Ben Bril Memorial 10

Belder steelt show met Europese titel

Beter dan op de tiende uitgave van de Ben Bril Memorial liet de huidige staat van het Nederlandse profboksen zich niet aflezen. VIP-tafels met schalen vol ossenworst, blokjes kaas en Amsterdamse uitjes in de zaal en vuistschermers van de tweede garnituur in de ring.

Schraalhans is de laatste jaren keukenmeester. Organisator Hans de Bruijn hoefde er gisteravond nog net geen geld op toe te leggen, maar rijk werd de bokspromotor naar eigen zeggen niet van het avondje Carré. ,,Als ik ’s winters kerstbomen zou verkopen, hield ik er meer aan over.’’


Grote namen ontbreken

Het ontbreekt de sport anno 2016 aan grote namen, zoveel is duidelijk na een snelle blik op het affiche. Waar in de vorige eeuw mannen als Rudi Lubbers, Rudy Koopmans, Alex Blanchard, ‘Fast’ Eddy Smulders, Don Diego Poeder en Regilio Tuur volle zaken trokken, moeten de liefhebbers die vol nostalgie hunkeren naar een rechtse directe of gemene uithaal op de plexus het stellen met vuistschermers uit de categorie Astrando Arduin, Gino Fonseca, Rivo Slory en Josemir Poulino.

Niet geheel toevallig stond de enige interessante partij van de avond op naam van een vrouw. Jessica Belder kreeg de eer om aan de boorden van de Amstel de vacante Europese titel in het superbantamgewicht te grijpen. Meer smaken zijn er in het Nederlandse boksen nu eenmaal niet.


Hoogtepunt

De 35-jarige registeraccountant slaagde er in met stip de beste partij van de avond te verzorgen. Tegen de Hongaarse Gabriella Busa verzekerde ze zich, zij het niet unaniem (97-93, 94-96, 97-93), van de kampioensgordel. Belder kreeg daarmee, als enige, de handen van het publiek op elkaar na tien volle ronden.

Wie Belder een jaar geleden had voorspeld dat ze in Carré de ring in zou stappen met een heuse titel als inzet, was door de boksster voor gek verklaard. Haar carrière was in het slop geraakt en Belder stond op het punt de handdoek in die andere, spreekwoordelijke, ring te gooien. Tot haar trainer, Raymond ‘Hallelujah’ Joval, haar voorstelde op te gaan voor het kampioenschap van de European Boxing Union.

De titel was vacant sinds de Franse titelverdediger Jessica Vargas de wijk nam naar Zuid-Amerika en niet langer aanspraak wenste te maken op de kampioensgordel. Het bood Belder een uitgelezen gelegenheid om tegen de Hongaarse Gabriella Busa in het strijdperk te treden met een Europese hoofdprijs als inzet.

Belder weet waar het aan ligt

Joval ging daarmee in tegen gangbare regels in de machowereld die het boksen nu eenmaal is. Vrouwenpartijen, zo klinkt het nog altijd smalend, zijn voor de mannen in de zaal bij uitstek geschikt als plaspauze en anders wel een uitgelezen moment om buiten een sigaret op te steken. ,,Het publiek is niet tot nauwelijks geïnteresseerd’’, wist ook Belder voor de partij van haar leven. ,,Er vallen te weinig knock outs en er vloeit te weinig bloed.’’

Desondanks is boksen in Nederland vooral Girl Power. In olympisch Rio de Janeiro was het twee maanden eerder Belders hartsvriendin Nouchka Fontijn geweest die op de slotdag van de Spelen de laatste medaille namens TeamNL in de wacht sleepte.

Fontijn

De verliezend finaliste maakte gisteravond haar opwachting in de hoek van Belder, aan de zijde van Joval. Het was diezelfde Fontijn die haar er van overtuigde dat er wellicht een kampioene school in die onzekere en introverte vuistschermster van weleer. In 2011 stapten beiden gelijktijdig in de ring, tijdens een amateurtoernooi op Kreta. Twee jaar lang trokken de twee met elkaar op. Ze waren onafscheidelijk, tot de reglementen van de mondiale amateurbond AIBA beiden uit elkaar dreef. Fontijn koos voor het olympisch avontuur, Belder nam noodgedwongen de wijk naar de professionals.

In Rio zou ze volgens de reglementen immers te oud zijn geweest om de boksring te mogen betreden. In Amsterdam groeide ze twee maanden na de Olympische Spelen uit tot de grote ster van de Ben Bril Memorial. Daar kon zelfs de stoerste boksliefhebber in Carré niet omheen.