Vriendin Najib ‘Ziggy’ Himmich (Mousid gym) Geliquideert.

[e-type]

De politie neemt de aangifte op, waarbij ook het mobiele telefoonnummer wordt opgegeven waarop de vrouw haar minnaar altijd belde. Dat behoort toe aan ene Samir J., alias ‘Babbel’ uit Amersfoort. (Babbel is zijn bijnaam in het milieu omdat hij zo graag ‘babbelt’.) Behalve zijn telefoonnummer, een van de 72 nummers waarvan hij gebruikmaakt, komt ook Samir J. zelf in de politiesystemen voor.

Geen couscous maar boerenkool
Samir J. wordt op 26 mei 1976 geboren in Amersfoort. Zijn Marokkaanse ouders hebben dan al drie dochters, na Samir krijgen ze nog twee dochters en twee zoons, onder wie Ali. Het tienkoppige gezin woont in de Kruiskamp, een buurt waar de kans dat je buurman in de fabriek werkt wat groter is dan dat hij in de directie bij Philips zit. Net als alle zussen kan Samir aardig leren. Door zijn voorliefde voor (vecht)sport en wapens droomt hij van een carrière in het leger. Ondanks een akkefietje met gestolen brommers en gerommel met valse nummerplaatjes komt hij door de screening van het Korps Mariniers, waar hij zich als KVV’er (Kort Verband Vrijwilliger) aanmeldt. Het slaap-, voedsel- en schouderklopjestekort waarmee het korps zich in het selectietraject van de ‘rotte appels’ ontdoet, kan hem niet schelen, evenmin als de oneindige marsen met een grotere zak op zijn rug dan een pakezel in de Sahara. Zelfs het vooruitzicht van koudweertraining in Schotland en Noorwegen doet de polder- Marokkaan weinig. Voor zijn moeders couscous haalde hij altijd al zijn neus op.

Liever eet hij boerenkool.
Maar dan wordt hij plots uit het korps verwijderd door problemen met zijn antecedenten. Hij is zwaar teleurgesteld en raakt zelfs verbitterd op het moment dat zijn vriendinnetje – die bij de politie werkt – voor de keuze wordt gesteld: ‘Hij eruit (uit jouw leven) of jij eruit.’ Ze kiest voor haar geliefde.
Het uitzicht op de zwarte baret van de mariniers is hij nu kwijt. Maar dat geldt niet voor zijn wapenfetisj. Als ik er niet mee mag werken, ga ik er maar in handelen, denkt hij. Het is – naast zijn werkzaamheden bij een beddenzaak en ook bij UPC – makkelijk geld verdienen en in de periferie van de wapenverkoop valt er nog wel meer bij te klussen. Soms komen de klussen gewoon op hem af, zoals een verzoek vanuit de autowereld.
De boekhouder van een exclusief garagebedrijf uit Den Haag heeft het kennelijk niet meer zo op zijn opdrachtgevers en wil hen laten liquideren. Hij benadert Babbel voor de klus en stelt hem een zak met geld in het vooruitzicht. Babbel neemt de klus aan, maar stelt een flinke aanbetaling als eis. Om zijn serieuze bedoelingen nog eens te onderstrepen en om de boekhouder te laten merken dat hij geen geintjes met hem moet uithalen neemt Babbel Spakenburger Geurt Roos (onder meer ex-lijfwacht van Klaas Bruinsma) mee naar een bespreking.
Wat de boekhouder niet weet, is dat Babbel allang naar de mannen is toegestapt die hij om moet leggen. Die besluiten het spel mee te spelen. Op de dag van de geplande liquidatie belt Samir naar de boekhouder en zegt dat ze bij een visverwerkingsbedrijf zijn waar een shredder staat. Of de heren daarin moeten? vraagt hij terwijl de zogenaamde slachtoffers moord en brand schreeuwen, maar tegelijkertijd zowat in hun broek pissen van het lachen. “Ja,” roept de boekhouder. “Haal ze maar door die shredder.”

