Originally Posted by
Soulbringer320
26 maart 2012 meld ik mij bij Medinova kliniek teZestienhoven. Wetend dat vandaag de dag mijn voorste kruisband vervangen word.Ik was al compleet op de hoogte door goed te Googlen en hier en daar op diverse forum’s advies te vragen. Uiteraard op Mixfight ook veel en goed advies gekregen dus bang was ik totaal niet.
Eenmaal binnen werd ik goed ontvangen door een jonge medewerker die mij met denodige droge humor de voorbereidingen deed. Hierdoor voelde ik mij meer om mij gemak en kom mij niks meer gebeuren. In mijn gedachte gingen dan ook dewoorden: “Bring it on”.
Eenmaal in de operatiekamer ging het heel snel, de narcose werkte perfect envoor ik het wist werd ik wakker geroepen door een zuster. Ik kreeg wat te eten en alles viel mij zeer mee.
Mijn knie was goed ingetapet en voelde ook geen pijn, alleen mijn operatiebeen was een beetje dik en voelde zwaar. Er was ook totaal geen beweging in te krijgen.
Eenmaal thuis ging ik al met krukken door het huis, en dit ging allemaal prima.Vol vertrouwen ging ik door het huis en ging ervan uit dat ik na 2 dagen mijnschool weer verder kon volgen op mijn krukken.
De nacht kwam en vol moed ging ik slapen, het begin ging een beetje moeilijk maar ik sliep al snel.
Toen begon alle ellende, midden in de nacht wakker worden met pijn die ik nognooit gehad had en waar niks tegen te doen was. Slapenloze nachten hield ik eraan over maar ik kon niks doen. Pijnstillers die ik kreeg werkten wel, maar deze moesten om de x aantal uur ingenomen worden. Met enige twijfels toch dehuisarts gebeld en deze vertelde mij dat hij niks anders kon doen, de pijnstillers die ik had waren al sterk van zichzelf. Niet te vergeten de “duistere”injectie (voor trombose) die ik zelf in mijn buik moest doen.
Daar lag ik dan, kansloos op de bank of op mijn bed. Niet wetend wat er nog allemaal komen zou gaan. De dagen in het begin gingen snel, maar de pijn was niet te doen. Maar ook de gedachte tussen je oren dat je niks kan wat je wilde doen. Vrienden die over de vloer kwamen en vertelden hoe goed trainen wel niet ging. Terwijl ik deze verhalen hoorde keek ik naar mijn knie, wetend dat ik nog een hele weg moest gaan.
Na 3 weken kwam de druppel die de emmer zwaar deed overstromen. Ik trok het niet meer, en kon niks meer hebben. Iedereen ging er verbaal aan, en kon van niemand meer iets horen. Zelfs zo erg dat als ik naar buiten keek en mensen zag lopen of rennen kreeg ik gewoon haat voor deze mensen. Ik moest hoe dan ook snel genezen en ging Googlen. Kwam op vage sites uit voor groeihormoon dingen en vage dingen waarvan ik dacht dat het allemaal sneller zou gaan genezen. Met deze informatie in mijn achterhoofd ging ik naar mijn Sportfysio, en hij kreeg van mij ook de volle laag.
Het geduld kon ik niet meer opbrengen en voor mij apart werd mijn been maar geamputeerd.
De pijn en de druk en alle kleine dingen werden mij echt teveel.
Gelukkig kan ik vertellen dat alles goed is gekomen en ik nu wel gewoon weer voor op schema lig. Maar wat heb ik derevalidatie toch onderschat.
De mensen die deze operatie ook hebben gehad…..RESPECT.
Ik hou gewoon nu in mijn achterhoofd: “Dat het er alleen maar beter op word.”
Soulbringer320
Shit wat een verhaal. Mijn kruisbanden horen eigenlijk ook vervangen te worden
(links en rechts), maar na de kijkoperatie gaat het wel een stuk beter. Waarom heb je eigenlijk zoveel pijn gehad en kon men hier niets aan doen? Is dit normaal, of een uitzondering?
succes met verder herstel.
THE CURE IS FREE, YOU'RE PAYING FOR THE DISEASE.
Bookmarks