kom eens. Houd eens op met die lichtplannetjes voor het Gelredome. Kom eens bij me. Kijk me eens aan. Nee, met je gewone gezicht. Ik regisseer je niet. Ik ben je vrouw. Kijk me eens aan Marco. Luister eens. Ga weer zingen, lieverd. Weet je nog, jij, op de bruiloft? Dat soort zingen. Dat je het meent. Toen vond ik je zo lief. Het hoeft niet in een stadion, lieverd. Kijk nou eens wat je aanhebt. Een wit pak met witte schoenen. En je hebt raar nat haar. Je bent gewoon thuis lieverd, bij mij. Je meisje. Ik schaam me een beetje voor je, Marco. Je film, dat gedoe met Warchild. Je lacht nooit meer eens, zomaar, om niets. Kunnen we niet weer eens gewoon samen een broodje gaan eten bij een tankstation? Zoals vroeger? Kijk me nou aan Marco. Minder lieverd. Het moet niet meer, maar minder. Snap je dat?”
Dat gesprek heeft blijkbaar nooit plaats gevonden. Marco heeft iemand nodig die echt van hem houdt en eerlijk durft te zijn. Nu is het te laat.
© NU.nl/Nico Dijkshoorn