[e-type]

Poging tot doodslag
Later raakt Babbel betrokken bij een schilderijendiefstal. Althans, hij heeft een camera in bezit met daarop een foto van de schilderijen die zich dan op een andere plek bevinden dan bij de eigenaar thuis aan de muur. Babbel wordt veroordeeld voor heling. Hij heeft dan nog steeds normale banen bij onder andere Pearl en Jac Hensen-herenmode, maar hij poetst ondertussen aardig aan zijn criminele cv. Vuurwapengeweld ontbreekt nog op het lijstje, maar door een conflict met een Turkse autohandelaar komt daar verandering in. De Turk wil een aanslag plegen op Babbel, maar die mislukt. Samir duikt achter een auto en trekt zelf zijn wapen. Ook al beweert Samir later bij de rechter slechts in de lucht te hebben geschoten, hij gaat drie jaar voor schut wegens wapenbezit en poging tot doodslag. Daar komt in 2007 nog een jaar bij wanneer hij een paar maanden na zijn vrijlating opnieuw met wapens rondloopt. Volgens informatie uit juni 2009 van de Criminele Inlichtingen Eenheid (CIE) komt dit doordat hij op bestelling verschillende soorten wapens levert en met name doordat hij ‘geen vrienden maakt door het rippen’. Voor zover de CIE nog twijfelt aan de betrouwbaarheid van de informatie doet Babbel er alles aan het beeld te bevestigen. Als hij in die periode tijdens een groot kickboksgala opeens een beetje scheef in een bepaalde richting kijkt, vraagt degene naast hem wat er aan de hand is. “Zie je die gozer daar aan de overkant,” zegt hij, terwijl hij voor zijn buurman met zijn wenkbrauw in de juiste richting knikt. “Die heb ik nog niet zo lang geleden geript.”
“Moeten we pleite?” vraagt de buurman.
“Neeeuuhh.”
Naast wapens levert hij ook andere zaken aan zijn collega’s, althans zo blijkt wanneer hij vlak na zijn laatste detentie wordt ‘meegeveegd’ in een lopend politieonderzoek met de naam 13 ROS.
Dat onderzoek richt zich op een criminele groepering die zich bezighoudt met ramkraken, wapenbezit, drugshandel en voorbereidingshandelingen voor liquidaties. Kortom een gezellige club, waarvan een van de leden in Babbels Amsterdamse luxe-appartement woont als Samir nog vast zit. De politie constateert dat Babbel ook omgang heeft met de groep. Hij laat hen beschikken over onder meer de onder het wooncomplex gelegen garage. Als hij er net zelf weer woont, valt de politie binnen, waarbij 60.000 euro cash achter een wand wordt gevonden, evenals 360 gram hennep. Leden van de groep krijgen begin 2014 tot vier jaar cel opgelegd, Babbel wordt vrijgesproken van witwassen.

[e-type]

Coke in plaats van pillen
De lijst met aantekeningen op het strafblad van Samir J. en de verhalen over hem op straat (hij slaat onder andere twee Turkse mannen een gebroken neus en kaak nadat die hem bij een benzinepomp in Amersfoort hebben aangevallen) zijn schier oneindig. Toch probeert hij zich vanaf 2010 ook op een positievere manier voor de maatschappij in te zetten door in Almere als welzijnswerker met autistische jongeren aan de slag te gaan en daar ook een opleiding (SPH) voor te volgen. Een goedkope manier om credits te scoren lijkt het niet. Daarvoor zijn de dag- en vooral nachtdiensten te lang en veelvuldig. Hij vindt het oprecht leuk om met jongeren te werken en houdt het drie jaar vol, dan vertrekt hij om onduidelijke redenen. Het is oktober 2013 en Samir zit in de bioscoop als zijn telefoon gaat. In het scherm van zijn oude Nokia-toestel verschijnt het nummer van Johannes K., een Turks-Nederlandse Amersfoorter met wie hij al jaren bevriend is. Slechts een kleine week daarvoor wordt Samirs jongere broer Ali in Amersfoort benaderd door een Zwitserse Marokkaan die hij uit het nachtleven van Tanger kent. De Zwitser is op zoek naar een lading xtc-pillen die hij mee naar huis kan smokkelen. Ali is niet zo van de pilletjes, maar hij kent wel iemand die daar beter in thuis is: Johannes K. Ali brengt hen met elkaar in contact en de twee kunnen het algauw met elkaar vinden. Hoe de Zwitser van ‘maandag op dinsdag’ zijn businessplan wijzigt is onduidelijk, maar de bestelling luidt opeens blokken (kilo’s cocaïne) in plaats van partypillen.
Johannes neemt contact op met zijn vriend Samir, die over het juiste netwerk beschikt. Samir spreekt direct zijn twijfels uit omdat ook in de drugsscene het principe geldt dat je niet zomaar de eerste de beste afnemer vertrouwt. Maar Johannes wil geld verdienen en slaat dit advies in de wind. Hij kent zelf ook nog wel wat figuren die hem wat kunnen leveren. Zo komt hij binnen drie dagen met vijf op de pof geleverde blokken uit Amsterdam terug. De Zwitser laat hij naar het bij Amersfoort gelegen Soesterberg komen, waar ze de blokken alvast in diens auto leggen. Dat had Johannes beter niet kunnen doen, want de Zwitser weet ’m te smeren zonder te betalen. Dan belt Johannes in paniek naar Samir. “Ik ben iets kwijtgeraakt.”
Samir J. loopt lang genoeg in het wereldje mee om te weten wat dat betekent. Wie wat kwijtraakt zal het op moeten lossen. Kennelijk gaat dat oplossen niet snel genoeg, want als K. in november 2013 in Amsterdam op straat loopt, krijgt hij een pak rammel van voormalig kickbokskampioen Tarik El Idrissi, die hem daarbij toebijt op te schieten met het terugbetalen van zijn Amsterdamse maten.
El Idrissi gaat in 2007 nog een glansrijke sportcarrière tegemoet, totdat twee beenbreuken binnen twee jaar tijd een einde aan zijn aspiraties maken. Langzaam en behoorlijk onder de radar (noch justitie, noch de doorgaans goed geïnformeerde kickbokswereld heeft iets in de gaten) dwaalt hij af naar de krochten van de onderwereld. Zijn rol is vooral die van makelaar, iemand die mensen of partijen bij elkaar brengt en zo zaken snel in beweging krijgt.
Kennelijk schuwt hij ook het riool van diezelfde onderwereld niet, zo blijkt uit de mishandeling van Johannes K.

