Uit HP de Tijd....mooi stuk!
‘Lieve vader doodgeschoten’
4 februari 2014 door Pauline Bijster
Het lastige van nieuwsberichten is dat ze gaan over een groep of over cijfers, over onbekende mensen die iets gedaan hebben of ondergaan, gevat in pakkende begrippen en hokjes. Zonder dat we het verhaal erachter kennen, lezen we ‘overdosis’ of ‘moord’ en dat roept allerlei associaties bij ons op. Je ‘begrijpt’ het nieuws omdat je de context van de woorden begrijpt.
Maar eigenlijk begrijp je het niet. Soms proberen langere krantenartikelen context uit te leggen, of mensen uit het nieuws aan ons voor te stellen zodat een meer volledig plaatje kan ontstaan dan alleen uit de eerste drie ANP-regels. Zelfs dan snap je het nooit helemaal.
De reden dat ik hierover nadenk, is het bericht dat vrijdagmorgen jongstleden de jonge (ex-)kickbokser Tarik El Idrissi door zijn hoofd is geschoten. Dat kwam in korte, hier en daar uit zijn verband gerukte nieuwsberichten op verschillende nieuwssites terecht dit weekend.
Ik zag Tarik elke dag.
Iedere dag, vier jaar lang. Want hij bracht iedere dag zijn kindertjes naar dezelfde basisschool als ik mijn kinderen. Naar dezelfde klas zelfs.
Ik weet niet hoe hij als kickbokser was, want ik weet niets van kickboksen. Ik weet ook niet wat hij precies deed in dat ‘criminele circuit’ waarover wordt gesproken. Ik weet niets van motorclubs. Ik ken hem niet als vriend, noch als buurman.
Maar ik heb hem gezien als ouder. E�n van de weinige ouders van school met wie ik vanaf het begin dat we er kwamen, drie en een half jaar geleden, een klik voelde. Een lieve, zorgzame vader.
Op het nippertje
Misschien hadden we die klik omdat we even jong waren, en daardoor automatisch tot dezelfde groep ‘jonge ouders’ behoorden op de overwegend nette, overwegend blanke school waar de meeste ouders veertigplus zijn. Misschien omdat we allebei heel vaak net i�tsje te laat binnenkwamen of op het nippertje. De directeur van de school stond dan in de deuropening en gromde zoiets als ‘Hup hup!’ of ‘Kom op!’, nooit echt boos, soms ge�rgerd.
We parkeerden onze auto’s altijd vlak bij elkaar. En iedere morgen glimlachte hij, of knikte hij naar me. Ouders op school vind ik over het algemeen lastig soort mensen. Hij was ��n van de weinige die vanaf het begin vriendelijk was.
En: ik vond het bijzonder dat hij iedere dag de kinderen bracht. Misschien is dat bevooroordeeld. Maar ik vind vaders die iedere dag, zonder uitzondering, hun kinderen naar school brengen en ophalen, en daar ook nog vrolijk bij kijken, bijzonder. Fijn soort vaders. Ik ben blij dat zij er zijn. Ik dacht altijd: zijn kinderen kunnen trots op hem zijn, zonder dat ik wist hoe hun leven er verder uitzag.
Eigenlijk hoef ik helemaal niet te weten hoe hun leven er verder uitzag. Of met wat voor drugskartels of andere ingewikkelde types hij zaken deed. Of verknoeide, blijkbaar. Voor mij was hij gewoon een vader van school. Die er iedere morgen was. Dat zegt wel iets over iemand, als mens, vind ik. Ga maar eens na hoeveel papa’s je kent die altijd op school zijn.
Niet te snel oordelen
Binnenkort is er vast meer nieuws over de afrekening. Het is gemakkelijk om deze moord op de hoop te gooien van de zoveelste (Marokkaanse) moord in het (criminele-) (kickboks-) circuit van Amsterdam (Noord).
Misschien heb ik me onze klik ingebeeld, misschien maak ik het verhaal te mooi. Maar de berichtgeving erover is te lelijk. Papa’s en mama’s horen niet dood. Geen kind verdient dat. Van de hoofdrolspeler Carmen van Walraven vind je het als kijker aan het einde van de serie Penoza ook erg dat ze wordt doodgeschoten, al heeft ze nog zulke boevenstreken uitgehaald. En zij was n��it op school bij haar kinderen.
We kunnen het bericht ook op een andere hoop gooien. De hoop van: tragische dood van een jonge, lieve, Marokkaanse vader die zijn kinderen iedere dag naar school bracht. Terwijl hij vrijdagmorgen in zijn auto stapte en doodgeschoten werd, waren zijn kinderen waarschijnlijk boven naar Zapp aan het kijken. En bereidde de juf de les voor die dag voor: over Rembrandt, want ze hebben als thema in de klas nu ‘beeldende kunst’.
Ik wens zijn kinderen en zijn familie veel sterkte toe.
En ik ga hem heel erg missen als schoolvader, iedere volgende keer dat ik op het nippertje het gebouw binnenstap.
Bookmarks