[e-type]

Een monster aan het vechten
Samir J. heeft in eerste instantie niets met de zaak te maken, maar omdat zijn broertje Ali – wellicht door zijn rol als aanbrenger van de Zwitser – in het verhaal dreigt te worden gezogen en Samir maar al te goed begrijpt dat bepaalde personen soms aan een half woord genoeg hebben, gaat hij bemiddelen. Erg soepel verloopt dat niet, zo blijkt onder meer uit een gesprek tussen hem, Johannes en nog een derde persoon achter het huis van zijn ouders. Samir bijt hem toe dat Johannes het moet fiksen, maar ook dat hij hem weet te vinden als zijn broertje of hijzelf door zijn toedoen in de penarie komt. In Amersfoort begint dan rond te zingen dat Johannes K. snel veel geld nodig heeft. Hij trekt aan elk touwtje dat hij kan vinden waar geld uit kan rollen teneinde de ongeveer anderhalve ton die hij ‘de groep Amsterdam’ schuldig is terug te kunnen betalen. Johannes moet bloeden.
Maar ook in Amsterdam – waar Samir ondertussen meerdere bemiddelingspogingen heeft ondernomen – lijkt de druk te worden opgevoerd. Zo loopt Tarik El Idrissi medio januari op straat vlak bij zijn flat in Amsterdam-Noord als er plots drie potige figuren op hem afstormen om hem in de reeds geopende kofferbak van een auto te trekken. Er ontstaat een knokpartij die door een getuige als filmisch wordt bestempeld en in het voordeel van El Idrissi wordt beslecht. “Er was daar een monster aan het vechten,” aldus de getuige volgens wie een van de aanvallers na een paar tikken de benen neemt. El Idrissi komt die dag goed weg, maar de grimmigheid lijkt dan pas goed op gang te komen. Dit leidt tot paranoïde gedrag in Amsterdam, maar ook in Amersfoort. Daar ziet Samir op vrijdag 17 januari topgangster Gwenette Martha (die in mei 2014 in Amstelveen geliquideerd zal worden) en een legertje Marokkanen zitten. Samir vraagt zich af wat die te zoeken heeft hier.
Op zaterdagavond 18 januari is Babbel bij zijn ouders in de Amersfoortse wijk Zielhorst. Hij hoort dan van zijn neefje dat er een BMW door de doolhofstraten van die wijk ‘cruist’. De auto wordt bestuurd door een man met een opgerolde bivakmuts op. Babbel pakt zijn wapen en gaat op onderzoek uit. Daarbij wordt hij opgemerkt door de politie die hem vervolgens verzoekt in te stappen in hun wagen. Met Babbel op de achterbank gaat de politiewagen op zoek naar de BMW. Als ze die zien, zetten ze de achtervolging in, maar de surveillancewagen is geen partij voor de BMW.

[e-type]

‘Dat komt er nou van…’
Op maandagavond 20 januari gaat Mohammed ‘Hamito’ Alarasi naar sportcentrum Pelikaan in Amersfoort om een potje te zaalvoetballen. Dat doet de 22-jarige hbo-student iedere maandagavond, zelfs nu hij sinds een paar weken bij zijn zus woont, elders in het land op ongeveer een uurtje rijden.
Als hij het drukke sportcomplex rond tien uur verlaat wordt hij voor de deur onder vuur genomen. Meerdere kogels treffen hem in zijn armen en rug. Zijn broer Khalid die er vlak achter loopt probeert Mohammed met de moed der wanhoop nog te reanimeren. Het mag niet baten. Mohammed Alarasi sterft nog voordat de ambulance ook maar in de buurt van het complex is. De schutters vluchten in een BMW 5-serie die even later uitgebrand in het even verderop gelegen Leusden wordt aangetroffen. Algauw gonst het gerucht dat het om een persoonsverwisseling gaat en dat de kogels niet voor Mohammed Alarasi maar voor Samir J. waren bedoeld. Iets wat ook de familie Alarasi zelf hard roept en tot op de dag van vandaag volhoudt bij monde van advocaat Jillis Roelse. Mohammed studeerde aan het hbo en had niets met criminaliteit te maken, zeggen ze. Dat Babbel en Mohammed vijftien jaar schelen, totaal niet op elkaar lijken en dat de schutters precies lijken te weten naar wie ze op die drukke maandagavond op zoek zijn, doet kennelijk niet ter zake. Toch riep zijn zus op de avond van de moord naar de voornamelijk jonge mannelijke omstanders dat ‘dit er nou van komt’ of woorden van die strekking. Daarmee wordt een eventuele rol van Alarasi in het verhaal van de verdwenen blokken cocaïne nog niet duidelijk. Misschien speelde er iets anders.

Kansloos tegen pistolen
In de vroege ochtend van dinsdag 21 januari, de ochtend direct na de moord, vliegt Samir J. met zijn vrouw naar Malaga. Gevlucht, zegt men algauw. Zelf zegt hij dat het toeval is en dat hij de vlucht vier dagen eerder al had geboekt, op de 17de, de dag dat hij Gwenette Martha en consorten in Amersfoort tegenkwam.
Terwijl Babbel in Marbella zit, gaat voormalig topkickbokser Tarik el Idrissi op donderdagavond 30 januari nog even tanken in het centrum van Amsterdam voor hij zich bij zijn gezin op een logeeradres vervoegt. Het gezin logeert ergens anders omdat hun huis wordt verbouwd. De volgende ochtend wil hij vroeg bij zijn huis in Amsterdam- Noord de schilders binnenlaten. Zittend in zijn auto is El Idrissi kansloos tegen twee in het zwart geklede mannen die met pistolen in de hand op hem afstormen. Slechts 31 jaar oud sterft hij niet lang nadat er van twee kanten op hem is gevuurd, al proberen toegesnelde hulpverleners dat nog uit alle macht te voorkomen.
Vijf dagen later wordt bij Moskee El Ouma in Amsterdam-West gebeden. Op de parkeerplaats naast het gebedshuis is geen plek meer vrij en laatkomers op de fiets of de scooter moeten die aan de overkant van de weg parkeren. Groepen mannen in djellaba’s en met fez-hoofddeksels of in Moncler-jassen klitten buiten samen.
Druk gebarend zijn ze in gesprek of kussen elkaar als begroeting op de wang, waar de tranen niet zelden langs rollen. De gesprekken gaan over vermoedens en ideeën: de een zegt dat de moordenaars een onschuldige hebben gepakt, de ander zegt dat de aanslag op El Idrissi daarvoor te zorgvuldig gepland was. “Broer, ik hoorde dat het te maken kan hebben met ‘Amersfoort’ en ‘blokken’,” zo wordt gefluisterd.
Druk gebarend zijn ze in gesprek of kussen elkaar als begroeting op de wang, waar de tranen niet zelden langs rollen. De gesprekken gaan over vermoedens en ideeën: de een zegt dat de moordenaars een onschuldige hebben gepakt, de ander zegt dat de aanslag op El Idrissi daarvoor te zorgvuldig gepland was. “Broer, ik hoorde dat het te maken kan hebben met ‘Amersfoort’ en ‘blokken’,” zo wordt gefluisterd.

[e-type]

Kogels in hoofd en hart
Samir J. komt na een paar maanden Marbella terug om bij zijn ouders in Amersfoort in te trekken. Op zondagavond 30 november zegt Samir zijn oude vader gedag en gaat hij nog even met wat meiden en een vriend een hapje eten in de stad. Het wordt een latertje voor de zondag. Omstreeks kwart voor drie rijdt hij de Hendrick de Keyserlaan in. Het is meer een parkeerpleintje in een woonblok dat aan de achterkant aan het rijtjeshuis van zijn ouders grenst. Hoewel er nog parkeervakken in het midden leeg zijn, parkeert hij zo dicht mogelijk bij het huis, links vooraan in het straatje. Wat hem niet opvalt is dat de straatlantaarn op die plek is gedemonteerd. Evenmin vermoedt hij dat er drie mannen met mutsen en vuurwapens hem in het drie meter verder gelegen poortje opwachten. Zodra hij de motor uitzet, vliegen ze op zijn BMW af en schieten zeven kogels door de ruiten, die hem onder meer in hoofd en hart treffen.
Voor de tweede keer dat jaar wordt er in Amersfoort een dienst voor een doodgeschoten Marokkaanse jongen gehouden.
Daar blijkt in weerwil van nieuwe internetcommentaren die er na zijn dood verschijnen – ‘verdiende rippersloon’, etc. – hoe geliefd Samir ‘Babbel’ J. bij velen was.
Na de dienst stelt de familie het huis open, waar algauw geen plek meer is omdat half Amersfoort, Marokkaan of Hollander, zijn respect komt betuigen. Onder hen is vechtsportlegende en Amersfoorter Joop Kasteel, die Babbel uit de buurt en van de sportschool kent. Kasteel heeft lichtblauwe Nike-gympen aan. Gympen die Babbel zelf ooit aanhad maar meteen ook voor Joop ging halen toen Kasteel zei ze zo mooi te vinden. Niet aanwezig is advocaat Louis de Leon. Die is op de dag van Samirs dood langs geweest en had twee weken daarvoor al afscheid genomen toen Samir zijn kantoor verliet.
Ze kennen elkaar dan al zestien jaar en bij het handen schudden zeiden ze tegen elkaar wat ze de laatste jaren standaard tijdens het handen schudden zeiden: “Misschien is dit de laatste keer.”

Interview Met Samir ‘Babbel’ J.

‘Ja, ik ben een boef…’
Afgelopen september sprak Panorama nog met Samir J. Dit gesprek vond plaats op het kantoor van zijn advocaat Louis de Leon. We vroegen hem daar naar zijn band met de in Amersfoort neergeschoten Alarasi: “Ik ken die gozer niet. Ja, ik heb hem weleens gezien, maar dat is al weer lang geleden.” Hij zegt dat hij eigenlijk geen zin heeft in dit gesprek. “Ik heb natuurlijk wel wat beters te doen en mijn advocaat ligt op dit tijdstip ook liever tegen de billen van zijn vrouw aan.” Hij hecht er wel aan te melden dat hij niet is gevlucht, ook al suggereren sommige webfora anders. “Het plan om medio januari samen met mijn vrouw voor een tijd naar Spanje te vertrekken, lag er al een tijd. Met mijn zwager wilde ik daar een zaak opbouwen.”
“Kijk,” zegt hij als we over de gebeurtenissen in en rond Amersfoort van het laatste jaar komen te spreken, “dat er een confl ict speelde tussen een paar gasten die ik goed ken, dat klopt, net als dat ik crimineel van beroep ben. Maar hier ben ik niet bij betrokken. Ja, ik ben een boef. Schrijf dat maar op. Maar ik heb niets te maken met de zaak waar jij het nu over hebt.”
En: “Het klopt dat het verhaal met Hannes heeft te maken. Die heeft een probleem gehad omdat hij iets is kwijtgeraakt, ondanks dat ik van tevoren had gezegd niet met bepaalde mensen in zee te gaan. En ja, het verhaal dat hij klappen van Tarik El Idrissi heeft gehad is mij bekend.”
In het geval dat Babbels broer Ali in de problemen zou komen, staat hij op scherp. “Als het om mijn broertje gaat, moord ik desnoods heel Amersfoort uit.” En op de vraag waarom die BMW drie dagen voor de moordaanslag op Mohammed Alarasi door de buurt reed en hij zijn wapen pakte, zegt hij: “Tja, dat vond ik ook wel vreemd natuurlijk dat die BMW daar reed, want al lijk ik soms een kat met negen levens, je weet het natuurlijk nooit.”

[cornelus]

must spread etc.. @e-type

[Willem033]

mijn vriend johannes is er smerig ingetrokken en heeft open kaart gespeeld met de leverancier.